ร่างบางผุดลุกขึ้นนั่งทั้งที่โงนเงนเมื่อลืมตาตื่นและเห็นเจ้าสุนัขรัสเซียนฮัสกี้นั่งข้างเตียงส่งเสียงเห่าเหมือนตั้งใจจะปลุกเธออย่างไรอย่างนั้น นุชนาถผุดลุกนั่งด้วยความตระหนกแต่แล้วก็เกือบหงายหลังเพราะร่างกายยังเหนื่อยล้ามึนงงหากไม่มีแขนแกร่งช้อนรับแผ่นหลังบอบบางรวบร่างแน่งน้อยเข้าหาอกกว้างเสียก่อน
“เมมฟิส!”
นุชนาถหลุดเสียงอุทานอีกหนเมื่อเห็นใบหน้าคร้ามเข้มโน้มลงมาใกล้ เมมฟิสกอดเธอไว้แน่นและทาบหลังมือบนหน้าผากมน ขณะเดียวกันเจ้าริกิก็หยุดเห่า แต่มันไม่ยอมออกจากห้องนั้นได้แต่นั่งกระดิกหางไปมา
“เป็นยังไงบ้างรีส...ไม่มีไข้แล้วนี่”
“ปล่อยนะ...อะ...อ๊ะ!”
หญิงสาวร้องตกใจเมื่อก้มลงดูตัวเองที่ปราศจากเสื้อผ้าอยู่ในอ้อมแขนทรงพลัง เธอรีบฉวยผ้านวมขึ้นมาปกปิดร่างเปลือยแทบไม่ทัน
“เมมฟิส...นะ...นี่คุณทำอะไรกับฉัน”
“ผมเช็ดตัวให้คุณไง คุณตัวร้อนจัด ไข้สูงมาก ผมเรียกหมอมาที่นี่และเขาก็กลับไปก่อนหน้านี้สั
