ตอนที่ 14
น้ำฟ้าดึงผ้าห่มที่ถูกโยนมาคลุมร่างไว้ ก่อนปล่อยให้น้ำตาไหลเป็นทางยาว ให้สาสมกับคำประณามว่าเธอมันเป็นเพียงแค่สินค้าข้างถนน แล้วพาร่างบอบช้ำที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเข้าไปชำระล้างร่างกาย น้ำฟ้าเฝ้ามองสภาพตัวเองในกระจก พร้อมหยาดน้ำตาที่เหือดหายไปให้กลับมารินไหลอีกครั้ง ร่องรอยแดงช้ำทั่วทั้งร่างของเธอ บ่งชัดว่าเขามันเป็นพวกโรคจิตชัดๆ เธอไม่มีวันยอมทอดกายให้เขาอีกแล้ว เธอต้องไปจากที่นี่
“นึกว่าจะนอนในห้องน้ำนั่นซะอีก” ร่างของน้ำฟ้าชะงักทันทีเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วพบร่างสูงใหญ่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงนุ่ม โดยเว้นร่องรอยบางอย่างบนเตียงเอาไว้ให้เธอได้เห็น ทำให้หัวใจสาวยิ่งชอกช้ำ
“ฉันอยากกลับเมืองไทยให้เร็วที่สุด” น้ำฟ้าพูดขึ้น พลางกระชับเสื้อคลุมตัวใหญ่ของเขาที่เธอถือวิสาสะเอามาสวมแน่น
“ไม่ดูเวลาหน่อยหรือ ว่านี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วยาหยี” จางเหวินโต้กลับแบบเล่นลิ้น ยกสอง
