เพลิงรักพยัคฆ์ร้าย

ตอนที่ 5, ตอนที่ 6

ตอนที่ 5

‘เธอกำลังถูกขายงั้นหรือ’ เมื่อคิดว่าตนเองกำลังเป็นสินค้าให้พวกบ้าตัณหาประมูลซื้อ ร่างบางเริ่มถอยร่น มองหาทางหนีแต่รอบๆตัว เธอกลับถูกรายล้อมไปด้วยพวกผู้ชายบ้ากาม ภาพของคนเหล่านั้นซ้อนๆ กัน บ้างก็หัวเราะ บ้างก็ยิ้มเยาะและสายตาของแต่คนละคนก็จับจ้องมาที่เธออย่างกระหายหิว ศีรษะสวยส่ายสะบัดไปมาอย่างหวาดกลัว

“มาดาม อย่าขายฟ้าเลยนะคะ”

เมื่อหมดหนทางหนี น้ำฟ้าจึงหันไปอ้อนวอนนายจ้างสาวที่นั่งยิ้มให้กับราคาเข้าใกล้กับที่ตนได้ตั้งไว้ สาวใหญ่หันไปยิ้มให้กับน้ำฟ้า ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์ดั้นด้นไปควานหามาจนเจอ โดยวางท่านิ่งเฉยเพื่อประวิงเวลาให้บรรดาหนุ่มใหญ่แข่งกันประมูล และต้องได้ถึงแสนเหรียญเท่านั้นการประมูลถึงจะสิ้นสุดลงได้

“เก้าหมื่นเหรียญ!” ชายร่างท้วมคนเดิมกล่าวเสียงดัง เมื่อมีคนกล้ามาเสนอราคามากกว่าตน

“มาดามคะ อย่าขายฟ้าเลยนะคะ ฟ้าของร้อง” น้ำฟ้าพยายามอ้อนวอน น้ำตาปริ่มคลอ ร่างกายเธอสั่นเทา อยากกลั้นใจตายไปเสียตรงนี้ แต่เธอก็ทำไม่ได้เมื่อถูกหญิงสาวสองคนยืนประกบข้าง ข่มขู่และสั่งไม่ให้เธอหลั่งน้ำตาออกมาในตอนนี้

“น้ำฟ้า เธอน่าจะดีใจนะ ที่มีคนมารับเลี้ยง เธอจะได้ไม่ต้องทนทำงานอยู่ในครัว ไม่เห็นหรือว่าใครๆ ที่ฉันพามาทำงานด้วยต่างก็สบายกันทั้งนั้น เธอจะกลัวไปทำไมล่ะ” มาดามหลี่กล่าวเสียงอ่อนลง เมื่อสินค้าราคาแพงที่สุดของตนทำท่าจะร้องไห้ ซึ่งนั่นก็เท่ากับว่าใบหน้าสวยๆ ก็จะเปื้อนคราบน้ำตา อาจทำให้ราคาด้อยลง

“ไม่ค่ะ! ฟ้าไม่อยากถูกขาย มาดามปล่อยฟ้าไปเถอะนะคะ ฟ้าเต็มใจทำงานเป็นแม่ครัว ฟ้าไม่อยากเป็นนางบำเรอของใคร มาดามปล่อยฟ้าเถอะค่ะ” น้ำฟ้าเพียรเว้าวอน ดิ้นรนขัดขืนและเจ็บรอบเอวเมื่อถูกสองสาวออกแรงกดไม่ให้เธอออกแรงต่อต้านมาดามหลี่

“ยอมรับซะเถอะน้ำฟ้า รู้ไหมตอนนี้ค่าตัวเธอ สูงกว่าใครมากเลยนะ” มาดามหลี่บอกด้วยเสียงนุ่มแล้วยิ้มละมุน หากแต่ส่งแววตาแข็งกร้าวข่มขู่ น้ำฟ้ากรีดร้องสุดเสียงและสะบัดตัวราวคนบ้าคลั่ง สองมือออกแรงผลักอย่างสุดกำลัง จนสองสาวกระเด็นออกไป เมื่อหลุดพ้นมาได้น้ำฟ้ารีบวิ่งตรงไปยังประตู ในขณะที่ทุกคนกำลังตกใจและคาดไม่ถึงกับเสียงกรีดร้องของหญิงสาว แต่หลังจากคนในห้องเริ่มได้สติน้ำฟ้าก็หนีออกมาได้อย่างหวุดหวิด

ร่างของน้ำฟ้าปะทะกับบางอย่างจนเซล้ม เธอรีบกระเสือกกระสนถอยห่าง แล้วพยายามลุกขึ้นแต่ยากลำบากนัก เพราะชุดราตรีที่รัดรึงเธอไปทั้งตัว สองมือรีบตะครุบปิดบังทรวงอกทันที เมื่อร่างของคนที่เธอวิ่งชนเดินเข้ามาใกล้ เขาตวัดร่างแน่งน้อยแล้วผลักบานประตูเข้าไปยังห้องๆ หนึ่ง น้ำฟ้าผลักร่างคนที่ฉุดเธอออก แต่ตัวเองกลับสะดุดล้มเพราะเผลอเหยียบชุด แล้วรีบคลานหนีเมื่อเขาคนนั้นเดินเข้ามา

จางเหวินย่อตัวลงแล้วใช้มือเชยคางมนของหญิงสาวขึ้นสบตา ชายหนุ่มเพิ่งได้รับรายงานจากหยางหมิงว่ามีพวกค้ามนุษย์ทำทีมาเปิดห้องนับสิบห้องพร้อมๆ กัน แล้วใช้ห้องหมายเลข 2808 เป็นห้องทำการประมูลราคาสินค้ากัน คนเหล่านั้นช่างกล้าเหลือเกินที่เห็นโรงแรมของเขาเป็นที่ค้าประเวณี และเพิ่งเข้าใจว่าสินค้าที่คนพวกนั้นกล่าวถึงก็คือหญิงสาวคนนี้สินะ รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนมุมปากได้รูปเล็กน้อย ตาคมกริบเฝ้ามองท่าทีตื่นกลัวจนสั่นไปทั้งตัวของหญิงสาวตรงหน้า เดียงสาหรือย้อมแมว หรือแกล้งทำ หรือ... แต่ช่างเถอะ

“มีอะไรให้ช่วยไหม” จางเหวินกล่าวถามเสียงทุ้ม น้ำฟ้าพยายามสะบัดหน้าให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของเขา นัยน์ตาหวานซื่อเอาแต่ก้มต่ำมองพื้นอย่างคนคิดอะไรไม่ออก

“ว่าไง มีอะไรจะให้ช่วยไหม” เขาถามย้ำด้วยน้ำเสียงห้วนอย่างไม่ชอบใจ พลางกดปลายนิ้วลงบนแก้มของหญิงสาว ทว่าร่างบางยังคงเงียบกริบ เพราะกำลังหวาดกลัวและไม่กล้าไว้ใจใคร แต่กับผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงได้เอ่ยปากอยากช่วยเธอ น้ำฟ้าเงยหน้ามองปลายคางเขียวครึ้มเพียงนิดแล้วรีบก้มต่ำเช่นเดิม เมื่ออีกฝ่ายขยับตัว

“จะบอกให้ว่า ผมไม่ได้มีเวลามานั่งรอคำตอบของคุณมากนักหรอกนะ หรือจะให้ผมจับคุณไปส่งคืนให้ไอ้พวกค้ามนุษย์นั่น สงสัยอยากเป็นนางบำเรอของพวกโคแก่เหล่านั้น” กล่าวจบเขาหยักไหล่ แล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบเครื่องดื่มเทรวดเดียวลงคอแล้วทิ้งกายนั่งพิงโซฟาหลุยส์ ทอดอารมณ์แต่สายตาคมกล้ายังคงเฝ้ามองหญิงสาว

น้ำฟ้าเงยหน้ามองบุรุษหนุ่มแปลกหน้าอย่างหวาดระแวง เธอสั่นหน้าปฏิเสธและถอยห่าง เมื่อเขาผละลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหลังได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูและเธอก็กลัวว่าเขาจะทำตามที่พูดไว้ แต่ไม่นานร่างสูงใหญ่ไม่ต่างจากคนที่อยู่ในห้องก็เดินเข้ามา หยางหมิงโค้งศีรษะเล็กน้อย ปรายตามองคนที่อยู่ร่วมห้องกับเจ้านายหนุ่มเล็กน้อย

“ว่าไง” เจ้านายหนุ่มถามเสียงเข้ม มองอย่างตำหนิเลขาหนุ่มที่เอาแต่จ้องแม่สินค้าข้างถนน

“เป็นพวกมาดามหลี่ครับ คุณริคกี้ และกำลัง...” หยางหมิงพูดค้างแล้วหันไปมองหญิงสาวที่นั่งก้มหน้านิ่ง สองมือกอดตัวเองตัวสั่น หยางหมิงส่ายหน้าเบาๆ อดสงสารหญิงสาวไม่ได้ แต่ทำไมเจ้านายเขาถึงได้ไปเอาตัวเธอมาไว้ที่นี่? ไปเอามาได้ยังไง?

“ขายผู้หญิง” จางเหวินตอบกลับโดยเน้นเสียงดังให้หญิงสาวได้สะดุ้ง น้ำฟ้าเงยหน้ามองชายแปลกหน้าทั้งสอง พร้อมกันนั้นก็ส่ายหน้าไปมา

“แล้วคุณริคกี้จะให้จัดการคนพวกนั้นยังไงครับ แล้วถ้าเราแจ้ง...” หยางหมิงหมายถึงตำรวจ แต่นั่นก็เท่ากับว่าหากมีข่าวนี้แพร่งพรายออกไป อาจมีผลกระทบกับชื่อเสียงโรงแรม

ตอนที่ 6

“แล้วพวกที่เข้ามาประมูล มีใครบ้าง” จางเหวินไม่ตอบข้อสงสัยของเลขาหนุ่ม แต่ถามกลับ เพราะเขารู้แน่ว่าต้องมีคนอย่างหวังเสี่ยวหลงอยู่ด้วยแน่ๆ ในเมื่อมันจ้องหาทางทำลายชื่อเสียงของเขาอยู่ทุกเมื่อ

“ถ้าคุณริคกี้ หมายถึงหวังเสี่ยวหลง ผมเห็นมันส่งตัวแทนมาครับ” หยางหมิงตอบกลับเสียงราบเรียบ เพราะเข้าใจดีว่าเจ้านายหนุ่มหมายถึงใคร และหากให้เดาใจต่อ ทั้งคุณริคกี้และหวังเสี่ยวหลงอาจกำลังให้ความสนใจผู้หญิงคนเดียวกันอยู่ ก็คือหลานสาวของนักธุรกิจรุ่นใหญ่จากจีน ที่ความสวยและเซ็กซี่ของเธอกำลังเป็นที่ต้องตาต้องใจบรรดาชายหนุ่ม แต่ใครจะได้จะได้ไปนั่นเขาก็หาได้รู้ไม่

“แกคิดอะไรอยู่ หยางหมิง” เสียงห้าวห้วนดังขึ้น แล้วหันไปพิจารณาสินค้าที่บังเอิญได้ตัวมา

“เปล่าครับ ส่วนคนที่คุณริคกี้สงสัยก็แค่ส่งลูกน้องมาครับ” คนที่กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดสะดุ้งเล็กน้อย แล้วรีบตอบกลับ

“มันไม่โผล่มาเอง แต่ส่งลูกน้องมางั้นหรือ” จางเหวินครางเสียงหัวเราะในลำคอ ด้วยสีหน้าเฉยชาจนเดาทางไม่ออก

“ครับ คุณริคกี้” หยางหมิงรับคำแล้วเดินถอยออกไป เมื่อเจ้านายหนุ่มโบกมือเป็นเชิงไล่ให้ไปจัดการไอ้พวกค้ามนุษย์ที่กำลังส่งเสียงเซ็งแซ่ เมื่อออกตามหาสินค้าแล้วไม่พบ ครั้นจะทำการค้นหาโดยใช้ลูกน้องเป็นพรวนก็กลัวเจ้าของโรงแรมจะจับได้ มาดามหลี่จึงส่งบอดี้การ์ดมือดีไปตามหาเพียงแค่สามคนเท่านั้นแล้วก็ต้องมานั่งรับหน้าบรรดาเศรษฐีหนุ่มใหญ่ เงินนับแสนเหรียญที่อยู่ตรงหน้ามลายหายไปแทบจะทันที

คล้อยหลังคนสนิทไปร่างสูงใหญ่ของทายาทตระกูลจางก็เดินไปนั่งลงที่โซฟาหลุยส์เช่นเดิม นิ้วเรียวยาววนที่ริมฝีปากอย่างคนใช้ความคิด และเพ่งมองหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา

“สวย” มุมปากได้รูปกระตุกยิ้มนิดๆ เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาสบตา ก่อนที่น้ำฟ้าจะเมินหลบและมองไปที่ประตู

“ถ้าคิดจะออกไปก็ได้ แต่เธอจะถูกคนพวกนั้นจับไปเป็นสินค้า แล้วประมูลเอาไปเป็น ‘อีตัว’ ส่วนเธอก็นอนรอให้ไอ้พวกโคแก่ที่โชคดีสู้ราคาเธอไหวจัดการขยี้เธอซะ” จางเหวินกล่าวเสียงเข้มและเน้นย้ำคำๆ หนึ่ง ให้หญิงสาวได้รับรู้และหวาดกลัว น้ำฟ้ากัดริมฝีปากแน่นและแอบเก็บความไม่พอใจเอาไว้ เมื่อถูกมองว่าเป็นเพียงผู้หญิงต่ำๆ ทว่าเธอจะหันหน้าไปพึ่งใครได้ หากไม่ใช่ผู้ชาย แปลกหน้าคนนี้

“ว่าไง” เขากระชากเสียงถาม ใบหน้าคมเข้มบ่งบอกว่าเริ่มไม่พอใจที่ หญิงสาวเอาแต่เงียบ และเขาก็ไม่ชอบรอใครเสียด้วย

‘ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดีหรือ ถึงถูกนำมาเร่ขาย แต่กว่าจะมาถึงมือของไอ้พวกโคแก่ก็คงสึกหรอจนเกือบหมดนั่นแหละ ผู้ชายในฟังกี้บาร์คงไม่ปล่อยให้รอดออกมาง่ายๆ’ ชายหนุ่มขบคิดแล้วยิ้มเหยียด

“ว่ายังไง! ถ้ายังไม่ตอบ เธอถูกโยนออกไปให้มาดามหลี่แน่ ตอบมา!”

“ฉะ...ฉัน...ฉันอยากให้คุณช่วย” น้ำฟ้าบอกเสียงกระท่อนกระแท่นปนหวาดกลัว เมื่อเขาขยับตัวลุกยืนและเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ น้ำฟ้าเงยหน้ามองชายหนุ่มแปลกหน้าแล้วก็อดประหวั่นไม่ได้ ว่าเธอจะหนีพ้นจากขุมนรกพวกนี้ไหม

“อืม” จางเหวินครางรับ แล้วก้มมองเธอนิ่งและนาน จนน้ำฟ้าต้องเป็นฝ่ายหลบไปเอง ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ ย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับหญิงสาว ยิ่งได้มองใกล้ๆ และนานๆ ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกสนใจหญิงสาวคนนี้ขึ้นมาแล้วสิ แต่จะดีจริงหรือบริสุทธิ์จริงหรือไม่ คงต้องพิสูจน์กัน

“ยังไง” ทายาทตระกูลจางครางถามเสียงเอื่อยๆ

“พะ...พาฉันไปจากฮ่องกง ฉันอยากกลับเมืองไทย บะ...บ้านเกิดของฉัน” เสียงหวานสั่นต่อรอง

“ค่าตอบแทนล่ะ” เขาถามเสียงเข้ม ขยับมุมปากยิ้มนิดๆ กับข้อต่อรอง ไม่ได้ให้แค่พาออกไปจากที่นี่ซะด้วย แต่อยากไปจากฮ่องกง ตาคมหรี่มองหญิงสาวที่คิดนานและทำให้เขาเสียเวลา ร่างสูงเตรียมขยับตัวจะลุกขึ้น แต่ถูกมือเล็กเอื้อมมารั้งไว้

“ฉันไม่มีเงินติดตัว ตะ...แต่ว่า ถ้าฉันเดินทางกลับถึงเมืองไทยเมื่อไหร่ ฉันจะรีบหางานทำ แล้วเอาเงินมาคืนคุณ ฉะ...ฉันขอร้อง ช่วยส่งฉันกลับเมืองไทยเถอะค่ะ”

“คิดว่าผมต้องการเงินหรือไง” เสียงทุ้มห้าวพูดขึ้นคล้ายเยาะเย้ย

น้ำฟ้าจึงรีบชักมือกลับทันที และเธอก็เดาความนัยในประโยคนั่นออก ใช่! เธอไม่มีเงินมากมายมาให้เขา แต่ในเมื่อชายผู้นี้เสนอตัวเข้ามาเองว่าจะช่วยเธอ แล้วทำไมต้องทำเสียงใส่เธอเช่นนี้ด้วย น้ำฟ้าเริ่มท้อแท้และหมดหวังแล้วจริงๆ เมื่อเธอรู้แล้วว่าชายหนุ่มที่ยื่นมือมาช่วยเธอนั้นก็ไม่ต่างจากคนเหล่านั้นเลยสักนิด พวกผู้ชายบ้าตัณหา!

“ว่าไงล่ะ มีอะไรจะให้...แล้วดีกว่าเงินบ้างไหม” เขาว่าแล้วยักไหล่นิดๆ แล้วพูดต่อ “ผมไม่ต้องการเงิน”

น้ำฟ้าเงยหน้ามองเขา เห็นสายตาของเขามองเธอและหยุดนิ่งที่อกอวบล้นทะลัก สองมือเริ่มสั่นหนักขึ้นและชื้นเหงื่อ หนี! เธอหนีมาตลอดจากการขายตัวแลกเงิน แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นใช่ไหม ตาคมหรี่มองอย่างรอคอยคำตอบ ริมฝีปากได้รูปขยับยิ้มเพียงน้อยนิด เมื่อหญิงสาวทำท่าคิดหนัก ซึ่งคนอย่างเขาหาได้ใส่ใจไม่ แต่นักธุรกิจอย่างเขาจะทำอะไรก็ต้องมีของแลกเปลี่ยน พอให้สมน้ำสมเนื้อกันซะหน่อย ค่าตัวของเธอก็คงสูงน่าดู

“คะ...ความสาวของฉัน แต่แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ฉะ...ฉัน...ฉันจะยอมคุณแค่ครั้งเดียว”

น้ำฟ้าบอกเสียงสั่นเครือแล้วก้มหน้านิ่ง หัวใจก็ชอกช้ำและกล้ำกลืนเกินทน แต่เธอจะทำเช่นไรได้ หากไม่ยอมแลกเธอก็คงหนีไม่พ้นคนชั่วพวกนั้น ที่กำลังตามล่าเธออยู่ สุดท้ายดวงตาก็พร่ามัวเพราะหยาดน้ำตาที่เอ่อคลออย่างปวดร้าว เมื่ออีกไม่กี่นาทีคงถึงเวลาตอบแทนผู้ชายคนนี้...คนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ

จางเหวินครางเสียงหัวเราะในลำคอ พึงพอใจกับข้อแลกเปลี่ยนของ หญิงสาว ก็นับว่าใจเด็ดอยู่เหมือนกันที่กล้าเอาตัวมาแลกกับคนอย่างเขา ครั้งเดียวงั้นหรือ? น้อยไปมั้ง หรือจะให้ครั้งเดียวจริงๆ ก็ต้องลองพิสูจน์ แล้วเขาจะเป็นผู้ตัดสินเองว่าจะครั้งเดียวกับเธอหรือไม่! ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธว่าจะครั้งเดียวกับเธอ จางเหวินลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งฉุดข้อมือหญิงสาวตามไปด้วย และพาออกไปจากห้อง น้ำฟ้าแม้เพียรขัดขืนแค่ไหนแต่ก็ไม่อาจสู้แรงของเขาได้ จึงยอมให้มือแข็งแกร่งฉุดกระชากไป