สุดท้ายก็พ่ายรัก

ไม่คิดว่าตัวเองจะโง่

เสียงอึกทึกของเครื่องดนตรีในชั้นล่าง มันทำให้กลบเสียงครางของคนที่ร่วมรักกันอยู่ชั้นบน ไทก้า ลุกขึ้นจากเตียงที่มีสาวสวยนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มหนา ด้วยความอายกับการร่วมสัมพันธ์กันครั้งแรก

อิ้ง มองการกระทำของเจ้าของที่นี่ ด้วยใจที่จดจ่อ เพราะหลังจากเสร็จสัมพันธ์กันแล้วเขาก็เอาแต่เงียบ จนเธออดไม่ได้ที่จะต้องพูดขึ้นก่อน

“เรื่องของเรา พี่จะเอายังไงต่อ”

ชายหนุ่มเจ้าของห้องหยุดเท้า ชะงักในคำถาม ไทก้าค่อยๆ หันมามองสาวที่ตนเผด็จศึกไปเมื่อครู่ แล้วน้ำเสียงเยือกเย็นของเขาก็พูดขึ้น

“พี่ไม่ชอบมีพันธะ อิ้งก็รู้ เรื่องของเราไม่สมควรจะให้ใครรู้ ยิ่งไอ้วินกับคุณภัทร หวังว่า อิ้งจะเข้าใจใช่ไหม”

ไม่คิดเลยว่าประโยคนี้จะหลุดออกมาจากปากเขา ทำให้อิ้ง อึ้งไป ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงจนเห็นได้ชัด ไม่คิดว่าการหลับนอนกับคนที่เธอแอบมีใจจะได้กลับมาแบบนี้

“ทำไมพี่พูดแบบนั้นละ”

“อิ้ง อิ้งเป็นคนเดินเข้ามาในชีวิตพี่เอง อิ้งก็รู้ว่าพี่เป็นคนยังไง นิสัยพี่ อิ้งก็รู้นิ”

“แต่….”

“หากอยากคบกับพี่อยู่ เรื่องคืนนี้จะไม่มีใครรู้ทั้งนั้น”

แทบสะอึกเหมือนมีก้อนกลมๆ มาติดที่ลำคอของเธอจนไม่อาจกลืนมันลงได้ หวังว่าเขาจะรักบ้างเพราะมอบกายให้เขาไปแล้ว แต่สิ่งที่ได้คือความเจ็บใจแทน หากเพื่อนเธอรู้มีหวัง ภัทราด่าเธอยับแน่นอน

ค่อยๆ ย่างขาลงจากเตียงด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง ไม่รู้ว่าจะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอย่างไร ก่อนหน้าก็เป็นที่ปรึกษาให้เพื่อน แต่พอเจอเข้ากับตัวดันพลาดเสียเอง

อิ้ง เดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่กองอยู่ที่พื้น อดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกไว้จนไม่กล้ามองหน้าเขาคนนั้น ส่วนไทก้า กับหยิบเพียงบุหรี่ขึ้นมาแล้วจุดไฟสว่างไล่ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาโดยไม่พูดหรือสนใจในตัวอิ้งเหมือนก่อนหน้า

อิ้งหอบเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำ ด้วยใบหน้าที่เศร้ามอง หลังจากที่เข้ามาแล้วเธอถึงกับปล่อยโฮ

“ฮือ ฮึก ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้”

เธอไม่คิดเลยว่า การที่ยอมให้ใครคนหนึ่งเพราะรักจะต้องโดนปฏิเสธแบบนี้ เธอคิดว่าการมีอะไรกันก็เหมือนความรักที่เธอมอบให้เขา หากเขาไม่รักเธอทำไมต้องทำตัวให้ความหวังเธอด้วย

อิ้ง ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำไม่นาน เธอก็เดินออกมา สายตาก็เหลือบไปมองคนที่นั่งดูดบุหรี่อยู่ที่โซฟา แต่ใบหน้าหล่อไม่แม้ที่จะเงยขึ้นมามองที่หน้าของเธอเลย

“พี่ไทก้า อิ้งจะไปแล้วนะ”

“อืม”

น้ำเสียงที่ขานรับแค่สั้นๆ มันทำให้เธอปวดหนึบไปถึงขั้วหัวใจ ทำไมคนที่เธอคิดว่าเขาจะจริงใจกับเป็นคนประเภทนี้เสียได้

อิ้ง เดินออกมาจากห้อง ทว่าตอนนี้ข้างบนส่วนที่เป็นห้องของชายหนุ่มกับไม่มีใครย่างกายเข้ามา แม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างเดย์

ร่างบางเดินลงมาจากบันได ที่มีผู้คนนั่งดื่มบริเวณด้านล่างจนเนืองแน่น ไฟของผับที่สลัวเห็นเป็นเงา ทำให้เจ้าของที่นี่อีกคนเหลือบไปเห็น ด้วยความแปลกใจ เดย์จึงลุกออกจากโต๊ะแคชเชียร์ แล้วสาวเท้าไปหาอีกคนที่ใบหน้าไม่มีแม้รอยยิ้ม

“อิ้ง..ไหนบอกว่ากลับแล้วไง ทำไมยังอยู่”

เธอช้อนสายตาขึ้นมองคนตรงหน้าที่ฉีกยิ้มให้ แล้วเธอก็ยิ้มตอบแต่รอยยิ้มนั้นมันดูไม่สดใสเท่าไหร่นัก

“อ๋อ พอดีอิ้งเห็นเพื่อนเลยกลับเข้ามาคุย”

“โต๊ะไหนละ”

ประโยคคำถามของเดย์ทำให้อิ้งเลิ่กลัก ที่จริงเธอไม่ได้กลับเข้ามาหาเพื่อน แต่ที่ขอแยกกับเจนและบอกว่าจะกลับบ้านเพราะแอบนัดกับไทก้าไว้ก่อนหน้าแล้ว

“เพื่อนกลับแล้วค่ะ”

“งั้นเหรอ”

เดย์ไม่ได้สงสัยอะไรในตัวรุ่นน้อง ในเมื่อเธอบอกมาแบบนั้น ทำเพียงพยักหน้ารับ ก่อนที่อิ้งจะขอตัวลา

“งั้น อิ้ง กลับจริงๆ แล้วนะ”

“ขับรถดีๆ ละ”

“ค่ะ”

ตั้งแต่ที่เธอได้รู้จักและสนิทกับเพื่อนของอัศวิน อีกทั้งเธอก็มาที่ผับนี้บ่อย สรรพนามในการเรียกขานก็เปลี่ยนไปดูจะสนิทชิดเชื่อมากขึ้น เมื่อก่อนเรียกคุณ ตอนนี้เรียกพี่ ยกเว้นสามีเพื่อนที่เธอยังเรียกคุณอยู่

อิ้ง กลับมาที่บ้านตัวเองพร้อมร่างกายที่อิดโรย กับศึกที่เจอเมื่อครู่ ดีหน่อยว่าการร่วมรักกับเขา เขาเป็นคนป้องกันไม่อย่างนั้นเธอคงต้องมานั่งคิดเพราะการปฏิเสธความสัมพันธ์

เธอทรุดกายลงนั่งที่เตียงนอน พร้อมยกมือมาปิดที่ใบหน้าพร้อมการถอนหายใจเฮือกใหญ่

เฮือก

เมื่อก่อนเธอเป็นคนมั่นใจในความรักมาก หากตนเองมีรักจะไม่ยอมให้เป็นเหมือนเพื่อน อกหักเมามายจนเสียท่าคุณวิน แต่สิ่งที่คิดมานั้น มันดันเป็นโชคดีของภัทรา เพราะครั้งนั้นทำให้เพื่อนได้เป็นถึงท่านประธานในตอนนี้

“ภัทร ถ้ามึงรู้ว่ากูยอมพลีกายให้คนที่กูรักแบบโง่ๆ มึงจะด่ากูไหมวะ”

ประโยคแผ่วเบาที่หลุดออกมาจากปากหญิงสาวมันบ่งบอกได้ว่า เธอกำลังน้อยใจกับตัวเองอยู่

**บางครั้งความรักก็อยู่เหนือเหตุผล อิ้งเธอไม่ได้โง่หรอก เพราะเธอรักเขา สักวันเขาจะเห็นค่า