6
1091 คำ
อาซาร์มองดูภาพถ่ายในมืออย่างหงุดหงิดใจ ภาพของนางชนก้นครัวกำลังใช้ผ้าเช็ดหน้า เช็ดใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่ง อากัปกิริยาของทั้งสองแสดงให้เห็นถึงความสนิทสนมกันมาก อยู่บ้านหลังเดียวกันแบบนี้ ไม่ต้องคิดเป็นอื่นเลยนอกจากสามีภรรยา
“ดูอะไรอยู่คะ” แนนซี่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว เดินเข้ามาหาอาซาร์ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาหลุยส์สีแดง อาซาร์สอดรูปภาพเก็บเข้าไปในรองเอกสารตามเดิม วางลงบนโต๊ะกระจกตัวเล็ก
“ไม่มีอะไรแค่ภาพธรรมดา” เขาพูดเสียงเรียบ แนนซี่ทรุดตัวลงนั่งข้างโซฟา ค่อยๆ ปลดผ้าขนหนู ที่พ้นกายออก มือบางปลดสายรัดเสื้อคลุมออก แยกสายชุดคลุมออกจากกัน เผยให้เห็นความอลังการของเรือนร่างชายที่นอนหลับใหล เธอเอื้อมมือไปจับอย่างหลงใหล พลังในกายหนุ่มที่สาดซัดเข้าใส่เธอ เมื่อคืนทำให้เธอสุขล้นจนล้นจิตใจ เขาเร่าร้อนมากกว่าชายที่ผ่านมา เรือนร่างของเขาเหมือนไฟ ร้อนแรงเกินคำบรรยาย
“เธอกลับไปได้แล้ว หมดเวลาของเธอแล้วนี่” เขาปัดมือนุ่มนั้นออกค่อนข้างแรง ลุกขึ้นยืน ก่อนจะจัดเสื้อคลุมให้เข้าที่ อาซาร์ยอมรับว่าร่างกายสาวและลีลาของเธอ ช่างคุ้มกับเงินที่เสียไป ทว่าความสุขที่เขาปลดปล่อยไปนั้น ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าถึงขีดสุด มันแค่ปลดปล่อยความต้องการ ในอารมณ์ของเขาเท่านั้น
“แนนรี่แถมให้ท่านชีคอีกหนึ่งวันค่ะ ให้สมกับเงินที่ท่านชีคเสียไป” หญิงสาวเยื้องกายเดินเข้ามาอย่างไม่อายสายตาของเขา แนนซี่รู้ว่า เขาเป็นถึงชีค เนื่องจากพนักงานของโรงแรมกล่าวต้อนรับเขาเป็นภาษาอังกฤษ เธอจึงปฏิบัติให้เขาอย่างสุดฝีมือ จะทำให้เขาหลงเธอให้ได้ เผื่อเธอจะได้ไปเป็นนางในฮาเร็มของเขา
“ไม่ต้องหรอก เธอกลับไปได้แล้ว เอาไว้คืนนี้ฉันจะไปหาเธอที่ผับ” ชายหนุ่มล้วงหยิบเงินในโต๊ะไม้มาสองปึก วางลงบนโต๊ะกระจกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนโดยไม่สนใจแนนซี่ แม้แต่หางตา แนนซี่มองร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้าไปในห้องด้วยรอยยิ้มสมใจ ไปหาเธอที่ผับ นั่นหมายความว่าเขาต้องติดใจในตัวเธอเป็นแน่ หญิงสาวยิ้มกริ่มเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตนที่กลาดเกลื่อนบนพื้นพรมในห้องนั่งเล่น มาสวมใส่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องสวีทอย่างอารมณ์ดี โดยมีเงินสองแสนบาทเป็นรางวัล
“วันนี้พี่ป้องเป็นอะไรคะ หน้าตาไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม ระหว่างช่วยพี่ชายบุญธรรมเก็บจานไปล้างในครัว
“ไม่มีอะไร แค่เหนื่อยจากงานนิดหน่อย” ป้องปราบปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้น้องสาวสงสัยไปมากกว่านี้
“กระรอกเห็นสีหน้าของที่ไม่ดี ตั้งแต่กลับมาจากทำงานแล้ว งานหนักเหรอพี่ป้อง”
“อืมใช่..ใกล้ปิดงบประจำปีก็อย่างนี้แหละ คนที่ทำงานหนักที่สุดก็เห็นจะเป็นฝ่ายการเงินและบัญชี” ป้องปราบพูดไปเรื่อย ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาปิดงบประจำปี ยังเหลืออีกสามเดือนกว่าจะถึง
“ถ้าพี่ป้องเครียด วันนี้ไปต้องไปรับกระรอกได้ พี่ป้องจะได้พักผ่อน”
“ไม่เป็นไร ที่จะไปดูบอลคู่โปรดคืนนี้ที่หน้าร้านอาหารซะหน่อย ถือโอกาสคลายเครียดไปในตัว กว่าบอลจะจบกระรอกก็เลิกงานพอดี” หน้าร้านอาหารที่อยู่ใกล้กับกับหนูนั้น มีจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ ถ่ายทอดสดฟุตบอลหลายคู่ มีคนไปยืนดูฟุตบอลหน้าร้านอาหารแห่งนั้นหลายสิบคน หนึ่งในจำนวนนั้นคือตัวของเขาที่ไปยืนดูบ่อยครั้ง
“ตามใจพี่ป้องค่ะ” หญิงสาวไม่ได้ติดใจอะไรกับท่าทางของป้องปราบที่หน้าซีดหน้าเรียว ฟุตบอลคู่เอกที่เขาจะไปดูนั้นคือความหวังสุดท้ายของเขา
สร้อยระย้ามาถึงผับในเวลาเกือบสองทุ่ม วันนี้เป็นวันศุกร์มีสมาชิกมาใช้บริการกับหนาตากว่าทุกวัน พอเธอเดินทางมาถึงหญิงสาวลงมือทำงานทันที หน้าที่ของเธอคือ จัดเตรียมวัตถุดิบให้เซฟปรุงอาหาร
“พี่โรสทำไงดีล่ะ ต้อยกับบีมันลาป่วยพร้อมกันเลย พนักงานเสิร์ฟจะพอเหรอ วันนี้แขกมาเยอะมากเลยนะพี่ เกือบเต็มผับแล้วนะ รับรองลูกค้าไม่ทันแน่เลย” รังรองผู้ช่วยผู้จัดการเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง” โรสตอบ เดินไปยังด้านหลังมุ่งตรงไปห้องครัว เธอสั่งอะไรบางอย่างกับโต้ ที่รีบไปทำตามคำสั่ง ก่อนที่เธอไปรอในห้องทำงาน
“มีอะไรคะ พี่โรส” สร้อยระย้าถาม เมื่อโต้เดินไปบอกเธอว่าโรสต้องการพบ
“พี่อยากขอความช่วยเหลือจากกระรอกนิดหน่อยจ้ะ”
“เรื่องอะไรคะ” ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงเธอยินดีจะช่วยเสมอ
“พอดีต้อยกับบีลาป่วยพร้อมกันเลย พนักงานดูแลลูกค้าไม่พอ พี่อยากจะให้กระรอกทําหน้าที่แทนต้อยจะได้หรือเปล่า”
“แต่กระรอกชงเหล้าไม่เป็นนะพี่ แค่เสิร์ฟอาหารน่ะพอไหว”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องแค่นี้เอง ส่วนมากแขกวีไอสั่งบรั่นดี ไวน์ หรือไม่ก็วิสกี้ ของพวกนี้กระรอกไม่ต้องไปชงเหล้าเหมือนโต๊ะทั่วไป อีกอย่างร้านของเรามีบาร์เทนเดอร์ กระรอกไม่ต้องกังวล"
“ถ้าอย่างนั้นกระรอกยินดีที่จะช่วยค่ะ เรื่องแค่นี้เอง” สร้อยระย้าคิดว่าไม่เป็นการเสียหายอะไร จึงตกปากรับคำ
“ขอบใจมาก ถ้าอย่างนั้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะให้รังรองพาไปเปลี่ยน”
“ค่ะ” สร้อยระย้าเดินตามยังรองเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัว เพื่อเตรียมตัวมาต้อนรับแขกวีไอพี ที่สั่งจองโต๊ะนั้นไว้ ระหว่างที่หญิงสาวเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดนั้น ได้เจอกับแนนซี่ที่นั่งแต่งหน้าอย่างพิถีพิถัน ราวกับว่าคืนนี้เธอต้องสวยที่สุด
“พี่แนนซี่แค่นี้ก็สวยกินขาดทุกคนในร้านแล้วค่ะ ว่าแต่ที่แต่งสวยขนาดนี้ จะมีคนมาหาใช่หรือเปล่าคะ” รังรองถาม
- ผู้เขียน
