วันต่อมา...
พรึ่บ!
แรงรัดเหนี่ยวบริเวรเอวของฉันทำให้ฉันลืมตาขึ้น ก่อนที่ฉันจะชะงักเล็กน้อยเมื่อมีใบหน้าของใครบางคนอยู่ใกล้ฉันในระยะประชิด ฉันนิ่งไปพักใหญ่ ๆ พร้อมกับสายตาที่ไล่พินิจมองโครงหน้าของเขา
ใจของฉันตอนนี้มันเต้นแรงมาก เต้นแรงจนฉันกลัวว่าเขาจะได้ยิน มันทำให้ฉันเริ่มขยับตัวออกจากร่างหนาของเขาเบา ๆ เริ่มจากจับลำแขนแกร่งของเขาออกจากเอว
พรึ่บ!
วิลล์พลิกตัวหนีฉันเมื่อฉันเริ่มขยับตัวแรงขึ้น ราวกับกำลังถูกรบกวนเวลานอน และขณะนั้นเองที่ฉันนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ และเราสองคนมีเรียน แต่ไม่ทันที่ฉันจะเอื้อมมือไปปลุกเขา นาฬิกาตั้งโต๊ะบนหัวเตียงก็บอกฉันเสียก่อนว่ายังไม่ถึงเวลา
ฉันก็เลยค่อย ๆ ลุกขึ้นจากที่นอน แอบแปลกใจเล็กน้อยที่บนตัวฉันมีเสื้อยืดของเขาอยู่ และกางเกง เอ่อ น่าจะเป็น...บ็อกเซอร์ของเขา แต่ยังดีที่เสื้อของเขามันตัวใหญ่จนคลุมไปทั้งช่วงล่างของฉัน ก็เลยไม่ได้น่าเกลียดอะไร
ฉ
