บทที่ 2
1270 คำ
บทที่ 2 ปราบพยศภรรยา
เซียวจื่อจ้าน จ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาที่ครุ่นคิด ใบหน้าสวยที่แฝงด้วยความเย็นชา แต่งดงามเสียจนใจเขาสั่นไหว นี่นางเป็นภรรยาของเขาจริงหรือ สวรรค์!!! นี่ข้ามภพมาก็มอบภรรยาให้เขาเลยหรือ?
"เจ้ายังไม่ตายหรือ!!!""
เหมยลี่หลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นระริก แววตาคู่สวยจ้องมองเซียวจื่อจ้านด้วยความหวาดกลัว นางเห็นกับตาว่าเขาล้มลงไปชักเกร็งตาเหลือกค้างขาชี้โด่ชี้เด่แล้วก็หมดลมหายใจไปแล้ว แต่นี่มัน!!!
เซียวจื่อจ้านจ้องมองเหมยลี่หลินด้วยแววตาที่ล้ำลึกเช่นกัน ภาพเหตุการณ์บางอย่างผุดขึ้นมาในหัวของเขาราวกับภาพวาด
"ข้าเกลียดเจ้า จื่อจ้าน!!! เจ้ามันบุรุษหลงตน คิดว่าได้แต่งกับข้าแล้วจะเชิดหน้าชูคอได้หรือ!!!"
"หึ!!! เกลียดข้าหรือ ข้าเป็นสามีเจ้า คิดว่าข้าอยากแตะต้องเจ้าหรือ หากมิใช่เพราะถูกเสด็จพ่อของเจ้าบังคับ ข้าไม่ยอมแต่งเสียหรอก งามก็มิงาม อัปลักษณ์!!!"
"อ๊าาา เจ้ากล้าว่าข้าหรือ!!! หึ ข้าจะฟ้องเสด็จพ่อว่าเจ้าล่วงเกินข้า ให้ไล่เจ้าออกไปเป็นขอทานเสีย ข้าจะได้หลุดพ้นจากเจ้าเสียที!!!"
"เจ้ากล้าหรือ ข้าไม่ยอมหรอก!!!"
"ไม่ยอมก็ช่างหัวเจ้า!!! ข้าจะหย่ากับเจ้า!!!"
"ไม่!!! เจ้าจะต้องอยู่ใต้แทบเท้าข้าตลอดไป!"
เซียวจื่อจ้านลอบถอนหายใจให้กับเจ้าของร่างเดิมที่ช่างโง่เขลาเบาปัญญา ดูก็รู้ว่าชอบองค์หญิงนี่ แต่กลับปากแข็ง อยากเอาชนะนาง อยากให้นางมาอยู่แทบเท้าตน หึ!!!
โง่งม!!!
สามีที่ดี คือสามีที่เอาใจภรรยา ในเมื่อเจ้าตกตายไปแล้ว เมียเจ้าข้าขอก็แล้วกัน!
เซียวจื่อจ้านค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอน ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาเหมยลี่หลิน นางขยับถอยหนีเขาอย่างรังเกียจ บุรุษปากสุนัขเช่นนี้นางไม่ต้องการ
"อย่ามาแตะต้องตัวข้านะจื่อจ้าน!!!"
"ทำไมเล่า ข้าเป็นสามีของเจ้า เหมยลี่หลิน สิ่งใดที่ข้าทำผิดต่อเจ้า ข้าขออภัย เจ้ายกโทษให้ข้าได้หรือไม่?"
เหมยลี่หลินขมวดคิ้วมุ่น นางจ้องมองเซียวจื่อจ้านอย่างหวาดระแวง นี่ผีสิงเขาหรือไรกัน? อยู่ดีดีก็มาเอ่ยวาจาเช่นนี้กับนาง
นี่ไม่ใช่เซียวจื่อจ้านจอมโอหังผู้นั้น!!!
"เจ้าไม่ใช่จื่อจ้าน!!!"
"ใช่สิ! ข้าคือจื่อจ้านของเจ้า ตอนที่ข้าตายไป ข้าฝันว่าบรรพบุรุษมากล่าวเตือนว่าให้ข้าลดละความโอหังลงเสีย แล้วให้ทำดีต่อเจ้า"
เซียวจื่อจ้านเอ่ยวาจาโกหกได้อย่างหน้าตาเฉย
บัดซบ!!! อย่ามาหักคอข้านะบรรพบุรุษ
"เจ้าเสแสร้ง คนเช่นเจ้ามันจอมลวงโลก!!! เจ้าแต่งกับข้าก็เพราะหวังประจบประแจงเสด็จพ่อ!"
เหมยลี่หลินตะโกนใส่หน้าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เซียวจื่อจ้านจ้องมองนางอย่างไม่ลดละ นางช่างงามเสียจริง เป็นสตรีที่เขาใฝ่ฝัน สตรีเช่นนี้ที่เขาต้องการ
ปากร้าย วาจารุนแรง ข้าชอบ!!!
เดี๋ยวพ่อก็เด้งใส่ซะนี่!!!
"ข้ายอมเจ้าแล้วเหมยลี่หลิน ต่อไปนี้ข้าจะยอมเจ้าทุกอย่าง"
"ไม่!!! ข้าจะหย่ากับเจ้า!!!"
"เฮ้อ!!! ถ้าหย่าไปชื่อเสียงเจ้าจะเสียหายเอานะ"
"ข้าไม่สน!!! ข้าไม่อยากแต่งกับเจ้าแต่แรกอยู่แล้ว"
บัดซบ!!! นางช่างพยศเหลือเกิน
ต้องปราบพยศนางเสียแล้ว!!!
เซียวจื่อจ้านจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองออกจนหมด แล้วโยนมันทิ้งลงไปบนพื้น ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเหมยลี่หลินที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเก้าอี้ ดวงตากลมโตจ้องมองลำแท่งเอ็นร้อนของเขาด้วยความตกตะลึง
นางอยากจะกรีดร้องให้สุดเสียง แต่เหมือนกับมีบางอย่างมาจุกอยู่ที่ลำคอของนาง
"นับแต่นี้ ข้าคือจื่อจ้านคนใหม่ของเจ้า"
ไม่พูดเปล่า ฝ่ามือใหญ่ยังยื่นมาจับไหล่สวยทั้งสองข้างของนางเอาไว้แน่น พร้อมกับขยับโยกเอวเด้งขึ้นเด้งลงอย่างถี่ระรัว แม้ไม่มีดนตรีบรรเลงประกอบ แต่เขาก็สามารถโยกย้ายมันได้อย่างชำนาญ
เหมยลี่หลินหวาดกลัวจนตัวสั่น ใบหน้าของนางขยับขึ้นลงตามจังหวะของเอวสอบที่เด้งขึ้นลงอย่ารวดเร็วและรุนแรง ลำแท่งเอ็นร้อนขนาดใหญ่ยาวแกว่งไกวพาดผ่านใบหน้าสวยของนางครั้งแล้วครั้งเล่า
อุบาทว์ที่สุด!!! คนต่ำช้า อ๊าาาาา เสด็จพ่อช่วยลูกด้วย
เซียวจื่อจ้านยังคงขยับบั้นท้ายโยกขึ้นลงอย่างสนุกสนาน สตรีหลายนางยามที่อารมณ์ขุ่นมัว เมื่อได้เจอเอวพิฆาตของเขาก็สงบลงแทบจะทันที
ดูนางตอนนี้สิ!!! โอวววว นิ่งเชียว ดูท่าจะชอบมาก
ต้องเด้งเน้นๆๆ
วู้ววววว!!!
เหมยลี่หลินทนไม่ไหวเสียแล้ว ความตกใจระคนหวาดหวั่นทำให้นางตกใจจนตาเหลือก ชักเกร็งต่อหน้าต่อตาเซียวจื่อจ้าน ก่อนจะหมดสติไป
นางทนไม่ไหวแล้ว นางทนความบัดซบนี่ไม่ไหวแล้ว เซียวจื่อจ้านคงคิดแก้แค้นนางเป็นแน่!!!
เซียวจื่อจ้านตกใจลนลานเสียแล้ว เขารีบสวมเสื้อผ้าทันที ก่อนจะหันมองซ้ายขวา ที่นี่คือยุคโบราณ ต้องเรียกสาวใช้
เรียกว่าอย่างไรกัน?
"แม่นาง!!! เอ่อ!!! สาวสาว!!! โว้ยยยยย มีคนเป็นลมโว้ยยยยย!!!"
เหล่านางกำนัลรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาทันที เมื่อเห็นเซียวจื่อจ้านลุกขึ้นมาเช่นนี้พวกนางก็ตกใจไม่น้อย
"ข้ามิใช่ผี องค์หญิงเป็นลม รีบไปตามหมอตำแย เอ่อ!!! หมออะไรวะ?"
"หมอหลวงเจ้าค่ะ ท่านราชบุตรเขย"
"อ๋อ ใช่ไปเร็วเข้า!!!"
ไม่นานนักหมอหลวงก็มาถึง หลังจากตรวจอาการของเหมยลี่หลินและพบว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก จึงจัดเทียบยาบำรุงและกลับออกไป
เซียวจื่อจ้านนั่งมองเหมยลี่หลินด้วยแววตาหลงใหล เขาชอบนางจริงๆ นี่ใช่รักแรกพบหรือไม่?
เหมยลี่หลินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เมื่อพบว่าเซียวจื่อจ้านนั่งเฝ้านางอยู่ ดวงตาคู่สวยก็ฉายแววเย็นชาอำมหิต นางลุกพรวดขึ้นยืนบนเตียง ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบไปที่แผงอกเซียวจื่อจ้านจนเขากระเด็นไปกองอยู่กับพื้น
"คนต่ำช้าเช่นเจ้า อย่าบังอาจมาใกล้ข้า!!!"
เซียวจื่อจ้านยกมือขึ้นลูบแผงอกที่โดนนางถีบเสียจนชาร้าวไปทั้งซีก แต่เขากลับไม่ถือสานาง อีกทั้งยังหันไปฉีกยิ้มกว้างให้นางอีกด้วย
"ห้ามยิ้มนะ!!!"
"ข้าอยากยิ้มนี่ปากข้า"
"จื่อจ้าน!!! คนเลว"
"เลวก็สามีเจ้า"
"อ๊าส์!!! คนชั่ว คนบ้า!!!"
"ด่าเลย ข้าไม่สะทกสะท้านเสียหรอก ยิ่งเจ้าด่า ข้าจะยิ่งเด้งให้เจ้าดู"
"ฮือออออ!!! คนต่ำช้า!!!"
เซียวจื่อจ้านรู้สึกขบขันนางไม่น้อย ช่างเป็นสตรีที่น่ารักน่าชังเสียจริง เขาอยากจะจับนางปลุกปล้ำสักวันละหลายร้อยรอบ
แต่เอาเถิด!อย่าใจร้อนเซียวจื่อจ้าน
เหมยลี่หลินกระทืบเท้าตึงตังอย่างไม่ยอมแพ้ นางจะต้องหาทางหย่าขาดจากคนวิปริตเช่นนี้ให้ได้ คอยดูเถอะ
หลายวันต่อมาเซียวจื่อจ้านจึงได้รู้ว่า แท้จริงร่างนี้เป็นถึงอาจารย์สอนหนังสือให้แก่เหล่าบัณฑิต ที่ต้องเตรียมตัวเข้าสอบเป็นขุนนาง กองหนังสือมากมายวางอยู่ตรงหน้า เซียวจื่อจ้านทำได้เพียงถอนหายใจออกมารอบที่ร้อยอย่างคิดไม่ตก
ข้าจะเอาความรู้ใดไปสอนกันเล่า ข้ามิใช่เจ้าของร่างเดิม! ความสามารถของข้าก็มีเพียงเอวที่งดงามเท่านั้น เฮ้อ!!!
- ผู้เขียน
