ณ กรุงลอนดอนประเทศอังกฤษเวลาช้ากว่าไทยถึงหกชั่วโมง
ร่างบางระหงในชุดเดรสสีดำ นั่งบนเก้าอี้หนังหรูหรา ดวงตาเศร้าหมองทอดมองออกไปนอกประตูระเบียงอย่างไร้จุดหมาย หยดน้ำสีใสเอ่อคลอหน่วยขึ้นมาทุกครั้ง เมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องราวร้ายๆที่เขายัดเยียดให้เธอ
"หึ! เจ็บดี.." เสียงหวานสั่นเครือเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเย้ยหยัน เธอผิดเองที่เอาหัวใจลงไปเล่นเกมกับเขา หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มเนียนใสอย่างห้ามไม่อยู่
ยิ่งได้อยู่คนเดียวมีเวลาคิดเรื่องต่างๆ ทำให้เธออดร้องไห้ออกมาไม่ได้
"รักเขาข้างเดียวยังไม่เจ็บเท่าเขาให้แกเป็นตัวแทนผู้หญิงคนนั้นเลย ยัยเอมเอ๊ย!" บ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบา ทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดนี้ รักมากแล้วทำไมไม่พามาอยู่ด้วยซะเลยล่ะ มาทำแบบนี้กับฉันทำไมกัน
เฌอเอมปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ดันตัวลุกจากเก้าอี้ เปิดประตูระเบียงก้าวเดินออกไปช้าๆ มือบางทั้งสองข้างจับราวสแตนเลสไว้แน่น โลกใบนี้ไม่เคยใจดีกับเธอเลย เธ
