ร่างบางทิ้งตัวนอนคว่ำหน้าบนหมอนใบใหญ่ พยายามจัดการความรู้สึกตัวเอง ที่เกือบถลำลึกลงไปในหลุมพรางที่เขาขุดเอาไว้อย่างแนบเนียน
เขากำลังยัดเยียด สถานะตัวแทนของใครบางคนให้ฉันอย่างตั้งใจใช่มั้ย?
เธอเป็นใครกัน?
นานเท่าไหร่ไม่รู้ เฌอเอมนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน อาการเมามายเลือนหายเป็นปลิดทิ้ง หัวสมองครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมา จนผล็อยหลับไปในที่สุด
แกร๊ก!
เสียงปลดล็อคประตูและเปิดออกกว้างราวกับร่วงรู้ว่าเจ้าของห้องนั้นหลับไปแล้ว
ตึก! ตึก! ตึก!
สองเท้าหนาก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆ หยุดยืนข้างเตียงเล็ก สายตาคมกริบจ้องมองร่างบางหลับสนิทในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวตัวโคร่ง
มือหนายื่นไปจับพลิกร่างบางนอนหงายในท่าสบาย พร้อมหยิบผ้าห่มคลุมกายให้ เอื้อมมือปิดสวิตซ์ไฟ แล้วเดินออกจากห้องไป
วันต่อมา...
เฌอเอมตื่นแต่เช้า เพื่อออกไปช่วยงานพ่อครัวเฉกเช่นทุกวัน แล้วกลับมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุด
