"อื้ออ.." เสียงหวานแหบแห้งครางในลำคอ เฌอเอมรู้สึกตัวตื่นในช่วงเช้าของวันใหม่ เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นมองเพดานห้อง รับรู้ได้ถึงความหนักอึ้งที่หน้าท้องแบนราบ ทำให้ต้องก้มลงไปมอง
ใบหน้าหล่อเหลาซุกซอกคอขาวเนียน ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเขานั้นหลับสนิท ทำเฌอเอมไม่กล้าขยับตัว เพราะเกรงว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของเขา เดี๋ยวจะมาตวาดใส่เธออีก
เกิดอะไรขึ้น?ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ทำไมมานอนที่นี่ได้ล่ะ? คิดหาคำตอบอยู่พักใหญ่ ก่อนจะผล็อยหลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย
ทว่า รู้สึกตัวอีกที กลับได้ยินเสียงทุ้มคุ้นหูกำลังพูดคุยกับใครบางคนผ่านโทรศัพท์มือถือ
"ครับมัม โอเคครับ"
[...]
"ไว้ผมไปหานะ มัมดูแลตัวเองดีๆนะครับ สวัสดีครับ"
ฉันนอนหลับตานิ่ง ฟังบทสนทนาของเขากับปลายสาย น้ำเสียงที่ใช้อ่อนโยนให้ความรู้สึกอบอุ่น
แบบไหนคือตัวตนของเขากันนะ?
"คุณ...อ๊ะ!" เสียงหวานเอ่ยได้เพียงเท่านั้นก็ต้องร้องครางออก
