ep.7
934 คำ
ร่างบางในสภาพเสื้อผ้าขาดวิ่นวิ่งหนีไม่คิดชีวิต กลางดึกแบบนี้ทุกบ้านปิดไฟมืดสนิท มีเพียงไฟข้างทางส่องแสงริบหรี่มองอะไรแทบไม่เห็น
"เอมหยุดนะ เฌอเอม!" ภาคภูมิเอ่ยน้ำเสียงรอดไรฟัน ขบกรามแน่น ทั้งเจ็บแผลทั้งจุก ทั้งเหนื่อยปะปนกันยุ่งไปหมด แต่ก็สู้อดทนวิ่งตามหญิงสาวที่หมายตา อยากจะได้มาเป็นเมียอีกคน
"..." เฌอเอมตั้งหน้าตั้งตาสับขาวิ่ง ใบหูคอยฟังเสียงของภาคภูมิค่อยๆห่างออกไป ไม่แม้แต่เหลียวหลังหันไปมองด้วยซ้ำ ทั้งที่เหนื่อยแทบขาดใจ แต่เธอจะหยุดตรงนี้ไม่ได้ ที่ตรงนี้ยังไม่ปลอดภัย
ทว่า เรี่ยวแรงที่เคยมีมาก ค่อยๆลดน้อยถอยลง จากวิ่งเปลี่ยนเป็นเดินเร็ว และหยุดลงในที่สุด เพราะความเหนื่อยล้าเริ่มกัดกิน
"แฮ่กๆ..เหนื่อยชะมัด"
หมั่บ!
"เหนื่อยก็อย่าคิดหนีสิวะ!!"
"กรี๊ดด!!ปล่อยนะไอ้บ้า"
เพี๊ยะ!
มือบางตวัดลงบนหน้าของภาคภูมิเต็มแรง และอาศัยจังหวะนี้ ผลักจนร่างหนาเซถอยหลัง ก่อนจะเร่งฝีเท้าวิ่งหนีอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้โชคเข้าข้างเฌอเอม เมื่อหนทางเบื้องหน้า มีแสงไฟส่องสว่างจากรถยนต์คันหนึ่งขับใกล้เข้ามา
"ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย"
เอี๊ยด!!
รถยนต์คันหรูจอดสนิท เฌอเอมรีบวิ่งไปฝั่งด้านคนขับ ภาคภูมิเห็นท่าไม่ดีรนรานวิ่งหนีเข้าไปซ่อนตัวในป่าหญ้าข้างทาง
ปึก! ปึก!
มือบางทุบกระจกรถเพื่อให้คนด้านในเปิดออก
"เอาไงครับนาย เธอถูกทำร้าย"
"ไม่ใช่เรื่องของมึง ออกรถ!"ร่างสูงสั่งเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่งหันหนีไปอีกทาง
"ช่วยด้วยค่ะ!! ช่วยด้วย ฮืออ..."ร่างบางร้องไห้โฮอย่างกลั้นไม่อยู่ พวกเขาคือคนที่จะช่วยเธอได้ในตอนนี้
"นายครับ~" เอ็นมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสาร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หากไม่ได้รับคำสั่งจากเจ้านายของเขา
เคเบิ้ลกดลดกระจกลง ก่อนที่คนทั้งสองจะสบตากัน สายตาคู่สวยมองจ้องชายหนุ่มอย่างเว้าวอน ทว่า สายตาคมกลับจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาว่างเปล่า ไม่แสดงท่าทีเห็นอกเห็นใจใดๆออกมาผ่านดวงตาคู่นั้น
"ทำไมฉันต้องช่วย!!"
"คุณ..ฉันขอร้อง~ช่วยฉันด้วย ไอ้นั้นมันจะปล้ำฉัน"
"นั้นมันเรื่องของเธอ...ออกรถได้แล้ว!!" เคเบิ้ลสั่งน้ำเสียงเข้มดุดัน
"คุณฉันขอร้อง...ขอฉันติดรถไปด้วยนะ...คุณอยากได้อะไรฉันจะตอบแทนให้ทุกอย่าง"
"เธอแน่ใจ?"
"ฉันสัญญา ขอแค่คุณช่วยฉัน"
"หึ! ขึ้นมา"
"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ" มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำออกจากพวงแก้มอย่างลวกๆ ก่อนจะเปิดประตูรถ ขึ้นมานั่งข้างชายหนุ่ม
"ออกรถ"
"ครับ เอ่อ นายจะ...."
"กลับบ้าน!!" เมื่อได้คำตอบจากเจ้านาย เอ็นเหยียบคันเร่งขับรถกลับไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ทันที
ใช้เวลานานนับชั่วโมงกว่ารถหรูจะขับเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ การ์ดที่ยืนอยู่ใกล้ตรงนั้นรีบวิ่งมาเปิดประตูรถให้เจ้านายพร้อมกับโค้งศีรษะเล็กน้อย
ร่างบางก้าวลงจากรถ มือเล็กกำเสื้อปกปิดเรือนร่างไว้แน่น สายตาพลางมองสำรวจโดยรอบ
"จะมองอีกนานมั้ย ไอ้เอ็นพาไปพักที่ห้องด้านหลัง"
"ครับนาย" เฌอเอมเดินตามเอ็น ลัดเลาะไปตามทางข้างคฤหาสน์ ไม่นานก็เจอห้องพักที่ว่าอยู่ด้านหลังคฤหาสน์หลังโตห่างออกไปราวๆห้าสิบเมตรเห็นจะได้มีบ้านหลังเล็กมองเห็นเพียงแสงไฟส่องสว่างหน้าบ้าน
"นับเป็นโชคดีของคุณ ที่นายยอมช่วย ผมจะบอกไว้อย่าง นายไม่ชอบคนขัดคำสั่ง เพราะฉะนั้นคุณต้องทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ ในห้องมีที่นอนหมอนผ้าห่ม เข้าไปได้แล้วครับ"
"ขอบคุณนะคะ" เฌอเอมยกมือไหว้คนตรงหน้าอย่างเต็มใจ เธอรู้สึกอยากทำแบบนั้นจริงๆ หากไม่ได้เขาป่านนี้ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไง
ร่างบางนั่งลงบนเตียงขนาดเล็ก มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหน้าร้องไห้โฮอย่างสมเพชตัวเอง ไม่รู้เวรกรรมอะไรนักหนา ชีวิตถึงได้เจอแต่เรื่องร้ายๆไม่จบไม่สิ้น
ก่อนจะตั้งสติ พาตัวเองเข้าไปอาบน้ำ และกลับออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวพันรอบตัว ขมวดปมไว้บนหน้าอกอวบ
แกร๊ก!
ทว่า จู่ๆ ประตูที่ล็อคไว้ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย ด้วยฝีมือของคนที่อยู่ด้านนอก
สองเท้าหนักก้าวเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าหญิงสาว
"คะคุณเข้ามาทำไมคะ?" เฌอเอมเอ่ยถามน้ำเสียงตะกุกตะกัก เมื่อเห็นว่าเป็นเคเบิ้ลเดินเข้ามาภายในห้อง
"มาทวงบุญคุณ"
"คะ?"
"เธอบอกเอง... ถ้าฉันยอมช่วย ฉันจะให้เธอตอบแทนยังไงก็ได้" ร่างสูงยกยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า ทำเฌอเอมอ้าปากค้าง นี่เขาจะงกอะไรขนาดนี้เนี่ย! บ้านก็ออกจะรวย ทำไมต้องรีบทวงด้วย
"ชะใช่ ฉันพูด แต่คุณ......" เสียงหวานเอ่ยไม่ทันจนประโยค เคเบิ้ลพูดแทรกขึ้น
"ฉันต้องการให้เธอเป็นนางบำเรอ"
"ไม่!!ไม่มีวัน ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันไม่ขาย"
หมั่บ!!
มือหนาดั่งคลีบเหล็กคว้าลำคอระหง ทำเฌอเอมต้องรีบยกมือขึ้นจับข้อมือแข็งแรงเอาไว้ กลัวว่าเขาจะออกบีบไปมากกว่านั้น
"ฉันก็เคยให้โอกาสเธอแล้ว"
- ผู้เขียน
