(บิ๊กไซต์)
“ฮึก!” ผมที่กำลังขับรถอยู่หันไปมองคนข้าง ๆ ที่กอดรูปของแม่และร้องไห้ตลอดทางแม้ว่าไม่ได้เปล่งเสียงออกมาดังมากมายแต่ผมก็รับรู้ได้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่เวลา
“ถ้าจะร้องก็ร้องมาเลยจะกลั้นไว้ทำไม?” ผมพูดและคว้ามือของเธอมาจับเอาไว้ให้เธอรับรู้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียวแต่มีผมอยู่ข้าง ๆ ด้วย
“ซันกลัวหมอรำคาญ ฮึก ๆ”
“อย่าคิดมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่องได้ไหมซันนี่?” ผมพูดกับเธอแม้จะว่าดูใจร้ายไปหน่อยแต่ก็แค่อยากให้เธอร้องไห้และระบายความรู้สึกของตัวเองออกมา ร้องไห้สุดและพรุ่งนี้ค่อยเริ่มกันใหม่
“ฮืออออ~ซันอุตส่าห์ทำตัวเข้มแข็งแล้วนะ ฮึก ๆ ฮืออ~”
“หึ ร้องเลยอยู่กับฉันไม่ต้องเข้มแข็งก็ได้”
“ละแล้วอย่ารำคาญซันแล้วกัน ฮืออออออ~” แล้วหลังจากนั้นผมก็ฟังเสียงเธอร้องไห้ตลอดทาง มือของผมยังกุมมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
บ้านแม่ซันนี่
“แม่...ซันพาแม่กลับมาอยู่บ้านแล้วนะขอโทษที่ทำให้ทรมาน ฮึก! ซ
