Pretty 05 ตาคู่นั้น

1524 คำ

(บิ๊กไซต์) ตึก! ตึก! ตึก! กึก! ผมเดินตามซันนี่ออกมาจากสนามแข่งหลังจากที่สั่งสอนแฟนเก่าของเธอเรียบร้อย เธอเดินมาไกลผู้คนก่อนจะหยุดและยืนนิ่ง พรึ่บ! และทิ้งตัวลงกับพื้นผมรีบเดินเข้าไปหาเธอทันทีและยื่นข้าง ๆ ผมได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอที่ค่อย ๆ ปล่อยมันออกมาและเปลี่ยนเป็นร้องไห้เสียงดัง “ฮึก!!ฮือออออ!!!” เมื่อกี้เธอคงพยายามเข้มแข็งมากต่อหน้าผู้ชายคนนั้นเธอไม่ควรอ่อนแอให้มันเห็น “ร้องออกเถอะ” “ฮึก!!ฮือออ!!มะหมอซันไม่ได้ร้องเพราะว่ายังรักนะ ฮือออ!!ไม่ต้องหึงนะคะ” เวลาแบบนี้ยังจะมีอารมณ์มาพูดอะไรแบบนั้นอีก “เฮ้อ! ฉันรู้น่าเพราะงั้นถ้าจะระบายก็ระบายออกมาเลยไม่ต้องเก็บเอาไว้ตอนนี้เธออยู่กับฉันไม่ได้อยู่กับคนอื่น....” ผมพยายามปลอบใจแม้จะไม่ได้เก่งอะไรมากมาย ผมรู้จักซันนี่มาหลายปีผมรู้ว่าเธอพยายามเข้มแข็งแค่ไหน แต่ภายในก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นแหละที่เก่งใส่ไอ้นั่นไปก็คงเอาพลังทั้งหมดที่มีออกมา “ฮึก!!เมื่อกี้ซันตกใจและกลัวมากเลย!!ร่างกายมันไม่ยอมขยับเลย ฮือ ๆ คิดว่าจะตายซะแล้วอ่า ฮือออ!!” “ที่ร้องไห้เพราะกลัวตาย?” “หมอไม่กลัวหรือไงตายเลยนะตายอ่ะ!!!ฮึก ๆ ไอ้เทอร์โบไอ้เวรเอ๊ย! รักเมียมากทำไมไม่ไปบอกมันเองเล่าว่าอย่ามายุ่งกับฉัน!!ฮือออ!!ปกป้องกันจังถ้าตายก็ขอให้มันตายพร้อมกัน ถ้าเกิดก็ให้เป็นหมาแล้วได้กัน ฮึก! ให้เป็นหมาขี้เรื้อแผลเน่าหนอนไชไปเลยยยยย!!!ฮืออออออออ!!!” ร้องไห้ไปก็ด่าไปเก่งจริง ๆ “พอแล้วจะกลับเลยไหมเดี๋ยวฉันไปส่ง” ใจดีวันนึงก็ได้ปกติจะเป็นซันมากกว่าที่ขอให้ไปส่ง “ฮึก ๆ ซันต้องทำงานต่อ” พรึ่บ! ลุกขึ้นและปาดน้ำที่อาบหน้า “ไม่ต้องทำแล้ว” ผมบอกเพราะยังไงงานก็ไม่ได้มีอะไรมากมายอยู่แล้วแค่เอ็นเตอร์เทนพวกนักแข่งและคนร่วมงาน “ไม่ได้รับเงินมาแล้วเดี๋ยวโดนฟ้อง” “ไอ้เวหามันกล้าฟ้องเธอก็ลองดูได้” เพราะผมกับมันเป็นเพื่อนกันไง “ไม่ได้ซันไม่อยากใช้เส้นสายหรอกนะ” เธอเดินเข้ามายืนตรงหน้าผม “มีอะไร?” “ขอบคุณนะคะที่มาอยู่ตรงนี้...ขอบคุณที่ปกป้องซันจากฝ่ามือของเทอร์โบด้วย^^” เธอพูดและส่งยิ้มหวานให้ผมอย่างที่เคยทำประจำ “ทีหลังอย่าอวดเก่งมากเกินไปคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ไม่รู้ว่ามันจะบ้าและทำร้ายตอนไหน...” หมับ!!ผมยังพูดไม่ทันจบซันนี่ก็โผยกอดผมเอาไว้แน่น “รับทราบแล้วค่ะ! ซันจะไม่อวดเก่งอวดดีเกินไป แต่ถ้าหมออยู่ด้วยซันค่อยเต็มที่ไปเลยยย อย่างวันนี้...เพราะรู้ว่ามีหมอไซต์อยู่ไงเลยกล้าทำอะไรแบบนั้น...หมอไซต์เป็นพลังให้ซันเลยนะ ^0^” เวลาต่อมา... ตื้ด! ตื้อออ!!ตื้ดดดดด “วัน! วันนน!! วัน! ทู! ที! โก!!!” ฟู่ววว!!! ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนเสียงดนตรีเพลง EDM ยังคงเล่นไม่หยุดโดยมีดีเจเป็นซันนี่นอกจากพริตตี้กลางวันยังรับปาร์ตี้กลางคืนอีก แทบตอนนี้ก็กลับมาสดใสเหมือนเดิมแล้วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเธอยังคงทำงานอย่างมืออาชีพ “ไม่ยักรู้ว่ามึงจะรู้จักพริตตี้ด้วย” ระหว่างที่กำลังนั่งดื่มไอ้เวหาก็พูดขึ้น “กูเป็นหมอศัลยกรรมทำไมจะรู้จักไม่ได้?” “หนึ่งมึงไม่ได้รับศัลยกรรมง่าย ๆ พี่สาวกูต้องอ้อนวอนตั้งนานกว่าจะทำ สองมึงเลือกคนไข้เองตลอดและที่ผ่านมาก็เป็นระดับไฮโซมหาเศรษฐีทั้งนั้น มึงแทบจะไม่แตะพวกพริตตี้ นางแบบ หรือดาราเลยด้วยซ้ำถ้าเงินไม่ถึงจริง ๆ แล้วทำไมมึงรับซันนี่วะ?” ไอ้ทิศเหนือพูดอย่างวิเคราะห์ซึ่งที่มันพูดมาก็ถูดทั้งหมด “ซันนี่ก็มีเงินเถอะ” “แต่มึงไม่รับพวกพริตตี้หรืองานในวงการนิแล้วทำไมซันนี่หลุดมาหามึงได้?” “...” ผมไม่ตอบและกระดกแก้วเหล้าเข้าปากสายตามองซันนี่ที่กำลังเปิดเพลงและเต้นอย่างสนุกสนาม ก่อนจะหันมาสบตากับผมและยิ้มให้เหมือนทุกครั้งเวลาเจอกัน “เพราะ...อะไรก็ไม่ต้องเสือกแล้วไม่ต้องไปวุ่นวายกับซันนี่ด้วยไม่อย่างนั้นกูจะเผาบริษัทมึง” ผมเองจนวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ตอนนั้นผมมองเธอไปที่ปรึกษาพยาบาลเรื่องหมอศัลยกรรมแววตา สีหน้า และน้ำเสียงมันเศร้ามากและเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างตลอดเวลา เธอขอหมอที่เก่งที่สุดโดยไม่สนค่าใช้จ่ายจะเท่าไหร่ก็ตาม แค่ทำให้เธอสวยก็พอ.... ก่อนจะเจอเธอที่ทางเดินของโรงพยาบาลเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นก่อนจะร้องไห้อย่างหนักไม่สนใจว่าเสียงนั้นจะรบกวนคนอื่นหรือไง ในฐานะที่ผมเป็นเจ้าของเลยต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เธอรบกวนคนอื่นเลยไปพูดอะไรหน่อย และหลังจากนั้นก็มีพยาบาลมาติดต่อว่าซันนี่ต้องการทำเป็นหมอประจำตัวของเธอ แล้วผมก็ตอบตกลงทันทีไม่รู้ว่าสงสารหรือว่าเห็นใจกันแน่ หรือเพราะว่าดวงตาคู่นั้นที่มองมาที่ผม... “ขอรู้ด้วยไม่ได้เหรอวะ?” “....” ผมเงียบไม่ตอบมันเพราะขนาดตัวผมเองก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผมถึงปล่อยให้ซันนี่เข้ามา “เลิกเลือกได้ไหมไอ้เหนือมันไม่ได้อยากบอกเพราะงั้นก็ไม่ต้องเซ้าซี้” “ที่อยากรู้เพราะกูสนใจซันนี่ไง ถ้าเป็นของเพื่อนกูจะได้ยุ่ง” มันพูดและมองหน้าผม ผมเองก็มองมันเหมือนกัน “ไปสนใจคนอื่นซะ” ผมพูดกับมันเสียงเรียบนิ่ง “เหอะ!!กอดขนาดนั้นกูคงสนใจต่อได้มั้งกูไม่อยากโดนจับฉีดยาหรอกน่า” กอดเหรอ...ตอนนั้นผมเป็นห่วงซันนี่มากอันนี้ยอมรับเลย ตอนรถพุ่งเข้ามาผมอยู่ไกลมาแต่พอได้สติผมก็รีบลุกและวิ่งไปหาเธอทันทีเมื่อเห็นหน้าตาหวาดกลัวของเธอผมก็คว้าตัวมากอดทันที ร่างกายเล็ก ๆ นั่นสั่นเทาไปด้วยความกลัวแต่เธอก็พยายามเข้มแข็ง “อย่าให้ไอ้นั่นมาแข่งที่สนามมึงอีก” ผมพูดเมื่อนึกขึ้นมาได้ “คนที่ขับรถชนซันนี่อะนะ?” เวหามันถามพร้อมทำหน้าตากวนตีน “แล้วมันมีคนอื่นไหมละ?” ผมตอบกลับแบบอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ถ้าตอนนั้นเบรกมีปัญหาขึ้นผมละไม่อยากจะคิดเลยว่าตอนนี้ซันนี่จะเป็นยังไงบ้าง “รู้แล้วน่าตอนนี้กูประกาศออกไปและก็ไม่ใช่แค่สนามของกูเท่านั้นแต่ทั่วประเทศมันก็แข่งไม่ได้ แม้แต่สังกัดของมันก็ไม่ได้เหมือนกันถ้าอยากลงแข่งก็ต้องไล่มันออก” “ดี” เมื่อได้ยินอย่างนั้นผมก็ตอบออกไปอย่างพอใจ ชั่วโมงต่อมา... พรึ่บ!! ตอนนี้ปาร์ตี้เลิกแล้วแต่ผมยังไม่ได้กลับและนั่งดื่มกับเพื่อนต่อแต่เพลงได้จบลงแล้วและหลายคนก็กลับไปแล้ว แต่ใครที่กลับไม่ไหวที่นี่มีห้องพักให้ใช้บริการ “ลุก” ผมบอกผู้หญิงบนตักของผม “ม่ายเอา~” เธอส่ายหน้าและซุกหน้าที่ซอกคอของผม “ฉันไม่ได้อนุญาตนะซันนี่” ใช่ครับผู้หญิงที่อยู่ ๆ ก็เดินมานั่งตักผมก็คือซันนี่ปิดเพลงไปตั้งนานแล้วทำไมยังไม่กลับอีกอยู่รออะไร “ม่ายลุกกก~ อยากนั่งตักหมอไซต์ค่ะ^-^” เธอพร้อมใบหน้าแดง ๆ คงเมามาแน่ ๆ “หนัก” เปล่าเลยไม่ได้หนักอะไรทั้งนั้นแหละตัวเธอเบากว่านุ่มซะอีกแถมยังหอมมาก ๆ ด้วย ไม่รู้ว่าเธอใช้อะไรแต่น้ำหอมของเธอกลับไม่เหมือนของคนอื่น “โกหกกก~ซันไม่ได้หนักสักหน่อยจะไล่ก็บอกกันดี ๆ โถ่เอ๊ยยย~” ไปกินมาตอนไหนผมว่าเธออยู่ในสายตาผมตลอดนะ “มันไม่ให้นั่งมานั่งพี่ก็ได้นะ^^” ไอ้ทิศเหนือเสนอ “เสือก” ผมเลยด่ามันและกระชับเอวของซันนี่เพราะเธอจะตก “อ้าว!ไอ้นี่!!พี่ชื่อทิศ....” “ทำไมเมา?” ผมไม่ให้มันแนะนำตัวกับซันเลยพูดแทรกขึ้นมา “กินเหล้าไง” “ตอนไหน?” ผมมองหน้าเธอ “ตอน ๆ ๆ เมื่อกี้เลยยย!!กำลังจะเดินมาหาหมอไซต์แต่เจอเพื่อนนนน~” เสียงยืดยาวแทบฟังไม่รู้เรื่องแล้ว “ขับรถได้ไหม?” “ไม่ได้ ๆ เลยยยย!!เมามากกก งื้อออ~ไปส่งหน่อยนะอยากนอนห้องหมอ อุ๊บ! อยากให้หมอไปฉ่งค้าบบบบ >0 หึ!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more