ชมจันทร์เดินไม่เร่งรีบ อยู่ในท่วงท่าเป็นธรรมชาติ ก้าวเย้ายั่วทิ้งสะโพกงอน อย่างมีชั้นเชิงออกไปจากผับแห่งนั้น ต่อให้สองคนนั้นไม่ได้มาตามหาเธอ การไม่ปะทะกันคงดีกว่า เพราะถ้าเจอตอเธอก็ต้องเจออีตาเล่ยฟานอีกแน่ เพราะไม่ไว้ใจหัวใจตัวเองนัก เดินหนีได้ระยะหนึ่งคิดว่าพ้นขีดอันตรา ทว่าเธอกลับคิดผิด...
“คุยกันหน่อยเป็นไร”
“อุ้ย...” เสียงที่ได้ยินทำให้เธอครางแผ่วกับตัวเอง ทว่าไม่ได้ตกใจอะไร กวาดสายตามองหาที่มาของเสียง สายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งเธอทราบดีว่าเขาเป็นใครขยับก้าวเดินเข้ามาหา เธอทำท่าเตรียมเผ่นหนีไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ยังไม่สามารถแสดงตัวตนที่แท้จริงได้
“เราต้องคุยกันผิงผิง”
หญิงสาวกำลังจะออกวิ่งแต่แล้วเบื้องหน้าเธอ คือสองบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างกายเล่ยฟานตลอดเวลา ไม่ต่างกับเงาตามตัว เท้าเรียวขยับถอยหลังทีละก้าว กระทั่งแผ่นหลังปะทะกับร่างสูงสง่าของคนที่เธอต้องการเดินไปให้พ้น
“ผิงผิงอย่าดื้อส
