แบเรียลทำเหมือนจะรุกต่ออีก เขาจ้องที่ริมฝีปากของเธอเหมือนจะกลืนกิน จนน้ำมนต์รู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมาอีก
แม้จะชอบเขา แต่ก็กลัวเขาอยู่
“ปล่อยน้ำออกไปนะคะ คือน้ำ... น้ำ”
หญิงสาวอึกอักอยู่ในลำคอ นึกคำพูดไม่ออกเสียที
“โอเค น้ำออกไปก่อนเถอะ ผมขอเข้าห้องน้ำก่อน เชิญครับ”
เขาเปิดประตูให้ น้ำมนต์รีบพาตัวเองออกไปจากปากเสือร้ายทันทีด้วยความโล่งอก
‘เกือบไม่รอด’
น้ำมนต์ออกมาหอบหายใจตรงหลังเสา แล้วมองไปทางกลุ่มของแก้วตา รู้สึกลึกๆว่าแก้วตาไม่ได้ชอบเธอเลย แล้วตอนนี้จะไปอยู่ที่ไหนดีล่ะ ที่จะไม่ต้องเผชิญหน้ากับใคร เพราะเริ่มรู้สึกมึนๆแล้ว
อยากนอน แต่ไม่รู้ว่าวาสนากับเชสก์ออกไปจากห้องหรือยัง
‘พริ้ม พริ้มรักคุณเชสก์เหรอ ทำไมถึงยอมเขาง่ายๆแบบนั้น’
แล้วก็นึกถึงตนเอง
เธอก็เกือบไม่รอดแล้วเหมือนกัน แบเรียลคงเมา เขาถึงกล้าทำอะไรรุ่มร่ามกับเธอ เขาคงไม่ได้ชอบเธอจริงๆหรอก
น้ำมนต์หันไปมองทางบ้านพัก พอเห็นเ
