น้ำมนต์ยืนนิ่งค้างหอบหายใจอยู่ตรงมุมมืดสลัวนั้น ก่อนจะค่อยๆแอบย่องวิ่งออกมาจากบ้านของเพื่อนสาว ไปยังบ้านของวาสนาเพื่อไปบอกข่าวดีกับเพื่อนรัก
“พริ้ม” พอไปถึงหน้าบ้านก็ตะโกนเรียกเพื่อน
“น้ำ”
“พรุ่งนี้เช้ามืด ช่วยไปพูดกับตากับยายให้เราทีนะ คุณแบเรียลเขาจะออกเดินทางประมาณเก้าโมงสิบโมงนี่แหละ”
“ได้ๆ”
“นี่ขนม เขาให้น้ำมา น้ำเอามาให้พริ้มกินด้วย”
“ขอบใจจ้า” พริ้มมองช็อกโกแลตในมือ แล้วแกะกินเลย
“อร่อยมากกกกกก...”
น้ำมนต์ยิ้ม
“แล้วเขายังฝากค่าขนมให้น้ำด้วย”
“เหรอ เขาใจดีกับน้ำจัง แสดงว่าเขาต้องชอบน้ำแน่ๆ”
“ไม่รู้สิ แต่น้ำจะแบ่งค่าขนมให้พริ้มด้วยนะพันหนึ่ง”
“โห้ ตั้งพันหนึ่ง ขอบคุณมากนะน้ำ”
“น้ำรีบกลับก่อนนะ มันมืดแล้ว”
“จ้ะ เอาร่มไปด้วยไหม ฝนยังตกปรอยๆอยู่เลย”
