ความจริงหลินซีเหยาไม่คิดจะเอาชีวิตของซ่งไฉ่หนิง หากเมื่อวานนี้กงหยวนฉีไม่เอ่ยวาจาตัดขาดกับตนเองแล้วเร่งรีบให้คนของเขาส่งนางออกจากตำหนักทันทีทั้งที่นางเสแสร้งแกล้งเป็นลมเป็นแล้งโดยอ้างเพียงห่วงความปลอดภัยของนางเกรงว่าซ่งไฉ่หนิงจะโกรธแล้วลงมือทำร้ายนาง
“ทำให้เป็นอุบัติเหตุเรียบง่ายแต่ต้องถึงตาย!”
ผู้ใดจะคาดว่าสตรีที่รูปกายภายนอกนั้นงดงามแสนบอบบางราวกับดอกบัวขาวในยามสั่งการเอาชีวิตคนกลับเอ่ยออกมาอย่างคล่องปากพร้อมใบหน้ายังแต้มด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนอีกด้วย!
ฝ่ายของซ่งไฉ่หนิงเมื่อออกมาได้ก็เดินชมบรรยากาศยุคโบราณด้วยความตื่นตาตื่นใจไม่น้อยอดีตเมื่อครั้งยังเป็นพริษานั้นช่างน่าเสียดายนักที่เกิดมาตั้ง35ปีแต่กลับไม่เคยได้ท่องเที่ยวไปที่ใดเลยมัวแต่ตั้งก้มหน้าก้มตาเป็นมนุษย์เงินเดือนจนตัวตาย ช่างน่าเสียดายวันและเวลาจริง ๆ
“กงจู่พ่ะย่ะค่ะ”
พอออกเดินจากตำหนักผิงอันใดหนึ่งตรอกก็มีบุรุษหนุ่มในอาภรณ์เครื่
