สารัชหรี่ตาลง ในตอนที่เขากำลังเคลิ้มอยู่นั้น เขาเห็นฉากอันแสนสุขและหวานหยดย้อยเมื่อครั้งที่เขาและลิลายังอยู่ด้วยกัน ราวกับว่าเป็นภาพยนตร์ที่ฉายอยู่เบื้องหน้า เขาเอื้อมมือไปกอดเธอ แต่มันกลับกลายเป็นความว่างเปล่า
“เจน ผมเหนื่อยนิดหน่อย ได้โปรดกลับไปก่อนนะ”
“สารัช...”
"กลับไปก่อน"
เขามองไปที่เธออย่างสงบ แต่ก็น่าเกรงขาม
คำพูดง่ายๆ 3 คำของเขาทำให้เจนพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง
เธอขยับริมฝีปากแต่ในท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไร เธอลุกขึ้นและจากไปอย่างไม่เต็มใจนัก
หลังจากที่เธอกลับไป มีเพียงแค่ความเงียบในวอร์ดส่วนตัวขนาดใหญ่เท่านั้น
ขณะอยู่ในภวังค์ สารัชเห็นภาพในอดีตของหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังประหม่า และวิ่งวุ่นคอยดูแลเขาในตอนที่เขาป่วย
เขาอดไม่ได้ที่จะขยับริมฝีปากเล็กน้อย แต่การขยับนั้นกลับกลายเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่นและเป็นการเยาะเย้ยตนเอง
เมื่อใดที่เขาหลับตาลง เขาก็เห็นแต่ลิลา
