บทที่ 15

774 คำ

  เมื่อได้ยินดังนั้น มณฑลก็หัวเราะพลางยักไหล่ “สารัช คุณพูดแบบนี้ไม่ประหลาดไปหน่อยเหรอ? ลืมไปแล้วหรือไง? ว่าคุณเป็นคนทำให้ลิลาต้องติดคุก ทำไมอยู่ๆ คุณถึงมาถามผมว่าเธออยู่ไหน?”   ด้วยความที่สารัชรีบดิ่งตรงมาที่นี่ทันทีที่เขาลงจากเครื่อง การเดินทางอันแสนเหนื่อยล้าทำให้ความอดทนอดกลั้นของเขาน้อยลง   เขาเหล่มองมณฑลด้วยสายตาอันน่ากลัวและพูดอย่างเยือกเย็นว่า "มณฑล นายอย่าทำเป็นแสร้งหน่อยเลย"   “คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ผมไม่เข้าใจ”   ความกดอากาศรอบตัวพวกเขาลดลงอย่างกะทันหัน ชายทั้งสองประจันหน้ากัน พวกเขาดูสงบและยังครองสติได้ แต่ภายใต้ความเงียบสงบนั้น กลับเต็มไปด้วยความพลุ่งพล่าน   และแค่เพียงเสี้ยววินาที—   สารัชจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าที่อยู่เบื้องหน้าของเขา ราวกับว่ามีบางอย่างแหลมคมทิ่มเข้ามาที่กลางหัวใจ ทั้งความเกลียดชังและความหึงหวงที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าปะทุขึ้นพร้อมกันในทันที แล

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม