บทที่ 5
825 คำ
2 ปี7 เดือนต่อมา ลิลาได้รับการปล่อยตัว
ดวงอาทิตย์ส่องแสงระยิบระยับอยู่นอกกำแพงเรือนจำอันสูงชะลูด แม้กระนั้นเธอจำต้องแหงนหน้าขึ้นมองและปล่อยให้ดวงอาทิตย์แผดเผาหัวใจของเธอ
ลิลาสวมชุดทำงานที่เคยใส่และเดินเข้าไปในสำนักงานของสารัช
ที่นี่มีพนักงานต้อนรับคนใหม่มาแทน “คุณผู้หญิงคะ รบกวนลงทะเบียนด้านนี้ค่ะ”
ลิลายิ้มให้พนักงานต้อนรับ “ฉันเป็นคนรักของท่านประธานสารัช เขาบอกว่าฉันสามารถขึ้นไปหาเขาได้ตลอดเวลา”
ลิลาเลิกคิ้วอย่างเป็นมิตร แล้วเดินไปที่ลิฟต์บนรองเท้าส้นสูง โดยไม่ได้สนใจอาการแปลกใจของพนักงานต้อนรับแต่อย่างใด
พนักงานเก่าหลายคนในบริษัทของสารัชก็ประหลาดใจเช่นกันเมื่อเห็นลิลา: "เลขาฯ ลิลา?"
ลิลายิ้มเบาๆ อย่างสุภาพ คนเหล่านี้ยังจำเธอได้หรือเปล่านะ? น่าประหลาดใจเหลือเกิน ที่ไม่มีใครกล้าออกตัวอย่างที่เธอหวัง ทั้งๆ ที่พวกเขาสามารถช่วยเป็นพยานให้เธอได้เมื่อตอนสารัชฟ้องร้องเธอ
“อ้าว คุณไม่ได้ติดคุกอยู่เหรอ? มาทำอะไรที่นี่น่ะ?”
“ใช่แล้ว คนที่เปิดเผยความลับให้กับคนอื่นจะไม่มีวันถูกจ้าง”
“ฉันมาที่นี่เพื่อเกลี้ยกล่อมเจ้านายของคุณ และมาของานทำจากเขา” เมื่อลิลาเห็นว่าลิฟท์มาหยุดที่ชั้นของเธอแล้ว เธอจึงเดินออกไป
ทุกคนได้แต่ตกตะลึง
ทันทีที่ประตูห้องทำงานของประธานถูกเคาะ สารัชพูดว่า "เข้ามา" โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา
ลิลาเดินเข้ามา และปิดประตู
เมื่อรองเท้าส้นสูงแตะพรม เสียงจึงเบาลง สารัชวางมือจากแป้นพิมพ์และเงยหน้าขึ้นมอง
แม้ว่าสารัชจะพยายามสงบสติอารมณ์ แต่นิ้วของเขาก็ไม่อาจหยุดสั่นสะท้านได้
ลิลา!
เธอยังคงแต่งหน้าอ่อนละมุน แม้จะเห็นได้ว่าสีผิวของเธอเข้มขึ้นและเธอผอมบางลงกว่าเดิม
เธอมองเขาพร้อมรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ แต่ความสดใสในดวงตาของเธอกลับไม่เหมือนเดิม ราวกับว่ามันถูกกาลเวลาทำร้าย
“ฉันออกจากคุกแล้ว” ลิลายิ้มและเดินเข้าไปหาสารัชทีละก้าว
สารัชเอนตัวไปด้านหลัง หรี่ดวงตาอันสวยงามของเขา และจ้องไปที่ลิลา “ไหนเธอบอกว่าเราหายกันแล้วไง? แล้วมาหาฉันทำไมอีกล่ะ?”
ลิลาค่อยๆ ยกตัวขึ้นและนั่งลงบนโต๊ะหน้าสารัช เธอพูดไปพร้อมๆ กับแตะใบหูของเธอ "ฉันมาขอเงินคุณน่ะ คุณยินดีจะให้ไหม? เพราะยังไงก็ไม่มีบริษัทไหนที่ต้องการรับเลขาฯ ที่มีความผิดฐานขโมยความลับทางธุรกิจอยู่แล้ว ฉันไม่มีทางหางานได้เร็วๆ นี้แน่ ว่าไงล่ะ คุณจะให้เงินฉันได้ไหม?”
ดวงตาของสารัชดับมืดลง ลิลาจับมือของเขาไว้ “ยังไงคุณก็ไม่ต้องให้เงินฉันฟรีๆ หรอก ให้ราคาเท่าๆ กับพวกผู้หญิงข้างนอกนั่นก็ได้ ฉันคิดไม่แพงหรอก”
หลังจากพูดจบ เธอก็ไม่ลืมที่จะส่งรอยยิ้มอันน่าหลงใหลให้กับเขา
สารัชรู้สึกเจ็บแปลบขณะหายใจเข้า เหมือนมีบางอย่างแหลมคมแทงเข้าที่ปอดของเขา
เขาสะบัดมือของลิลาออก แล้วตะโกน: "ออกไปจากที่นี่ซะ ลิลา!"
ลิลาเงยหน้าขึ้นและหัวเราะ เสียงหัวเราะของเธอดังราวกับระฆังเงิน สดใสแต่ชวนเพ้อฝัน เธอยกมือขึ้นในอากาศและมองดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“สารัชของฉัน เธอคงคิดว่าผิวของฉันไม่เรียบเนียนเหมือนแต่ก่อนแล้วใช่ไหม? แหม ก็ฉันติดคุกมา 2 ปีกว่า จะให้ฉันทำยังไงได้ล่ะ? ผิวมือที่ไม่เรียบและฝ่ามือที่เต็มไปด้วยหนังด้านๆ มันคงเกินทนสำหรับผู้ชายอย่างคุณ ที่ไม่ว่าผู้หญิงหน้าไหน ก็อยากได้คุณทั้งนั้น”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอเหลือบมองชายที่นั่งบนเก้าอี้ของประธานอย่างเจ้าเล่ห์ "ใช่มั้ย?"
สารัชทำหน้าแหย ถ้าดูจากบุคลิกของลิลาแล้ว เขาคิดว่าเธอกลับมาเพื่อแก้แค้นแน่นอน
แต่เธอไม่ได้คิดเช่นนั้น
เธอสวมชุดทำงานที่เคยใส่และเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา เธอผอมลงและหน้าอกของเธอก็ไม่อิ่มฟูเหมือนเมื่อก่อน
เธอปลดกระดุมเสื้อของเธอ ผิวที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้ายังคงสวยใสเหมือนเดิม
ร่างกายอันร้อนผ่าวของเขาทำให้คลื่นของฮอร์โมนเพศชายปะทุขึ้น
ลิลาดึงกระโปรงอันสั้นของเธอขึ้น และนั่งบนร่างของสารัชอย่างคล่องแคล่วเหมือนที่เคยทำมา
- ผู้เขียน
