เฮียไม่ชอบเด็ก NC
1532 คำ
รรินดาเดินออกมาจากคอนโดหรูของอดีตคนรัก ด้วยความผิดหวังและเสียใจ ไม่นานเพื่อนรักของเธอก็มาจอดรถรับ ก่อนจะพากลับคอนโด โดยยังไม่ได้ถามอะไรตอนอยู่ในรถ
ณ คอนโดเจิน
"หลิน"
"เจิน ฮึกๆๆๆ"
"ร้องออกมา แกร้องออกมาเลยหลิน" และเจินก็รีบเข้าสวมกอดเพื่อนรักทันที
เจินเข้าใจดีว่าคนที่คบกันมาถึง 4 ปี ก็ต้องรักและอาลัยอาวรณ์เป็นธรรมดา เพื่อนของเธอเป็นคนดีมาก ไม่ควรจะเจออะไรแบบนี้เลย เธอทำได้แค่กอดปลอบ และให้กำลังใจอยู่แบบนั้น
"ฉันเสียใจ ฉันไม่เคยอกหัก ฉันไม่รู้ว่ามันจะเจ็บขนาดนี้" รรินดาก็ร้องไห้จนตัวสั่นโยก
"เอาเถอะ ฉันจะทำให้ชีวิตแกดีขึ้นเองฉันสัญญา"
"เจิน ฮึกๆๆๆ" และรรินดาก็ร้องไห้อยู่นานหลายชั่วโมง
ก่อนจะไปอาบน้ำ และพยามยามข่มตาหลับขับตานอน แต่ยังไงก็นอนไม่หลับ ค่ำคืนนี้ผ่านไปนานเหลือเกิน...
วันต่อมา
วันนี้เป็นอีกวันที่รรินดาตื่นมาแล้วไม่สดชื่นเอาเสียเลย เพราะเธอหลับๆตื่นๆทั้งคืน จนเกรงใจเพื่อนรักอย่างเจินกลัวว่าจะลำคาญ ซึ่งในตอนที่ตื่นมาก็ไม่เจอเจินแล้ว สงสัยคนชอบทำอาหารจะออกไปทำกับข้าวให้เธอกินอีกเช่นเคย
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็เดินออกมาจากห้องนอน กลิ่นหอมของอาหารฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง พร้อมกับเจินที่กำลังจะเดินออกไป
"แกจะไปไหนเจิน"
"ฉันจะเอาอาหารไปให้เฮียหนะ"
"เฮีย?"
"ก็พี่ชายลูกพี่ลูกน้องฉันไง"
"อ่อ" เพราะเจินก็เล่าให้ฟังและอวยเขาให้ฟังบ่อยๆ
"เห็นว่าวันนี้มานอนคอนโด ฉันเลยเอาใจเฮียเขาหน่อย เดี๋ยวไม่ให้ฝึกงานด้วยแล้วจะยุ่ง ไม่อยากไปฝึกกับเจ่เจ้เพราะเจ่เจ้ฉันดุ"
"..." จริงสิเรื่องฝึกงาน ทีแรกเธอตั้งใจว่าจะไปฝึกที่บริษัทอดีตคนรักของเธอ แต่เมื่อเลิกกันแบบนี้ก็คงไม่ได้ไปแล้ว เธอก็ต้องหาที่ฝึกงานใหม่ซึ่งก็ยุ่งยากพอควร อีกไม่กี่เดือนก็ต้องหาแล้ว เธอไม่ได้คิดเรื่องนี้สำรองไว้เลย ว่าเธอจะเอายังไงต่อ
"เฮียฉันหล่อนะหลิน ทั้งหล่อ ทั้งรวย ดูดีทุกอย่างเลย เผื่อแก..."
"เจิน ฉันร้องไห้เกือบตายแกก็เห็น"
"อะ โอเค๊ ฉันเสนอเผื่อเป็นไอเดีย"
"เห้อ"
"แกนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวก่อนเดี๋ยวฉันมา จะได้กินข้าวกัน ฉันทำของโปรดแกไว้ให้ แล้วยังบังเอิญที่แกกับเฮียฉัน ชอบอะไรที่เหมือนกันมาก งี้สบายเลย"
"แกรีบไปเถอะ ฉันหิวแล้ว" และรรินดาก็รีบตัดบททันที
กริ้ง
เจินกดกริ่งไม่นานเจ้าของห้องก็มาเปิด
"อ้าว มาได้ไง" ปริญถามน้องสาวลูกพี่ลูกน้องด้วยความแปลกใจ
"ก็เจิน ถามเฮียเมื่อคืนไงว่าเฮียอยู่ที่ไหน"
"อ่อ เข้ามาก่อนสิ"
"เจินทำของโปรดมาให้เฮียเยอะเลย เดี๋ยวเจินจัดโต๊ะให้แล้วกันนะ แต่ว่าต้องรีบหน่อย เจินอยู่คุยด้วยนานไม่ได้"
"ทำไมล่ะ หรือมีใครอยู่ที่ห้อง" ปริญถามพร้อมกับหรี่ตามอง
"ก็มีน่ะสิถึงได้รีบ"
"เจิน!"
"เฮียยยยย ใจเย็น ไม่ใช่ผู้ชายแล้วกัน เพื่อนเจินมาอยู่ด้วยสักพัก"
"อ่อ"
"สวยมากเลยนะเฮีย น่ารักมากด้วย นิสัยก็ดี แล้วสำคัญเพิ่งอกหักมามาดๆ เฮียสนใจดามแผลใจให้ไหมล่ะ" เจินพูดพร้อมยิ้มออกมา
"เหอะ ถ้าเพื่อนเจินก็น่าจะเด็กก็เฮียเกือบ 10 ปี ไม่เอาอ่ะเฮียไม่ชอบเด็ก ขี้เกียจเอาใจไม่อยากผูกมัดด้วยน่ารำคาญ"
"เพื่อนเจินน่ารักจะตาย นี่นะของก็ชอบกินเหมือนเฮียเลย ของโปรดเหมือนกันซะด้วยสิ" เพราะมีผัดผงกระหรี่ ผัดพริกแกง ต้มยำ แต่ละอย่างมีแต่รสจัดๆทั้งนั้น
"ไม่เอาอะ เฮียขอผ่าน"
"แล้วแต่เฮียเถอะ อาม่ายังบ่นอยากให้เฮียมีเมียเป็นตัวเป็นตนอยู่"
"เฮียยังไม่ได้อยากมีเมีย เฮียชอบตัวเองตอนนี้มากๆ"
"แล้วแต่เฮียแล้วกัน"
"แล้วเรื่องฝึกงานจะยื่นยัง"
"อีกสามเดือนน่ะเฮีย"
"อ๋อ เฮียนึกว่าเจินจะไปฝึกงานที่บริษัทเจ่เจ้แล้ว"
"เฮียยยยยยย" เจินพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้างอใส่
"โอ๋ๆ เฮียแค่ล้อเล่นเอง" และปริญก็ลูบหัวน้องสาวตัวแสบ ด้วยความเอ็นดู
"เฮียชอบแกล้ง"
" ไม่เอาไม่งอนนะ ยังไงก็บอกเฮียแล้วกัน เดี๋ยวเฮียให้พี่อรจัดการให้"
"ใกล้ถึงวันก่อนค่อยว่ากัน ตอนนี้ยังใจหายจะเรียนจบอยู่เลย แล้วเจินก็ต้องทำงานเต็มตัวแล้ว"
"ทำงานก็ดีจะได้โตเป็นผู้ใหญ่"
"เจินไปละ เพื่อนรออยู่" พูดจบก็เดินออกไปทันที
"กินเยอะๆสิหลิน" เมื่อเห็นเพื่อนรักกินน้อยมาก พร้อมกับเขี่ยข้าวในจานอยู่อย่างนั้น
"ฉันอิ่มแล้วอ่ะเจิน ฉันกินไม่ลง ขอโทษแกด้วยนะ"
"ถ้าแกจะขอโทษฉันแกก็ต้องกินเพิ่มอีกนิดนึ่ง"
"..."
"แกไม่ต้องคิดมากแล้วนะหลินเดี๋ยวมันก็ผ่านไป"
"อือ ฉันมันไม่ดีเองแหละเจิน"
"ใครบอก แกดีมากต่างหากล่ะ แต่ช่างเถอะฉันบอกแล้วว่าฉันจะช่วยแกเอง แกเชื่อฉัน" และเจินก็จับมือรรินดาไว้แน่น เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้เพื่อนตัวเอง
"..."
"นี่ฉันเพิ่งไปคุยกับเฮียมาเรื่องฝึกงาน ใกล้เรียนจบแล้วก็ใจหายนะ"
"เรื่องที่ฝึกงานหรอ..." และรรินดาก็ทำหน้าเศร้าออกมา
"เออจริงสิ ถ้าเลิกกันแบบนี้เรื่องที่ฝึกงานแกจะเอายังไงต่อ"
"ฉันคงต้องหาที่ใหม่ ฉันคงไม่มีหน้าไปฝึกงานกับเขาแล้วแหละ"
"หรือแกจะมาฝึกกับฉันดี ฉันจะได้บอกเฮียให้"
"แต่แกเคยบอกฉันว่าเฮียแกไม่ชอบความวุ่นวาย และเขาก็ไม่ได้มีแพลนจะรับเด็กฝึกงานเพิ่มไม่ใช่หรอ"
"ก็จริง แต่เดี๋ยวฉันช่วยพูดให้ถ้าแกจะไปกับฉันจริงๆ"
"ฉันไม่อยาก..."
"ไม่รบกวนเลย ห้ามพูดคำนั้นออกมานะ"
"อือ ขอบใจแกมากนะเจิน ไม่มีแกฉันคงแย่หลายอย่างเลย"
"ก็เราเป็นเพื่อนกันหนิ ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วใครจะช่วย"
และทั้งสองคนก็จับมือกันแน่น
ณ บ้านรรินดา
ตอนนี้ก็ 1 ทุ่มแล้ว รรินดาชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน ซึ่งยายเธอก็นั่งอยู่ที่หน้าทีวีเหมือนเดิม ส่วนแม่เธอก็น่าจะทำกับข้าวอยู่ในครัว
"ยายสวัสดีค่ะ" รรินดาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดยายผู้เป็นที่รัก
"กลับมาแล้วหรอลูก ยายปั่นน้ำผลไม้ไว้ให้ในตู้เย็นน่ะ กินเลยไหมเดี๋ยวยายไปหยิบให้" ยายภาพูดพร้อมกับจะลุกขึ้น
"ยายนั่งเลยค่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวหลินไปหยิบเอง"
"ไม่เป็นไรเลยลูก กลับมาเหนื่อยๆหลินนั่งนะเดี๋ยวยายไปเอาให้แป๊บเดียว"
"ค่ะ ยาย" หลินพูดพร้อมกับยิ้มออกมา
"กินเยอะๆนะลูก" และวันนี้แม่เธอก็ทำของโปรดให้กินเหมือนทุกครั้ง
"ขอบคุณค่ะแม่"
"อ่ะ รีบกินรีบขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อน"
"ขอบคุณค่ะยาย"
"เป็นอะไรหรือเปล่าหลิน ทำไมในสีหน้าดูแปลกๆ" เมื่อเห็นความผิดปกติของลูกสาวนงนุชก็ถามขึ้นทันที
"เปล่าค่ะแม่ เรียนเยอะไปหน่อยช่วงนี้"
"จะจบแล้วอดทนอีกนิดนะลูก" นงนุชพูดพร้อมกับลูบหัวรรินดาเบาๆ
"ค่ะแม่" เธอทำได้เพียงยิ้มบางๆให้แม่
"แล้วช่วงนี้ แม่ไม่เห็นเปรมมาหาเราเลยนะ"
"เอ่อ...พี่เปรมทำงานเยอะค่ะแม่ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง" เธอจำใจโกหก เพราะไม่อยากให้แม่กับยายไม่สบายใจ และตัวเธอเองก็ยังไม่พร้อมที่จะบอก
"อ่อ เดี๋ยวยายฝากขนมไปให้ตาเปรมด้วยนะ เห็นว่าอร่อยตลอดเลย เผื่อทำงานเหนื่อยๆแล้วอยากกิน" ซึ่งยายเธอทำขนมอร่อยมาก โดยเฉพาะคุกกี้ที่หวานน้อย และเปรมก็จะชมทุกครั้งที่ได้กินขนมที่ยายเธอทำ จนยายเธอทำฝากให้เขาบ่อยๆ
"ค่ะ...ยาย" รรินดาได้แต่ก้มหน้ารู้สึกผิด
เมื่อขึ้นมาห้องนอนรรินดาก็เริ่มเก็บของ ที่อดีตแฟนหนุ่มของเธอเคยให้มาลงในกล่องทุกชิ้น เสียงที่เขาบอกเลิกยังก้องอยู่ในหูเธอ เธอรักเขามาก แต่เธอก็ตระหนักได้ว่าเธอต้องรักตัวเองด้วย เมื่อเขาใจร้ายกับเธอได้ขนาดนี้ เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ และรอให้เวลาเยียวยาทุกอย่างเอง
ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าต้องนานแค่ไหน...
- ผู้เขียน
