แล้วใครบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน

1511 คำ

เมื่อปริญขับรถมาถึงหน้าคอนโดที่รรินดาบอก เขาก็ขับขึ้นไปส่งเธอถึงทางเข้า "คอนโดสวยดีนะ อยู่คนเดียวหรือเปล่า" เขาก็ถามขึ้นแบบโยนหินถามทาง "ไม่ใช่คอนโดหลินหรอกค่ะ เป็นคอนโดของเจินหลินแค่มาพักด้วยช่วงฝึกงาน" "อ่อ ยัยเจินมีคอนโดที่นี่ด้วยหรอ ไม่ยักกะรู้ว่ามีคอนโดที่นี่ด้วย" "เจินพึ่งซื้อก่อนเข้ามาฝึกงานนี่เองค่ะ" "อ่อ แล้วหนูอยากได้สักห้องไหม" "ไม่ค่ะ หลินไม่ได้รวยแบบเจินหรอกนะ" "หมายถึงว่า ถ้าเฮียจะซื้อให้" "เอิ่ม..." แล้วอยู่ๆจะมาเสนอซื้อคอนโดให้เธอทำไม "ถ้าอยากได้อะไรก็บอก" ถ้าเด็กดื้ออยากได้ เขาก็พร้อมเปย์ "ไม่เป็นไรค่ะ จะซื้อให้หลินทำไม" "ก็อยากให้ไง เฮียก็อยากรับผิดชอบอะไรบ้าง" "รับผิดชอบอะไรคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย" "แล้วใครบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน" "..." รรินดาถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ "ขึ้นห้องไปเถอะ ดึกมากแล้ว รีบอาบน้ำพักผ่อนนะครับ ฟอดดด" เขาก็โน้มตัวมาหอมแก้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม