หัวใจเต้นแรง
2488 คำ
หมับ!!
ยังไม่ทันที่เธอจะได้ลุกออกจากเตียง ผมก็คว้าแขนเธอเอาไว้ก่อน
“จะไปไหน ?”
“……” เงียบไม่มีสัญญาณตอบรับ
“ฉันถามว่าเธอจะไปไหน?” ผมถามเธออีกครั้ง แต่เธอก็เอาแต่เงียบใส่ผม หึ จะเอาแบบนี้ใช่มั้ยได้
พรึ่บ!
“โอ้ย!!!! นี่นายฉันเจ็บนะเว้ย” ผมกระชากแขนเธออย่างแรงจนตัวของเธอกระแทกมาโดนหน้าอกของผม
ไม่พอฝ่ามือเรียวบางของเธอยังทาบทับอยู่บนหน้าอกอันเปลือยเปล่าของผมอีก
แล้วตอนนี้หน้าของเราอยู่ใกล้กันมาก มากซะจนใจผมนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะ ^////^
ตึกตัก!! ตึกตัก!! ตึกตัก!!
ทำไมผู้หญิงคนนี้ยิ่งมองยิ่งสวย ยิ่งอยู่ใกล้ใจผมก็ยิ่งสั่นหรือว่าผมจะชอบยัยนี่เข้าแล้ววะ O^O
ก่อนที่สติผมจะกระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้เธอก็รีบผละออกไปจากหน้าอกของผมทันที
“ก็ใครใช้ให้เธอเงียบใส่ฉันหะ ฉันถามเธอก็ต้องตอบดิวะ แล้วสรุปจะลุกไปไหน?” ผมถามเธอกลับไปเป็นรอบที่สามแล้วนะ
คือเอาจริงๆ ตั้งแต่ผมเกิดมายังไม่เคยต้องถามอะไรใครซ้ำๆหลายรอบแบบนี้เลย ให้ตายเถอะยัยผู้หญิงคนนี้นี่
“ก็กลับคอนโดสิ ถามได้” หึ แล้วเธอก็ยอมตอบผมจนได้ คือตอบตั้งแต่รอบแรกก็จบแล้วมั้ย ยัยนี่กล้าทำเมินใส่ผมชัดๆ
“แล้วจะกลับยังไง?” ผมถามออกไปอีกครั้ง
“เดี๋ยวเรียกแท็กซี่เอาไง แล้วนายจะถามอะไรเยอะแยะเนี่ย หะ” เธอตอบกลับมาพร้อมกับหันหน้าหนีไปอีกทาง
เชี่ย!! หน้ายัยนี่แดงอย่างกับลูกมะเขือเทศ นี่เธอกำลังเขินผมอยู่ใช่มั้ยวะ คงเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้แน่เลย ผมก็นึกว่าผมเป็นอยู่ฝ่ายเดียวซะอีก
“เดี๋ยวไปส่ง” ผมบอกเธอออกไปก่อนที่จะลุกออกจากเตียงเพื่อไปทำธุระส่วนตัว
คือสภาพแบบนี้เธอจะนั่งแท็กซี่กลับ เอาหัวแม่ตีนคิดหรือไงวะหะ
“ไม่จำเป็น เราไม่ได้สนิทกัน” แล้วดูที่ยัยนี่ตอบผมกลับมาสิ ไม่พอยังจ้องหน้าผมอย่างกวนประสาทอีก
“จะให้ไปส่ง หรือจะให้ฉันจับเธอกดเตียงเลือกเอา?” ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เอาดิ นี่ผมยังค้างจากเมื่อคืนอยู่เลยนะ
ถึงแม้ว่าจะช่วยตัวเองไปสามรอบแล้วก็เถอะ แต่พอคิดถึงภาพนั้นทีไร ลูกชายผมมันก็ปวดหนึบขึ้นมาทุกที :P และที่สำคัญผมพึ่งรู้ว่าเธอยังซิง โอ้แม่เจ้าเป็นไปได้ไงวะ
คือหน้าสวยแบบนี้ หุ่นก็ออกจะขยี้ใจชายซะขนาดนี้รอดมาได้ไงวะนี่ผมยังแปลกใจอยู่นะเอาจริง
“นี่เค้าไม่ได้เรียกว่าให้เลือก เค้าเรียกว่าบังคับชัดๆ ทำไมนายเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้วะ” เธอว่าก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“ใครๆก็ว่าฉันชอบเอาแต่ใจ แต่ฉันคิดว่าฉัน ชอบ เอาแต่เธอ มากกว่า มันมันดี”
ผมพูดออกไปพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก เอาจริงๆผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะมันจริงๆหรือเปล่า ^_^
ก็ยังไม่ได้ลองไง ผมก็แค่อยากแกล้งยัยนี่ดู อยากเห็นว่าจะทำหน้าตายังไง ฮ่าๆๆ แต่ผมคิดว่าคงอีกไม่นานเกินรอหรอกนะ หึหึหึ
“เอากับผีหนะสิ....ไอ้บ้าไปตายซะ”
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
เธอว่าพร้อมกับคว้าหมอนขึ้นมาฟาดผมอยู่หลายที
“โอ๊ย!! เจ็บนะยัยบ้า” ผมพยายามแย่งหมอนมาจากมือของเธอ ตั้งแต่เจอกับยัยบ้านี่ผมเจ็บตัวฟรีไปหลายรอบแล้วนะให้ตาย เมื่อคืนก็เหยียบตีนแถมยังอ้วกใส่ผมอีก
ส่วนเมื่อกี้ก็ถีบผมตกเตียงนี่ยังเจ็บตูดไม่หายเลยแล้วมาตอนนี้กลับเอาหมอนมาฟาดผมอีกนี่ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก คอยดูนะถ้าผมทำให้เธอกลายมาเป็นผู้หญิงของผมได้เมื่อไหร่ ผมจะคิดบัญชีทบต้นทบดอกเลยนี่พูดจริง
พอเธอรู้ว่ายังไงก็สู้แรงผมไม่ได้เธอก็ยอมปล่อยหมอนให้ผมพร้อมกับทำท่าทางฟึดฟัดๆ อยู่แบบนั้น แต่เห็นเธอทำหน้าตาแบบนั้นแล้วตลกชะมัด ฮ่าๆๆ
จากนั้นผมก็สั่งให้เธอรอผมอยู่ในห้องนี้ห้ามออกไปไหน จนกว่าผมจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เพราะยังไงผมก็จะไปส่งเธอ ใครจะยอมให้แต่งตัวแบบนี้ขึ้นแท็กซี่ไปคนเดียววะ
อีกอย่างผมจะได้ใช้โอกาสนี้ทำความรู้จักกับเธอด้วยไง งั้นเริ่มจากสเต็ปแรกก่อนเลยคือ รู้ที่อยู่ของเป้าหมาย :p
และผมคิดว่าหลังจากนี้ต้องมีอะไรสนุกๆให้ผมทำอีกเยอะแน่นอน ทำไมรู้สึกมีความสุขจังวะ
.
.
.
คอนโด น้ำขิง
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าคอนโดของตัวเองแล้ว กำลังจะเดินไปขอคีย์การ์ดสำรองเข้าห้องที่เคาน์เตอร์ คือฉันอยู่คอนโดนี้มาจะสามปีแล้วไงเรื่องขอคีย์การ์ดสำรองห้องฉันมันถือเป็นเรื่องปกติอะ เพราะฉันชอบลืมหยิบคีย์การ์ดออกจากห้องบ่อยๆ
ทุกคนคงจะสงสัยใช่มั้ยว่าฉันกลับมาได้ยังไง ก็นายอัลฟ่าบ้าบออะไรนั่นขับรถมาส่งฉันยังไงหละ ฉันบอกว่าจะกลับแท็กซี่เองก็ไม่ยอม คือจะอะไรนักหนาวะ พ่อก็ไม่ใช่ ผัวก็ไม่ใช่ เพิ่งจะรู้จักกันป่าววะ
และที่สำคัญไม่ได้ตั้งใจจะรู้จักด้วยไงประเด็น
แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความจริงที่ว่าฉันยังไม่โดนพรากความบริสุทธิ์ไปค่าทุกคนโฮ๊ะๆๆ ก็นายนั่นเล่าให้ฉันฟังทั้งหมดแล้วไงว่าเมื่อคืนนี้เขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย แค่เช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้
คือตอนแรกก็แอบตกใจนิดนึงนะที่รู้ว่าเขาเป็นคนเปลี่ยนชุดให้ฉันแต่พอเขาบอกว่าเขาไม่เห็นเรือนร่างอันสวยงามของฉัน ฉันก็เบาใจไปนิดนึง ก็มันน่าอายมั้ยหละที่จู่ๆก็มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาทำแบบนี้ให้อะ แค่คิดหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเอาดื้อๆแล้วไง
ที่สำคัญตานั่นยังหล่อแบบวัวตายควายล้มอยู่ด้วย แต่ก็แอบขอบคุณเขานะอย่างน้อยเขาก็มีความเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ลักหลับฉันอะ ถึงแม้ว่ามันจะนอนละเมอแล้วเอามือมาบีบนมฉันก็เหอะ ฮ่วย!! คิดแล้วก็หงุดหงิด
แต่กว่าฉันจะลงจากรถหมอนนั่นได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรเลยนะ ก็จะไม่ให้ใช้เวลาได้ไง พอฉันจะเปิดประตูรถปุ๊บ ไอ้บ้านั่นก็กดล็อคประตูปั๊บ แล้วก็ยื่นโทรศัพท์ของเขามาให้ฉัน ทีแรกฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าเขาจะยื่นมาให้ทำไม จนกระทั่ง……..
ย้อนไปเมื่อสิบนาทีก่อนหน้านี้
@ ในรถของอัลฟ่า
‘เดี๋ยว!’
‘อะไรอีก’
‘เบอร์เธอ ไลน์เธอ เฟชบุ๊คเธอและไอจีของเธอ ใส่เข้าไปให้หมด’
‘หะ!!’
‘ไม่พูดซ้ำ’
‘….’
‘เร็ว ฉันมีธุระต้องไปทำต่อ’
‘แล้วทำไมฉันต้องให้นาย’
‘เตือนครั้งที่หนึ่ง’
‘ไม่มีทาง’
‘งั้นก็ไม่ต้องลง’
‘….’
‘ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม’
‘….’
‘หนึ่ง’
‘….’
‘สอง’
หมับ!!!
‘ก็ได้ๆๆๆ’
จึก! จึก! จึก! จึก! จึก! (เสียงกดโทรศัพท์)
‘อะเอาคืนไป’
‘หึ ก็แค่นั้นทำเป็นเล่นตัว’
‘ให้ฉันลงได้หรือยัง?’
‘ยัง’
‘……’
‘เอานี่ใส่คลุมไป เสื้อที่เธอใส่ตอนนี้มันทั้งบางแล้วก็สั้นมากด้วย ฉันไม่ชอบ!!!!’
‘ไม่ชอบก็เรื่องของนายสิ’
‘สรุปไม่ยากลง?’ ก่อนจะเหยียบคันเร่งไปข้างหน้า
‘เห้ย!! ลงๆเดี๋ยวฉันใส่คลุมตอนนี้เลย อะพอใจยัง’
‘หึ’
กลับมาที่ปัจจุบัน….
เห็นมั้ยฉันบอกแล้วว่าต้องใช้เวลา!!! คือสรุปเลยนะว่าฉันต้องเสียทั้งเบอร์โทร เสียงทั้งไลน์ เสียทั้งเฟชบุ๊ค แล้วก็เสียทั้งไอจีให้ไอ้บ้านั่นไป (พูดอย่างกับเสียตัวไปได้)
แล้วยังจะต้องมาใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ๆของไอ้บ้านั่นอีก ฮุ๊ บ้าบอที่สุด มันไม่สมเหตุสมผลเลยเอาจริงๆ แล้วคิดดูเหอะผู้ชายอะไรวะเอาแต่ใจชะมัด ที่ฉันให้เค้าไปไม่ได้แปลว่าฉันจะยอมหมอนั่นหรอกนะ แค่ไม่อยากอยู่กับเขานานกว่านี้เท่านั้นเอง
รู้สึกว่าเขามีอิทธิพลต่อหัวใจฉันแปลกๆ เฮ้ออออ ว่าแต่ตอนนี้ขอขึ้นห้องไปอาบน้ำแล้วจัดการโทรหาอีเพื่อนสองคนของฉันก่อนเหอะ คือพวกมันจะรู้มั้ยว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง ฮือๆๆ คนสวยจะไม่ทน TOT
ติ๊ด ติ๊ด
แอดดด
เสียงฉันเปิดประตูห้องก่อนจะก้าวขาเข้าไปข้างในแล้วก็ต้องตกใจที่เห็นเพื่อนสาวทั้งสองคนของฉันนั่งทำหน้าเครียดกันอยู่ที่โซฟา O.O
ซึ่งทันทีที่พวกมันเห็นฉัน พวกมันก็รีบวิ่งเข้ามาสำรวจตัวฉัน จับโน่นนี่นั่นจนฉันขนลุกไปทั้งตัวก่อนที่ยัยเฟิร์นมันจะถามฉันออกมา
"อีขิง แกหายไปไหนมาวะเมื่อคืนพวกฉันตามหาแกซะทั่วเลยเนี่ย รู้ตัวมั้ยยัยบ้า" ยัยเฟิร์นพูดก่อนทำท่าเหมือนอยากจะร้องไห้
"เอ่อจริง นี่พวกฉันสองคนเพิ่งตกลงกันว่าท่าแกยังไม่กลับมาภายในหนึ่งชั่วโมง พวกฉันจะโทรบอกพ่อแกแล้วนะเว้ย" ยัยพลอยใสว่าขึ้นมาอีกคน
เห้ย!!! ถ้าพวกมันโทรบอกพ่อฉัน มีหวังเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ก็พ่อฉันทั้งรักทั้งหวงทั้งห่วงฉันอย่างกับอะไรดี
คือฉันเป็นลูกคนเดียวไง แถมยังสวยมากด้วย ｡^‿^｡ พ่อหวงก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่ว่าเป็นเรื่องใหญ่ก็คือ ถ้าพ่อรู้เรื่องที่ฉันไปเที่ยวผับแล้วยังหายตัวไปไหนไม่รู้ทั้งคืน มีหวังได้ย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านถาวรแน่
ถ้าถามว่าเพราะอะไรนะเหรอ นั่นก็เพราะพ่อเคยยื่นคำขาดกับฉันเอาไว้ไงว่าถ้าฉันสร้างปัญหาหรือไม่สามารถดูแลตัวเองได้ไม่ว่าจะกรณีใดๆทั้งสิ้น ฉันจะต้องกลับไปอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม ซึ่งกว่าฉันจะขอพ่อออกมาอยู่คอนโดได้มันช่างยากเย็นแสนเข็นเลยนะเว้ย
แล้วใครจะยอมกลับไปอยู่ในกรงทองฟ่ะ ><
ซึ่งเรื่องนี้ยัยพวกนี้ก็รู้ดี เพราะงั้นพวกมันเลยยังไม่บอกพ่อฉันตั้งแต่เมื่อคืนยังไงหละ โฮ๊ะๆๆ ยัยน้ำขิงคนนี้รอดตัวไป แต่เดี๋ยวนะขอชำระความพวกมันสองคนก่อนที่เมื่อคืนนี้ปล่อยให้ฉันต้องเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายเพียงลำพัง
“แล้วเมื่อคืนพวกแกหายไปไหนวะ ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวจนเกิดเรื่อง” ฉันถามพวกมันออกไป
“นี่แกจำไม่ได้จริงๆใช่ป่ะ?” ยัยพลอยใสถามฉันขึ้นมา
“จำอะไรวะ?” ฉันถามมันกลับไปพร้อมกับทำหน้างง
“เอ้า!! ก็ที่ฉันบอกแกว่าจะไปส่งอีเฟิร์นเข้าห้องน้ำเดี๋ยวกลับมาไง พอพวกฉันกลับมาแล้วไม่เจอแกก็พากันตามหาให้ทั่วผับอะ กระเป๋ากับโทรศัพท์ของแกก็อยู่ที่โต๊ะ แล้วคือพวกฉันตามหาแกจนผับปิดเลยนะเว้ยยัยบ้าเอ้ย แล้วสรุปนี่แกหายไปไหนมา คงไม่ถูกใครลากไปข่มขืนหรอกใช่มั้ย”
ยัยพลอยมันใส่ฉันซะยาวเลยแล้วไอ้ประโยคสุดท้ายทำไมมันเหมือนแช่งฉันเลยวะยัยบ้านี่
“ไม่ได้ถูกลากไปข่มขืนเว้ย พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อย” ฉันบอกพวกมันไปก่อนจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันให้พวกมันฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
ซึ่งพวกมันก็เป็นผู้ฟังที่ดีนะ คือไม่แสดงความเห็นอะไรเลยจนกระทั่งยัยเฟิร์นมันพูดขึ้นมา
“เขาชอบแกหรือเปล่าวะอีขิง”
หงึกหงัก!! หงึกหงัก!! หงึกหงัก!!
ยัยพลอยพยักหน้าเห็นด้วยกับคำถามของยัยเฟิร์น
“ห๊ะ!! ไอ้บ้านั่นอะนะจะชอบฉัน” ฉันพูดออกมาอย่างตกใจ แต่จะว่าไปก็อาจจะเป็นไปได้นะก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องติดต่อฉันแล้วมั้ยละ แล้วทำไมถึง......ช่างเหอะไม่อยากจะคิดละปวดหัว
“ว่าแต่เขาชื่ออะไรฟ่าๆนะ” ยัยพลอยถามขึ้นมาอีกครั้ง
“เขาชื่ออัลฟ่าค่ะอีพลอย มึงนี่ก็ความจำปลาทองอีกละ” ยัยเฟิร์นตอบมันอย่างเอือมๆ
“เอ่อๆ ช่างเหอะแล้วนี่พวกแกได้นอนกันป่าววะเนี่ยดูสภาพดิ ตาอย่างกับหมีแพนด้า” ฉันถามพวกมันออกไป ก็สภาพพวกมันสองคนตอนนี้คือดูไม่ได้เลยงะฮ่าๆๆ โคตรตลกอะ
“มึงคิดว่าพวกกูจะได้นอนมั้ยคะ เพื่อนหายไปทั้งคนนะเว้ย” ยัยพลอยตอบกลับมา
“เอ่อ แล้วมึงรู้ป่ะว่าพวกกูจากตอนแรกที่เมานะ พอกลับมาแล้วไม่เจอมึงเท่านั้นแหละตาพวกกูนี่สว่างขึ้นมาทันทีเลยจ้า กลัวว่ามึงจะเป็นอะไรไปไง ฮือๆๆ” ยัยเฟิร์นพูดจบน้ำตามันก็ไหลออกมาเป็นทางเลย
“เห้ยอีเฟิร์น มึงจะร้องไห้ทำไมวะเนี่ยกูก็กลับมาแล้วนี่ไงไปไม่ได้เป็นอะไรเลย”
“จะไม่ให้ร้องได้ไง ถ้าเกิดมึงเป็นไรไปกูจะต้องรู้สึกผิดแค่ไหนมึงคิดดู ก็กูเป็นคนชวนพวกมึงไปดื่มป่าววะ และที่สำคัญพวกเราไม่เคยกินกันจนเมาขนาดนี้นะเว้ย ถ้าไม่ใช่เพราะปัญหาของกู ฮึกๆๆ” แล้วยัยเฟิร์นมันก็นั่งร้องไห้อยู่แบบนั้นสักพัก
ก่อนที่พวกมันสองคนจะแยกย้ายกันกลับคอนโดของตัวเอง จากนั้นฉันก็พาร่างของตัวเองเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะมานอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนที่นอนจนกระทั่ง.............
Lineeeeeeee
เสียงแจ้งเตือนไลน์ของฉันดังขึ้นและพบว่าคนที่ทักมาคือ….
O.O
- ผู้เขียน
