“กลับมาแล้วเหรอ ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม”
เลโอนาร์โดทักเมื่อจานีนก้าวเข้ามาในบ้าน เด็กสาวชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้ม ทำตัวให้แนบเนียนด้วยการเดินเข้าไปกอดชายหนุ่ม
“เรียบร้อยดีค่ะ หนูนีนขอบคุณนายมาก ๆ เลยนะคะ” สองแขนกอดเอวแกร่งไว้ พลางเงยหน้ามองเลโอนาร์โด
เลโอนาร์โดก้มลงมาจูบหน้าผากเมียเด็ก ก่อนจะสังเกตเห็นขอบตาแดง ๆ ของอีกฝ่าย
“ทำไมตาแดง ร้องไห้เหรอ”
“หนูนีนแค่ดีใจที่ช่วยพ่อแม่ปลดหนี้ได้ ต่อไปนี้พ่อแม่จะได้สบาย” จานีนคิดหาคำตอบได้อย่างรวดเร็ว หากจะบอกว่าไม่ได้ร้องไห้ก็คงจะโกหก เพราะตอนอยู่ในรถแท็กซี่เธอกลั้นไม่ไหวร้องไห้มาตลอดทาง
อ้อมแขนแกร่งกระชับกอดแน่นขึ้น เขาโยกตัวไปมาคล้ายกับกำลังปลอบเด็ก มือใหญ่ลูบหัวลูบหลังของจานีนอย่างปลอบประโลม
“เด็กดี พ่อกับแม่เธอต้องภูมิใจในตัวเธอแน่ ๆ”
น้ำเสียงของเลโอนาร์โดอ่อนโยนจนจานีนเจ็บแปลบในอก เสี้ยววินาทีหนึ่งก็มีความคิดว่าเธอกำลั
