แต่ก็มีหลายครั้ง เมื่อว่างจากการเล่นซนไปตามประสาเด็กๆ เมื่อต้องนอนในห้องซึ่งแม่ของตนเคยนอน ธันวายังรู้สึกได้ว่าไออุ่นของแม่ยังติดตรึงอยู่ในทุกลมหายใจเข้าออกของตน กลิ่นแป้งจางๆของแม่ยังเจือจับอยู่ตามเสื้อผ้าและที่นอนหมอนมุ้ง
ทุกครั้งที่ธันวาเปิดตู้เสื้อผ้าของแม่ออกมา กลิ่นที่อบอุ่นคุ้นเคยเหล่านั้น คล้ายมีมืออันอ่อนโยนของแม่ยื่นออกมาโอบกอด แม้จะมองไม่เห็น…หากหัวใจดวงน้อยๆของตนก็รู้สึกได้ ธันวาจึงชอบแอบไปซุกตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าของแม่เสมอๆ ในบางครั้งที่นึกอยากซ่อนตัวเองจากโลก หลายๆครั้งที่คนรับใช้เที่ยวตามหากันจ้าละหวั่น
ทุกคืนก่อนนอน ตอนกำลังจะเคลิ้มฝัน ใบหน้าของแม่คือภาพสุดท้ายที่ธันวาระลึกได้เสมอ บางครั้งก็หลับลงทั้งคราบน้ำตาที่แห้งกรังไปพร้อมๆกับภาพใบหน้าของแม่ที่ผุดพรายขึ้นในห้วงอาวรณ์ถวิล
เมื่อเรื่องที่ธันวามักจะแอบร้องไห้และเข้าไปซุกตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้า เอาเสื้อผ้าของแม่ที่หลงเหล
