เช้าวันต่อมาขณะครอบครัวเรากำลังนั่งทานข้าวเช้าอยู่นั้น สองพี่น้องเพื่อนบ้านก็เดินย่างสามขุมเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ทุกสายตาหันไปมองผู้มาใหม่ แต่ทว่าสายตาของป๊ามองราวกับต้องการกระชากวิญญาณทั้งสองหนุ่มออกจากร่างซะอย่างนั้น
“สวัสดีครับเฮีย” ยูโรเป็นฝ่ายยกมือไหว้ก่อน
“สวัสดีครับป๊า” ตามด้วยนายฟีฟ่า
“ป๊าพ่อมึงดิ แค่ว่าที่ลูกเขยยังไม่ได้เป็นสักหน่อยโว้ย แล้วนี่พากันยกโขยงมาบ้านข้าทำไม” ป๊าเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร แต่ทว่าทั้งสองหนุ่มยังคงยืนนิ่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
“ผมมารับเจ้านายไปโรงเรียนครับ”
“ส่วนผมมารับขวัญข้าวครับ...เฮีย”
ได้ยินอย่างนั้นฉันก็ทำหน้าเซ็ง บอกไม่ให้มารับแต่ก็มาจนได้สิน่า สีหน้าเขาชื่นมื่นราวกับดีใจที่ได้แกล้งฉัน
“กินข้าวเช้ามากันหรือยังล่ะทั้งสองหนุ่ม” นั่นเสียงม๊าฉันเอง ท่านยังคงเป็นแม่บ้านผู้สุดแสนจะใจดีเสมอ ไม่เคยคิดร้ายหรือมีเรื่องกับใคร
“พวกเราทานมาแล้วครับ” ยูโ
