น้อยใจ
910 คำ
ดวงใจองครักษ์เถื่อน
ตอนที่ 7
(น้อยใจ)
หลังจากเรียนพิเศษจบสิ้นเป็นไปด้วยความราบรื่น แต่กับองค์หญิงนั้นไม่ชื่นมื่นสักนิด หล่อนรู้สึกว่ามันแสนจะน่าเบื่อเสียมากกว่า แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความหวังดีของมารดาได้ จึงต้องเรียนให้ครบตามเวลา แม้ว่าจะซุกซนไปบ้าง แต่บางอย่างองค์หญิงผู้ที่ถูกตามใจมาแต่เด็กก็ทำได้เป็นอย่างดี
"อา~~เหนื่อยจัง...ไม่ติวก็สอบได้อยู่แล้ว ทำไมเสด็จแม่ต้องส่งครูมาติวด้วยก็ไม่รู้" ปากบ่นไปอย่างนั้น แต่ก็ทำตามที่มารดาจัดแจงให้
"ราชินีทรงทำด้วยความหวังดีพ่ะย่ะค่ะ" ฮะมีสแย้งขึ้น รับรู้เจตนารมณ์ของราชินีดีที่รักและหวังดีกับลูก
"ทีจาห์เนียไม่เห็นได้เรียนเลย ไปขี่ม้ายิงปืนกับเสด็จพ่ออยู่สนามโน่น...อยากทำแบบนั้นบ้าง ไม่อยากติวหนังสือแล้วมันน่าเบื่อนี่นา" บ่นไปตามประสาของคนเอาแต่ใจ ในขณะที่กำลังเดินกลับที่พักส่วนตัว "นี่ท่านหัวหน้าองครักษ์"
"พ่ะย่ะค่ะ" ฮะมีสตอบรับในสิ่งที่องค์หญิงเรียกขาน
"ไปพาอัยนูนมาหาหน่อยสิเราคิดถึง แต่ว่าขี้เกียจเดินไปที่บ้านของน้อง" หันไปสั่งการด้วยสีหน้าระรื่นฉีกยิ้มกว้าง
"ถ้าอย่างนั้นองค์หญิงก็ประทับอยู่ตรงนี้แหละพ่ะย่ะค่ะ" ฮะมีสองครักษ์ผู้หน้านิ่งเอ่ยรับ โดยที่องค์หญิงคาดเดาไม่ออกในกิริยาท่าทางน่าเกรงขามนี้
สิ่งที่นึกได้ยามเคร่งเครียดก็คือเพื่อนรักสี่ขามีนามว่าอัยนูน สัตว์เลี้ยงตัวโปรดคลายเหงา ลูกเสือชีต้าแสนเชื่องที่รับมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ๆ บัดนี้เจ้าอัยนูนก็ตัวโตอายุหลายปีแล้ว แต่ร่างกายยังแข็งแรง เพราะถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดี มีบ้านเป็นของตัวเอง ประหนึ่งสวนสัตว์ขนาดย่อม
"จะไปพาอัยนูนมาให้ใช่ไหม?" หล่อนย้อนด้วยใบหน้าสดใสออดอ้อน
"กระหม่อมจะไปตรวจตราดูรอบตำหนักพ่ะย่ะค่ะ" ให้คำตอบและค้อมหัวเป็นการบอกลา จากนั้นจึงเอี้ยวตัวหันหลังแล้วเดินจากไป
"นี่!! ไม่ได้ยินที่เราสั่งหรือไง ฮะมีส ฮะมีส!! เราเป็นองค์หญิงนะ องค์หญิงสั่งจะมาเดินหนีแบบนี้ไม่ได้นะ กรี๊ด!!"
แต่คำตอบกับไม่เป็นตามที่คาดหวัง เมื่อไม่ได้ดั่งใจ ความเมินเฉยขององครักษ์ ทำให้องค์หญิงผู้เอาแต่ใจกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ฮะมีสหันกลับมามองแต่อย่างใด ทิ้งไว้เพียงองค์หญิงให้อยู่ในห้องรับรองส่วนตัวเพียงลำพังด้วยความคับแค้นใจ
"หนอยแน่ อีตาบ้า! กล้าขัดใจฉันเหรอ...นี่!!" กัดฟันบ่นอุบ ก่อนจะนึกได้แล้วเดินกระทืบเท้าตามหลังฮะมีส ที่เริ่มเดินห่างไกลออกไป "อย่าเดินเร็วเซ่!...อีตาบ้านี่ก็ขายาวจริง" ปากก็ตะเบ็งเสียงตามหลัง แต่แล้วก็ต้องหยุดนิ่งกับที่...
"ท่านหัวหน้าองครักษ์ ฉันได้ยินเสียงองค์หญิงดังลั่น มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ?" ซีเวียร์ที่ได้ยินเสียงร้องขององค์หญิง ทำให้ต้องรีบจัดการธุระส่วนตัว เดินเข้ามาทว่าบรรจบกับฮะมีสพอดีจึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าตระหนก
"อ้อ...ไม่มีอะไรหรอก แค่ไม่ได้ดั่งใจเท่านั้นเอง" ฮะมีสให้คำตอบอย่างเป็นมิตร
"อย่างนั้นหรือคะ"
"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูหน้าซีดขนาดนั้น...ไม่สบายหรือเปล่าซีเวียร์" คนสนิทขององค์หญิงจัสทีน่าที่คอยรับใช้ ร่างกายดูอ่อนล้า ความไม่คุ้นชินในสายตาทำให้ฮะมีสต้องออกปากถาม
"ฉันไม่สบายนิดหน่อยค่ะ"
"เธอดูไม่ค่อยดีเลยนะ"
"ฉันปวดหัวค่ะท่านฮะมีส"
ฟึ่บ!! เพียงสิ้นเสียงพูดที่แผ่วเบา ร่างอันเพรียวบางของซีเวียร์ก็วูบเข่าอ่อนลงตรงหน้าของฮะมีส ดีที่เขาว่องไวและรับได้ทัน
"ซีเวียร์! ซีเวียร์...ตัวร้อนจี๋เลย" การสัมผัสถูกผิวกายของซีเวียร์ที่ร้อนดั่งไฟ ทำให้ฮะมีสตกใจ หญิงรับใช้คู่หูก็ไม่รู้หายไปไหน มองหาใครในละแวกนั้นก็ไม่มี จึงตัดสินใจอุ้มซีเวียร์ ครั้นจะปล่อยทิ้งไว้ไม่ช่วยเหลือก็ไม่ใช่วิสัย จึงได้อุ้มนำพาคนป่วยด้วยความระมัดระวัง หวังจะไปส่งยังห้องพักของนางกำนัลด้วยความหวังดี
"ทีกับฉันนายทำเมินเฉยไม่สนใจ ถ้าฉันป่วยไม่สบายแบบซีเวียร์บ้าง นายจะอุ้มหรือจะแสดงความห่วงใยแบบนั้นกับฉันไหมฮะมีส" ตั้งท่าว่าจะตามไปให้ทันฮะมีส แต่ต้องสะดุดสายตากับสิ่งที่เห็น ได้แต่ยืนแอบตรงประตูมองผ่านช่องคับแคบนั้น ด้วยความน้อยใจเอ่ยเทียบตนกับคนสนิท ที่ฮะมีสปฏิบัติต่างกัน มันทำให้องค์หญิงที่สดใส สีหน้าละห้อยห่อเหี่ยว หัวใจที่ชุ่มฉ่ำกับรู้สึกอ่อนล้า เมื่อได้เห็นภาพตำตาตรงหน้า ที่ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกเช่นไรกันแน่ แต่ที่รู้จริงคือองค์หญิงผู้แสนซนกำลังน้อยใจ และเมื่อเห็นแล้วว่าฮะมีสอุ้มซีเวียร์ห่างไปจนลับตา นั่นจึงเอี้ยวตัวหันกลับมา เดินก้มหน้าเข้าสู่ห้องนอนส่วนตัว ที่อยู่ลึกถัดไปจากห้องรับรองในพื้นที่ขององค์หญิงด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
- ผู้เขียน
