"ท่านพี่เกรย์สัน" เมื่อพูดคุยกับผู้ใหญ่เสร็จสิ้น องค์หญิงและองค์ชายแห่งชาห์จาห์ก็ออกมาเดินเล่นในสวนที่แสนร่มรื่น องค์หญิงจัสทีน่าออกปากเรียกขานพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ที่แอบแฝงด้วยเลศนัย มันสื่อออกมาทางแววตาจนเกรย์สันนั้นเดาออกได้อย่างง่ายดาย ว่าต้องมีสิ่งใดที่องค์หญิงจะร้องขอเป็นแน่
"หื้ม?"
"พรุ่งนี้ไปส่งน้องที่โรงเรียนได้ไหมเพคะ"
และการคาดเดาขององค์ชายเกรย์สันก็ไม่เคยคลาดเคลื่อน เมื่อได้ยินวาจาออดอ้อนร้องขอในสิ่งที่ปรารถนา
"ได้สิ...ทำไมจะไม่ได้ล่ะ แต่ว่าปกติฮะมีสไปส่งน้องหญิงนี่นา" ตบปากรับคำโดยไม่อิดออด ด้วยรู้ดีว่าหากปฏิเสธองค์ก็ออดอ้อนเร้าหรือจนองค์ชายใจอ่อนอยู่ดี
"นาน ๆ ทีจะมาหาน้อง ก็ต้องไปส่งน้องบ้างสิเพคะ ฮะมีสน่ะน้องเจอหน้าทุกวันจนเบื่อแล้ว พอท่านพี่เสด็จกลับน้องก็ให้ฮะมีสไปส่งตามเดิม" คำตอบที่ต้องการฟังทำให้องค์หญิงฉีกยิ้มกว้างอย่างพอใจ ขยับกายนั่งใกล้และคล้องแขนองค์ชายเกรย์สัน
