“เอาไปวางที่โต๊ะได้เลยนะเฮียปั้น เดี๋ยวอันนี้เลิฟยกตามไป” ฉันพูดขึ้นพร้อมส่งถ้วยต้มจืดให้เฮียปั้นแล้วยกอาหารอื่นๆที่ทำไว้ตามมาที่โต๊ะ
“น่ากินจัง” เฮียปั้นพูดขึ้นพร้อมกับแววตาตื่นเต้นกับอาหารตรงหน้า
“ก็ธรรมดาไหม เลิฟไม่ได้ทำอะไรมาก” เพราะเมนูตรงหน้ามันมีแต่ง่ายๆทั้งนั้น หมูทอด ต้มจืด คะน้าหมูกรอบแค่นี้เอง
“ธรรมดาที่สุดจะพิเศษ” เฮียปั้นพูดขึ้นต่อพร้อมกับจับมือของฉันที่วางอยู่บนโต๊ะ หัวใจดวงน้อยของฉันเริ่มสั่นไหวอีกครั้งเพราะแววตาของคนตรงหน้ามองฉันราวกับถูกสะกด
“พูดเยอะ” ฉันพยายามจะดึงมือออกแต่กลับกลายเป็นว่าเฮียปั้นจับแน่นกว่าเดิม
“ทุกอย่างที่เลิฟทำต่อให้ธรรมดาแต่มันพิเศษสำหรับเฮียมากนะ” แววตาของเฮียปั้นที่สื่อออกมามันทำให้ฉันรู้ว่าทุกสิ่งที่เขาพูดมันคือเรื่องจริงและออกมาจากใจจริงๆ
“เลิฟหิวแล้วเฮียปั้นปล่อยมือเลิฟหน่อย” ฉันเป็นฝ่ายยอมแพ้ไม่พูดอะไรต่อนอกจากพยายามดึงมือกลับคืนและหลบสายตา
