“เฮียปั้น เลิฟขอโทษนะ” คนตัวเล็กของผมพูดขึ้นอีกครั้ง สายตาของเธอมองผมราวกับรู้สึกผิด ผมไม่ได้อยากให้เธอรู้สึกแบบนี้เลย ไม่อยากให้เธอโทษตัวเอง
“เปลี่ยนคำขอโทษเป็นจูบได้ไหม เลิฟก็รู้เฮียไม่เคยโทษเลิฟเลย” ผมตอบกลับไปเพราะตอนนี้ผมไม่ชอบคำขอโทษของคนตัวเล็กเลย เธอพูดบ่อยจนผมรู้สึกแย่ รู้สึกแย่ที่ทำให้เธอคิดแบบนี้
ผมไม่โทษเธอและไม่คิดว่าเธอผิดด้วยซ้ำ คนที่ผิดคงเป็นผมไม่ก็ไอ้โดมที่เราสองคนต่างมีเรื่องกันไม่รู้จักจบจักสิ้น
“จูบหรอ…เอาสิ” ผมยกยิ้มทันทีกับคำตอบของคนตรงหน้าและคว้าเธอเข้ามาจูบ
ผมประกบปากเลิฟพร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กเพื่อกวาดชิมความหวานในปาก
“อื้มส์” เสียงรสจูบของเราสองคนดังเล็ดลอดออกมา
แน่นอนว่าตอนนี้เลิฟกำลังจูบตอบผม ถึงมันจะดูเก้ๆกังๆแต่กลับทำผมรู้สึกถูกใจไม่น้อย ผมผละจูบออกพร้อมผลักเลิฟให้นอนลงกับเตียงผู้ป่วยและเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนคร่อมตัวของเธอไว้
ผมฝังหน้าลง
