“จะดีเหรอ ถึงฉันไปอยู่ด้วย ฉันก็ไม่เอาเปรียบเธอหรอกนะดา ฉันจะจ่ายค่าเช่าให้เธอ แต่ขอเก็บเงินก่อนนะ หากต้องย้ายก็ต้องมีค่าขนย้ายด้วย” นันทิสาเป็นเด็กต่างจังหวัดที่มาหางานทำในเมือง ค่าเช่าบ้าน ค่าอาหาร ค่าเดินทาง คือรายจ่ายเกินครึ่งของเงินเดือน ในแต่ละเดือนแทบไม่เหลือเก็บ
“เธอจะเสียค่าขนย้ายทำไม เรามีแรงงานฟรีอยู่นะ” รมิดายิ้มเจ้าเล่ห์
“ฮัดชิ้ว!!” ลูเซียนจามเสียงดังลั่น เขายกมือถูใต้จมูก “ใครนินทากูวะ?” อดัมส่ายหน้า จะมีใครกล้านินทาเจ้านายผู้แสนดีคนนี้ได้
“กูถามจริงๆ พวกมึงไม่มีอะไรทำกันแล้วเหรอวะ มาเฝ้ากูทำไมนัก” ลูเซียนถามเสียงแข็ง เขาอยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง แต่คนรอบตัวไม่เปิดโอกาสให้เป็นแบบนั้น รอบตัวเขามักมีคนคอยป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ
อดัมกะพริบเปลือกตาปริบๆ เขาถูกว่าจ้างให้คอยดูแลความปลอดภัยของชายตรงหน้า หากเขาไม่ทำหน้าที่นั้น เขาก็ละอายใจเกินกว่าจะรับเงินเดือน หลายปีที่ผ่านมาลูเซียนไม่เ
