ลูเซียนส่ายหน้า เขาไม่เคยแม้แต่จะชงกาแฟกินเอง ทุกอย่างที่เขาต้องการมีคนคอยบริการเสมอ “ไม่นี่ ผมไม่เคยกินเจ้านี่มาก่อนเลยนะ”
รมิดาเบ้ปาก กลอกตามองบน “ค่า เดี๋ยวฉันจัดการให้ รอแปบแล้วกัน” เธอหันกลับไปฉวยกาน้ำร้อนจากชั้นเหนือศีรษะ จัดการเสียบปลั๊กแล้วรอเวลาให้น้ำเดือด ระหว่างนั้นก็เตรียมแก้วเปล่าสองใบมาตั้งรอไว้
“ผมคิดว่าเครื่องใช้ไฟฟ้าพวกนี้ควรเปลี่ยนใหม่นะครับ มันเก่าแล้ว” ถึงรมิดาจะเห็นด้วย แต่เนื่องจากรายได้ที่มีแบบจำกัดนั้น ทำให้เธอต้องอดทนใช้เครื่องไฟฟ้าที่สืบต่อมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่
“ฉันรู้ แต่ฉันไม่มีสตางค์นี่คะ”
ลูเซียนย่นจมูก อเนจอนาถการใช้ชีวิตของหญิงตรงหน้าเหลือเกิน ทุกอย่างรอบตัวเธอล้วนแล้วแต่ขาด
“สนใจมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของผมไหม ผมกำลังมองหาคนที่ค่อนข้างละเอียดและรอบคอบอยู่นะ”
รมิดาหมุนตัวกลับมามอง เธอกวาดตามองชายตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า “รายได้คุณวันละเท่าไหร่กันคะ?”
