“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ไม่ใช่นะเจ้าคะ” สตรีนางนั้นรีบปฏิเสธอย่างเร็ว “บุรุษผู้นั้นนามว่าเฟยเทียนเป็นอันธพาลประจำถิ่นหาได้ใช่คนรักของข้าไม่ ข้ามีนามว่าซูฮวาเจ้าค่ะ คุณชาย...” ตบท้ายด้วยการกล่าวแนะนาตัวเองเสียอย่างนั้น ก่อนจะตามด้วยประโยคออดอ้อนอย่างเหนือชั้น “ข้าน้อยเจ็บเหลือเกินเจ้าค่ะ เจ็บมาก...” นางกล่าวด้วยดวงตาปริ่มน้ำ ยกฝ่ามือน้อยๆ ของนางขึ้นบีบแขนและไล้ไปตามแนวเรียวแขนของนางอีกด้วย
จ้าวจิ่นหลงเพียงยืนมองจริตมารยาของสตรีนางนี้นิ่งๆ หาได้รู้สึกอันใดไม่
เฉินเจียวเหมยเพียงยืนมองงิ้วฉากนี้นิ่งๆ มิได้ว่ากล่าวสิ่งใดเช่นเดียวกัน
ทันใดนั้นสายตาของสตรีนามว่าซูฮวาพลันเปลี่ยนไปเมื่อมองมาทางเฉินเจียวเหมยที่ยืนอยู่ชิดกันกับบุรุษตรงหน้าที่นางกำลังต้องการยั่วยวน
เฉินเจียวเหมยเข้าใจสายตาอย่างนั้นของสตรีนางนี้ได้เป็นอย่างดี
สองหญิงสาวจึงยืนส่งสายตาพิฆาตฟาดฟันให้กันอย่างมิได้นัดหมาย
จ้าวจิ่นห
