ช่วงเวลาบ่ายคล้อย สาวสวยร่างงามระหงใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวลายดอกไม้ผ้าพริ้วบางพร้อมแว่นตาดำและหมวกปีกใบโตเหมือนจะไปเดินชายหาดกรุยกรายเดินเข้ามาในไร่ "อุณารินทร์"
"สวัสดีครับคุณมารตี๋ มาหาไผกา" สมชายรู้ดีว่าสตรีผู้นี้คือใครจึงทักทายและสอบถาม
"คุณศษิลันทร์อยู่ก่อ" มารตีไม่รอช้าถามถึงคนที่อยากเจอทันที
"ป้อเลี้ยง อยู่ครับ มีธุระอะหยัง" สมชายสงสัยว่าทำไมมารตีถึงได้รู้จักกับศษิลันทร์
"คุณศษิลันทร์!" มารตีตะโกนเรียกเขาเมื่อเห็นเขายืนอยู่และเดินตรงไปหาเขาเมินหน้าไม่สนใจสมชาย
"ท่าจะไม่สง๊บง่าย" สมชายส่ายหน้าคิ้วขมวด รู้สึกถึงความวุ่นวายกรายๆที่มาเยือนไร่แห่งนี้
"คุณศษิลันทร์ รตีเอาขนมมาฝากค่ะ ขนมพื้นเมืองคุณศษิลันทร์น่าจะชอบ" มารตีเกาะแกะเขาในครั้งแรกที่เจอกัน และยื่นตะกร้าที่ภายในมีจานใบขนาดกลางบรรจุขนมต้ม ขนมกล้วย ที่โรยด้วยมะพร้าวอ่อนดูขาวสะอาดตาวางเรียงรายดูน่าทาน ให้กับเขา
"ขอบคุณครับคราวหล
