แสงแดดยามบ่ายของเดือนตุลาคม สาดส่องผ่านกระจกรถยนต์ลงมาจับใบหน้าของ จิน ที่กำลังขับรถมุ่งหน้าไปสู่เขาใหญ่ ข้างกัน มีปริมนั่งมองทิวทัศน์ข้างทางอย่างสนอกสนใจ
“อีกไกลไหมอะจิน” เสียงหว่านเอ่ยถามออกมาด้วยความตื่นเต้น ทั้งที่สายตายังมองออกไปนอกหน้าต่างรถเช่นเดิม
“อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้วครับ” เขาตอบออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม สายตาคมหันมองร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างคนขับสลับกับมองถนนเป็นระยะ คิดไม่ผิดที่ชวนเธอมาเที่ยวด้วยกัน
“จิน เปิดกระจกรถได้หรือเปล่า” ปริมถามออกมาพร้อมกับเอี้ยวตัวหันมามองคนที่เป็นเจ้าของรถ
“ได้ครับ แต่พี่ปริมอย่ายื่นหน้าออกไปนอกรถนะครับอันตราย” เธอไม่ใช่เด็กแล้วก็จริง แต่ก็ต้องเตือนไว้ก่อน
ร่างเล็กเอนกายบนเบาะนั่ง ปิดเปลือกตาลง ฟังเสียงเพลงในรถคลอเคล้าไปกับเสียงลมที่พัดผ่าน เสียงนกร้อง เสียงใบไม้ไหว ดวงตาคู่สวยที่ประดับด้วยแพขนตางอนยาวหลับพริ้ม แต่ริมฝีปากสีชมพูกับหยัก
