ตอนที่3
1250 คำ
ตอนที่ 3
เวลาล่วงเลยจนถึงช่วงเที่ยงของวัน ออสตินยังคงไม่ตื่น เขายังนอนหลับสนิทอยู่ในห้องจนลูกน้องต้องถือวิสาสะไขประตูเข้ามาในห้องเจ้านายด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากพวกเขามีเรื่องด่วนต้องแจ้ง และกลัวออสตินจะเป็นอะไรเพราะเขาไม่เคยหลับสนิทขนาดนี้มาก่อน
“คุณชายรองครับ”
นพเดินเข้าไปปลุกเจ้านาย ดวงตาคมปรือขึ้น ออสตินหันมองลูกน้องพลางขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าลูกน้องคนสนิทเข้ามาอยู่ในห้องตัวเอง
“มีอะไร”
“เกิดเรื่องแล้วครับนาย”
“อือ เดี๋ยวก็ออกไป”
ออสตินพยักหน้ารับ เขาหันมองข้างกาย คิดว่าสาวสวยคนเมื่อคืนยังคงนอนหลับอยู่แต่เขากลับพบเพียงความว่างเปล่า
สายตาคมจับจ้องพื้นที่ว่างข้างกายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกไปอาบน้ำ เขาไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่เห็นเธอนอนอยู่ตรงนี้ ทั้งที่เขาไม่เคยอนุญาตให้ผู้หญิงคนไหนค้างคืนกับเขาด้วยซ้ำ
ใช้เวลาไม่นาน ออสตินก็ออกมาในชุดไพรเวต เขารับกาแฟจากลูกน้องมาดื่มก่อนจะเดินลงไปนั่งบนโซฟาใหญ่
“มีอะไรว่ามา”
“คือผู้หญิงที่ผมเรียกมาให้คุณชายรองเมื่อวาน เสียชีวิตแล้วครับ”
แก้วกาแฟถูกกระแทกลงบนโต๊ะด้วยแรงที่มาก กว่าปกติ ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบเฉยแตกต่างจากดวงตาคมที่มีความวูบไหวอยู่ภายใน
“เมื่อไหร่”
“จากการคาดการณ์ เธอน่าจะเสียชีวิตตั้งแต่เมื่อคืนครับ”
ปัง!
มือหนาทุบลงบนโต๊ะเสียงดัง กาแฟในแก้วกระเด็นออกมาเต็มโต๊ะ
“เหลวไหล!”
“ผมขอโทษครับคุณชายรอง ผมน่าจะมาส่งเธอให้คุณชายรองด้วยตัวเอง”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“เอ๋?”
“ไม่มีทางที่ผู้หญิงคนนั้นจะตายเมื่อคืนได้เพราะเมื่อคืนเธออยู่กับกู”
นพหันไปมองหน้าต้าร์ลูกน้องคนสนิทของออสตินอีกคน ไม่มีทางที่ผู้หญิงคนนั้นจะอยู่กับจาร์กัวได้เพราะเขาทั้งสองเห็นศพแล้ว ค่อนข้างมั่นใจว่าเธอเสียชีวิตเมื่อคืนแน่ๆ
“หรือว่า...”
ทั้งออสตินและนพหันไปมองต้าร์ซึ่งกำลังขยับเกาะแขนนพ มองซ้าย มองขวาด้วยใบหน้าหวาดระแวง
“คุณชายรองจะเจอผีครับ”
“นพจัดการ”
นพพยักหน้ารับคำสั่งก่อนจะหันไปตบหัวเพื่อน ต้าร์ลูบหัวตัวเองพูดออกมาเสียงอ่อย
“ขอโทษครับคุณชายรอง”
ออสตินหลับตาลงนึกถึงผู้หญิงเมื่อคืนที่เขามีสัมพันธ์ด้วย ใบหน้า เรือนร่าง ผิวเนียนนุ่มหรือแม้กระทั่งกลิ่นหอมของเธอยังตราตรึงอยู่ในจิตใจเขา
“ผู้หญิงคนนั้นผิวขาวอมชมพูใช่มั้ย”
“ไม่ใช่นะครับ เธอสีผิวน้ำผึ้งครับ”
คิ้วเข้มเลิกขึ้น หันไปมองหน้านพแล้วถามต่อ
“ผมเธอยาว ตรง สีน้ำตาลอ่อน”
“ไม่ครับ เธอผมสั้น”
“เธอชื่อมิเกลรึเปล่า”
นพทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า ถ้าจำไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ชื่อมิเกลอย่างที่คุณชายรองถาม
“ถ้าจำไม่ผิด เธอน่าจะชื่อโบว์วี่นะครับ”
ออสตินลอบถอนหายใจ อย่างน้อยผู้หญิงคนที่เสียชีวิตก็ไม่น่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวกับเมื่อคืน
แต่เดี๋ยวถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่นพจัดมาให้แล้วเธอเป็นใครกัน
“ไปเอากล้องมาเช็ก”
“พวกผมเช็กกล้องแล้วครับ แต่ไฟล์ภาพในช่วงเวลานั้นถูกทำลายหมดเลยครับ”
“เฮงซวย!”
มิเกลนั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง เธอกำลังพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เท่าที่เธอจำได้ หลักจากที่เธอเข้าไปสาดน้ำใส่ฟินิกซ์ เธอก็ออกมาดื่มต่ออย่างหนักแต่ทำไมตอนเช้าเธอถึงตื่นมาในห้องของผู้ชายคนหนึ่งได้
หญิงสาวถอนหายใจออกมา เรื่องนี้คงโทษใครไปไม่ได้นอกจากตัวของเธอเอง เธอไม่เคยดื่มเหล้าจนเมามายขนาดนี้แต่เมื่อคืนกลับปล่อยให้แอลกอฮอล์ครอบเธอเสียดาย
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ” หญิงสาวสะบัดหน้าไล่ความคิดเหล่านั้นออกจากหัว เป็นจังหวะเดียวกับที่หมอหนุ่มเดินเข้ามาพอดี
“สวัสดีครับน้องมิเกล”
มิเกลหันไปมองตามเสียง เธอรีบยกมือไหว้ทักทายหมอหนุ่มตามมารยาทแทบทันที
“สวัสดีค่ะหมอต้นไม้”
“โธ่ว พี่บอกแล้วใช่มั้ยครับว่าไม่ต้องไหว้”
ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้ม เธอรู้จักต้นไม้เนื่องจากเขาเป็นหมอเจ้าของเคสแม่ของเธอ
“นี่คุณหมอมาตรวจคุณแม่เหรอคะ พอดีท่านหลับอยู่เดี๋ยวมิลานปลุกให้นะคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ หมอไม่ได้มาตรวจคนไข้ พอดีหมอเพิ่งลงเวรน่ะ”
“อ๋อค่ะ” มิเกลยิ้มรับ เธอเสมองไปทางอื่นเมื่อรู้สึกว่าต้นไม้กำลังมองหน้าเธออยู่
“เอ๊ะ รอยนี่”
มือหนายื่นมาจับบริเวณปกเสื้อเธอ มิเกลรีบเอามือมาจับปกเสื้อไว้ก่อนจะเบี่ยงเบนประเด็น
“มิเกลนึกขึ้นได้ว่าคุณแม่บ่นอยากกินส้ม มิเกลขอตัวลงไปซื้อส้มก่อนนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็รีบรุดออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้หมอหนุ่มมองตามด้วยความสงสัย
ตอนแรกเขาตั้งใจจะมาชวนมิเกลไปทานข้าวด้วยกันแต่ดูเหมือนเขาจะชวดอีกตามเคย ต้นไม้เจอกับมิเกลครั้งแรกตอนที่เธอมาเยี่ยมแม่ของเธอ และทั้งคู่มีโอกาสได้เจอกันอีกหลายครั้งแต่เธอไม่เคยเปิดทางให้เขาสานสัมพันธ์เลยสักครั้ง
“อ้าว สวัสดีค่ะคุณหมอต้นไม้”
“สวัสดีครับคุณมิลิน”
ต้นไม้หันไปทักทายนิลินซึ่งเพิ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย มิลินเป็นพี่สาวของมิเกล หญิงสาวเปิดร้านอาหารอยู่แถวโรงพยาบาล
ต้นไม้รู้จักเธอมานานแล้วเพราะเขาไปฝากท้องอยู่ที่ร้านของเธอตั้งแต่เป็นเอ็กเทิรนเอกซ์เทรินอยู่โรงพยาบาลนี้
“เมื่อกี้เห็นมิเกลเพิ่งออกไป หมอได้เจอเธอรึยังคะ”
“เจอแล้วครับ”
มิลินมีนิสัยต่างจากมิลาน นอกจากเธอจะมีใบหน้าที่หวานแล้วนั้นนิสัยเธอยังอ่อนหวานยิ่งกว่าหน้าเสียอีก
“มิลินทำสละลอยแก้วมาพอดีเลย คุณหมอสนใจทานไหมคะ?”
ต้นไม้ยิ้มกว้าง รีบตอบรับแทบทันทีเนื่องจากสละลอยแก้วฝีมือของมิลินนั้นรสชาติดีอย่าบอกใครเชียว
“คุณมิลินน่าจะทำขายที่ร้านด้วยนะครับ”
“มิลินทำไม่ไหวหรอกค่ะ ยิ่งช่วงนี้มิเกลเปิดเทอมแล้วด้วยแถมมิเกลยังมีงานถ่ายแบบอยู่บ่อยๆ มิลินไม่อยากรบกวนน้อง”
ต้นไม้พยักหน้าเข้าใจ เท่าที่เขาทราบ มิเกลเธอรับงานถ่ายแบบเล็กๆ เพื่อจ่ายค่าเทอมและค่าใช้จ่ายของตัวเอง นี่เลยทำให้ต้นไม้ภูมิใจในตัวเด็กสาวคนนี้อยู่ไม่น้อย
“ผมได้ข่าวมาว่ามิเกลเลิกกับแฟนที่เป็นนายแบบชื่อฟินิกซ์อะไรนั่นแล้วเหรอครับ”
มือเรียวที่กำลังแกะถุงสละลอยแก้วชะงัก มิลินตอบออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“คงจะเป็นอย่างนั้นแหละค่ะ”
“เยส อย่างนี้ผมก็เดินหน้าจีบมิเกลได้เต็มที่แล้วสินะครับ”
มิลินยิ้มบางๆ ส่งให้ ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมาเพียงแค่ยื่นถ้วยสละลอยแก้วให้ต้นไม้เท่านั้น
“ขอบคุณครับคุณมิลิน”
“ด้วยความยินดีค่ะ”
———————
- ผู้เขียน
