ตอนที่5
1247 คำ
ตอนที่ 5
“คุณพูดว่าอะไรนะคะ”
มิเกลถามออกไปด้วยน้ำเสียงล่องลอย ออสตินเลยเลื่อนหน้าเข้าใกล้เธออีกนิดแล้วถามย้ำประโยคเดิม
“จำฉันได้หรือเปล่า”
ออสตินจ้องลึกเข้าไปในตาคู่สวย เขายกยิ้มมุมปากเมื่อดวงตาคู่นั้นเบิกกว้างเป็นประกาย
แน่นอนอยู่แล้ว เธอจะจำผู้ชายอย่างเขาไม่ได้ได้อย่างไรกัน คืนนั้นเธอยังพรรณนาชมเขาไม่ขาดปากอยู่เลย
“คุณคือ...”
“...”
“ดาราท่านหนึ่งเหรอ”
เมื่อได้ยินคำตอบ เข่าของมาเฟียหนุ่มแทบทรุด ไม่มีผู้หญิงคนไหนจำเขาไม่ได้ ยิ่งหลังจากได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งแล้วด้วย ยิ่งไม่มีทางลืม มีแต่จะเฝ้าถวิลหาแล้วเธอคนนี้เป็นใครกัน ถึงได้กล้าลืมเขา!
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอนะ!”
ออสตินกัดฟันกรอด พูดด้วยน้ำเสียงรอดไรฟันและเป็นอีกครั้งที่การกระทำของเธอทำเอามาเฟียหนุ่มเลือดขึ้นหน้า
“โอ๊ะ ลูกค้ามากันแล้ว พวกคุณเลือกเมนูที่อยากได้แล้วเสียบออร์เดอร์ไว้ที่เคาน์เตอร์เลยนะคะ”
มิเกลยัดกระดาษสำหรับเขียนออร์เดอร์ใส่มือออสตินก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไปรับลูกค้าคนอื่น มาเฟียหนุ่มมองตามพร้อมทั้งกัดฟันแน่นจนลูกน้องต้องเดินเข้ามาถาม
“คุณชายรองให้ผมจัดการเลยมั้ยครับ”
“เออ”
“จัดการยังไงดีครับ ให้ผมจับเธอกลับไปเลยมั้ยหรือให้พังร้านสั่งสอน”
ออสตินหันมองลูกน้องตัวเองก่อนจะตบศีรษะนพไปหนึ่งที เขายัดกระดาษสำหรับเขียนออร์เดอร์ให้นพพร้อมสั่งเสียงแข็ง
“จัดการสั่งอาหารให้กูนี่”
“เอ่อ คุณชายรองจะกินข้าวเหรอครับ”
“เออสิวะ เร็วด้วยๆ”
ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขาเดินไปนั่งด้านในร้าน สายตายังคงจับจ้องร่างบางไม่วางตา
เมื่อมิเกลรับลูกค้าหน้าร้านเรียบร้อย เธอเลยเดินเข้ามาหาออสตินเพื่อรับออร์เดอร์น้ำ วันนี้พนักงานในร้านลาหยุด มิเกลเลยมีหน้าที่เยอะหน่อย
“รับน้ำอะไรดีคะ”
“มีน้ำอะไรบ้าง”
ออสตินตามขึ้นขณะที่ยังคงมองหน้าหญิงสาวอยู่ เขาไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะจำเขาไม่ได้จริงๆ
“มีน้ำมะพร้าว เก๊กฮวย กระเจี๊ยบ แล้วก็...”
“ไม่เอา”
“อ้าว” มาเฟียหนุ่มเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ยกแขนขึ้นกอดอกอย่างวางมาด
“เอาน้ำแร่และต้องเป็นน้ำแร่จากเถือกเขาหิมาลัยเท่านั้น ความบริสุทธิร้อยเปอร์เซ็นต์ ความเย็นอยู่ที่อุณหภูมิห้องถ้าจะใส่น้ำแข็ง ขอเป็นน้ำแข็งคัดพิเศษ”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อได้ยินน้ำที่ลูกค้าต้องการ เมนูเมื่อครู่คือน้ำบ้าบออะไรกัน
“เฮ้ เข้าใจใช่มั้ย”
“ไม่ค่ะ” มิเกลตอบไปตามจริง เธอจะไปเข้าใจเมนูพิสดารแบบนั้นได้อย่างไร ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้ยินใครสั่งน้ำแบบนี้เลย
“นี่โง่รึไง สั่งง่ายๆ แค่นี้ก็ไม่เข้าใจ”
จากความรู้สึกสับสนกลับกลายเป็นโกรธจัดเมื่อโดนอีกฝ่ายดูถูก
มิเกลตวัดสายตามองหน้าออสตินทำเอามาเฟียหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย
“คุณจะบ้ารึยังไง เมนูแบบนี้ใครเขาจะไปหาให้คุณได้ ถ้ารู้ตัวว่ากินไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา วันหลังก็เอาน้ำมาเองเลยสิ!”
ปึง!
มิเกลพูดรัวเร็ว เล่นเอามาเฟียหนุ่มหน้าเหวอ เถียงไม่ทันหญิงสาวเลยสักนิด
“นี่เธอกล้า...”
“ฉันจะเอาน้ำเปล่ามาให้ ถ้ากินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน”
พูดจบหญิงสาวก็เดินสะบัดหน้าออกไปทิ้งให้มาเฟียหนุ่มนั่งกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าพูดใส่หน้าเขาขนาดนี้เลย ผู้หญิงคนนี้กล้าเกินไปแล้ว
ลูกน้องคนสนิทอย่างนพที่นั่งดูสถานการณ์อยู่รีบพุ่งตัวเข้าหาเจ้านายทันทีเมื่อหญิงสาวเดินออกไป
“ให้ผมจัดการเลยมั้ยครับ”
“มึงจะทำอะไรอีก”
“เย็บปากเธอเลยดีมั้ยครับ กล้าดียังไงมาว่าคุณชายรองเป็นคนบ้าแบบนี้”
ดวงตาคมตวัดมองลูกน้อง ประโยคที่มิลานพูดอาจไม่ได้เจาะจงว่าเขาเป็นคนบ้า แต่ประโยคของลูกน้องเขาสิที่เจาะจงชัดเจน
“ขอโทษครับคุณชายรอง”
นพก้มหน้าสำนึกผิดก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังกลับไปนั่งที่เดิม
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ เมนูที่นพสั่งให้ออสตินเป็นเมนูแนะนำประจำวันนี้ นั่นคือไข่ลูกสะใภ้และแกงเขียวหวานไก่
ไข่ลูกสะใภ้มีรสชาติและหน้าตาคล้ายไข่ลูกเขยเพียงแค่เปลี่ยนจากไข่ต้มเป็นไข่ดาวแทนซึ่งเป็นเมนูแปลกใหม่สำหรับออสติน เขาไม่เคยทานเมนูนี้และไม่เคยทานอาหารที่อร่อยขนาดนี้ด้วย
“นี่เธอ”
มิเกลหันกลับมามองเมื่อออสตินเรียก เธอเพิ่งเอาข้าวจานที่สองมาเสิร์ฟให้เขาแล้วกำลังจะเอาของไปเสิร์ฟโต๊ะอื่น
แต่ไม่ทันที่ออสตินจะได้ถาม ชายหนุ่มในชุดกาวน์ผู้มาใหม่ก็เดินเข้ามาแทรกเสียก่อน
“ว้าว วันนี้น้องมิเกลอยู่ร้านด้วย”
“สวัสดีค่ะหมอต้นไม้”
ต้นไม้ยิ้มรับ พลันสายตาเหลือบไปเห็นเมนูโปรดในจานของออสตินพอดี
“แสดงว่าวันนี้น้องมิเกลทำไข่ลูกสะใภ้เองสินะ”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ”
มิเกลยิ้มรับ ถึงเธอจะมีฝีมือการทำอาหารไม่เท่ามิลินแต่ต้องยอมรับว่าเมนูไข่ลูกสะใภ้ไม่มีใครทำอร่อยไปมากกว่าเธอ หากวันไหนเธอว่างหรืออยู่ร้าน เธอก็จะเป็นคนทำเมนูนี้เอง
ออสตินมองทั้งคู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ทั้งที่เขาเรียกมิเกลก่อนผู้ชายคนนี้อีก ทำไมเธอถึงได้สนใจอีกคนมากกว่า
“ถ้าอย่างนั้นหมอเอา...”
“ฉันเหมาไอ้ไข่ลูกสะใภ้นี้ทั้งหมด”
ไม่ทันที่ต้นไม้จะได้สั่ง มาเฟียหนุ่มก็ขัดขึ้นเสียก่อน เขาไม่รู้หรอกว่าเมนูนี้ชื่ออะไรแต่เดาเอาจากสิ่งที่ได้ยินทั้งคู่คุยกัน
“คุณจะบ้ารึยังไง จะเอาไปทำไมเยอะแยะขนาดนั้น”
มิเกลหันไปถามแต่มาเฟียหนุ่มยังคงนั่งกอดอกด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนใดๆ ไม่รู้หรอกว่าจะเอาไปทำอะไร รู้แค่ว่าไม่อยากให้คนอื่นได้กินโดยเฉพาะไอ้หมอที่ยืนยิ้มอยู่ตรงนี้ เห็นแล้วหงุดหงิด ขัดลูกตา อยากเผาโรงพยาบาลทิ้ง
“ทำไม ฉันเป็นลูกค้า สั่งไม่ได้รึไง”
มิเกลถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เธอไม่เคยเจอลูกค้าแบบนี้มาก่อน หน้าตาและการแต่งตัวก็ดี ไม่คิดเลยว่าสติจะไม่สมประกอบแบบนี้
“เข้าใจค่ะว่าไข่ลูกสะใภ้ฝีมือฉันคงอร่อยมากแต่คุณก็น่าจะเหลือไว้ให้คนอื่นบ้าง”
“ไม่เหลือ ฉันกินได้คนเดียวเท่านั้น!”
“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
“ใส่ถุงเร็วๆ ด้วย ฉันจะเอาลูกสะใภ้ไปฝากแม่”
ออสตินพูดด้วยสีหน้าและท่าทางเหนือกว่า เขาหันไปยักคิ้วให้ต้นไม้อย่างผู้ชนะซึ่งต้นไม้เพียงแค่มองเขางงๆ เท่านั้น ไม่เข้าใจถึงเจตนาของเขาแม้แต่น้อย แต่ช่างประไรเพียงเท่านี้ออสตินก็รู้สึกชนะแล้ว อย่าว่าแต่ไข่ลูกสะใภ้เลย ตัวคนทำเขาก็ไม่มีทางเหลือให้ใครหน้าไหนได้ชิมหรอก
————————-
- ผู้เขียน
