บทที่4.แล้วฉันจะหลบหน้าเขายังไง
1554 คำ
บทที่4.แล้วฉันจะหลบหน้าเขายังไง
“แกหายหัวไปไหนมายะยัยวิท” ฐานิฏฐ์เพื่อนสนิทที่สุดทักฉันตอนเช้าตอนที่เดินลงจากรถประจำทาง เพื่อนตัวแสบยืนพิงไหล่กับต้นไม้ยืนรอจับผิดฉันอยู่แน่ๆ
ฉันแสร้งปั้นหน้าแสดงความไม่พอใจ “แกนั่นแหละหายหัวไปไหน ฉันรอจนดึกเลยกลับออกมาก่อน” เสียงขึงขังกับตาที่ถ่างจนกว้างเพื่อให้สมจริง จนเพื่อนไม่ติดใจ
“เออ...แหม...ฉันลืมบอกแกก่อนอะวิท ฉันคือ...”
“พอๆ ไม่ต้องอธิบายแล้ว ไปหาอะไรกินเถอะ ฉันหิวจนแสบท้อง เมื่อคืนฉันไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ยกเว้นผู้ชาย” ฉันควรหัวเราะกับมุกเสี่ยวๆ ของเพื่อน แต่ในเวลานี้ฉันหัวเราะไม่ออก ฉันซึมเซาหนักกว่าเก่าเพราะอะไรนั้น มีฉันคนเดียวที่รู้
“วิท แกทำใจเรื่องนายพิทได้แล้วใช่ไหม”
ฉันจะตอบยังไงดีล่ะ เรื่องของพิทยุตม์หลุดหายไปจากความคิดของฉันแล้ว มีเรื่องที่ทำให้ฉันคิดหนักมากกว่าเรื่องถูกแฟนเก่าสลัดทิ้งเสียอีก
“อืม...”
“ดีแล้วล่ะ ผู้ชายสันดานแมงดาแบบนั้น แกเสียใจไปไม่มีประโยชน์หรอก” เสียงเพื่อนเตือน ฉันเห็นด้วยทุกข้อนะ ฉันเลิกสนใจเรื่องผู้ชายคนนั้นนับตั้งแต่มีเรื่องพัวพันกับผู้ชายอีกคน
ฉันจะหลบหน้าเขายังไงดี ฉันไม่ควรเผชิญหน้ากับเขาในเวลานี้เลยจริงๆ
“ฐา วันนี้ผู้บริหารคนใหม่จะเข้ามาไหม?”
“ไม่รู้สิ มาหรือไม่มา ทำไมฉันต้องสนใจวะแก” ฐานิฏฐ์ตอบเสียงเรียบ ยัดขนมจีบใส่ปาก ไหวไหล่และไม่ยี่หระกับการมาของผู้บริหารคนใหม่
“แกเป็นประชาสัมพันธ์แกไม่รู้ว่าใครมาใครไป ฉันจะไปถามใครได้ล่ะ”
“แล้วแกจะสนใจทำไมล่ะวิท คนระดับนั้นไม่อยากเจอหน้าผู้ช่วยหรอก เขาคุยแค่หัวหน้าแก” ฐานิฏฐ์แย้งเสียงแหลม
“จริงเหรอ” ฉันถามย้ำเพื่อความมั่นใจ ฉันไม่ได้อยากเจอคนเหล่านั้นสักหน่อย โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้น
“จริงสิ...งานเขาไม่ได้ว่างเหมือนพวกเรานะยะ NS กรุ๊ปน่ะมีหลายสาขาแกก็รู้”
“ดีแล้ว...ดีจริงๆ”
“วันนี้แกดูแปลกๆ นะวิท แกกังวลเรื่องอะไรอยู่ไหม หรือทำงานไม่ทัน พี่สายดุแกหรือไง” สายใจคือหัวหน้าของฉัน ผู้หญิงที่เคร่งครัดและละเอียดรอบคอบไม่มีใครเกิน
“แหม...ฉันดูเป็นคนเหลวไหลหรือไงยะ” ฉันแกล้งแย้งเสียงแหลม ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบแก้เก้อ
“ในสายตาฉัน แกเป็นกุลสตรีและน่าเบื่อมากๆ คนเรานะวิท ชีวิตแสนสั้น แต่ละคนอยู่ไม่ถึงพันวันสักคน แกจะเคร่งเครียดไปทำไม หาความสุขใส่ตัวดีกว่า”
“ฉันอยากทำตัวแบบแกนะฐา แต่ฉันยังทำใจไม่ได้”
แต่ละคนผ่านการอบรมมาแตกต่างกัน ฉันยอมรับแหละว่าฉันค่อนข้างหัวโบราณ ฉันไม่นิยมการใช้ชีวิตแบบเสรี ฉันมองไม่เห็นประโยชน์กับการปล่อยตัวไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก ฉันมีจุดยืน แม้ตอนนี้จุดยืนของฉันจะสั่นคลอนเพราะใครบางคน
“ฉันไม่ได้เร่งรัดให้แกเป็นเหมือนฉันนะวิท แกเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว คนเรามีมุมมองต่างกัน ความชอบก็ด้วย”
“อืม...ไปทำงานกันเถอะ เถลนานๆ แบบนี้เดี๋ยวถูกดุ”
จนแล้วจนรอดฉันก็ไม่กล้าปริปากเล่าให้ฐานิฏฐ์ฟัง ฉันคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันน่าละอายและควรเก็บเป็นความลับ ในขณะที่ผู้หญิงหลายคนยินดีที่จะประกาศความสัมพันธ์ซับซ้อนที่เกิดขึ้น หากผู้ชายคนนั้นคือ อนันยช ศาตนันนท์
ความพยายามของฉันไร้ผลสิ้นดี คนที่ไม่อยากเผชิญหน้าที่สุดโผล่หน้ามาให้เห็นตอนสายๆ ฉันพยายามหลบอยู่หลังเพื่อนร่วมงานคนอื่น พยายามซ่อนตัวไว้เพื่อไม่ให้สะดุดตาใครบางคน แต่กลับไร้ความหมาย..
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อโลกกลมกว่าที่ผมคิดไว้ แม่สาวร้อนสวาทที่ผมเจอเมื่อคืนจนเลยเถิดกว่าที่คิดไว้ หล่อนทำงานในบริษัทใหม่ที่ผมเพิ่งเทคโอเวอร์มาเมื่อวันก่อน ผมยกมือลูบปลายคาง ร่างกายร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ ความปรารถนาที่มากจนล้นปรี่เกิดขึ้นปุบปับ ผมไม่เคยพิศวาสคู่นอนคนไหนเท่ากับแม่สาวตรงหน้านี่เลย หล่อนพยายามหลบสายตาผม จงใจแอบต่อหน้าต่อตา ผมควรทำยังไงดีล่ะ
ผมอยาก...มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับเธออีกครั้ง
ตอนแรกผมคิดว่าหล่อนก็แค่สาวไฮโซจมไม่ลงคนหนึ่งที่หาลำไพ่พิเศษตอนที่เข้าตาจน พอเลยเถิดกันไปแล้ว สิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอกลับเจอขึ้นมาได้ หล่อนสะอาดและผมมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์เชียวแหละว่าสิ่งที่ผมเจอกับตัวเอง ไม่ใช่การเล่นละคร
ผมได้ในสิ่งที่ไม่เคยหวังจากผู้หญิงที่บังเอิญพบกัน
สิ่งที่ผู้ชายบางกลุ่มเทิดทูนไว้ หากเขาตกลงปลงใจอยากมีคู่ชีวิต ผมซึ่งไม่เคยยี่หระกับเรื่องละเอียดอ่อนพวกนั้นมาก่อน เพราะในเวลานี้ผมไม่คิดจริงจังกับใคร แต่เมื่อสัมผัสด้วยตัวเอง มันก็เป็นความภูมิใจลึกๆ ในอก ผมทิ้งนามบัตรไว้ และปรารถนาให้ผู้หญิงคนนี้ติดต่อกลับมา แม้หลังจากนี้ไปหล่อนจะบอบช้ำมากแค่ไหนผมก็คงไม่ถือ
ที่ไหนได้...หล่อนอยู่ใต้จมูกผมนี่เอง
ผมนึกขึ้นมาได้ คำพูดบางคำของหล่อนระหว่างที่เราสองคนแนบชิดกัน...มันเป็นคำเตือนนี่เอง
แล้วผมเสียใจไหมล่ะ เสียใจเหมือนที่หล่อนเตือนหรือเปล่า ผมถามตัวเอง คำตอบตามมาในเวลาไม่นาน...ไม่เลย ผมไม่เคยนึกเสียใจ ผมสนใจคำครหาเหล่านั้นที่ไหนล่ะ เรื่องหยุมหยิมพวกนี้ไม่เกี่ยวกับการทำงานของผมสักหน่อย ตราบใดที่เงินปันผลยังคงมีมูลค่ามหาศาล หุ้นส่วนคนไหนก็คงไม่ใส่ใจเรื่องส่วนตัวที่ผมก่อ
ชื่อเสียงผมจะฉาวโฉ่แค่ไหน ก็ไม่ได้ทำให้ราคาหุ้นตกสักหน่อย
ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในกลุ่มคนแผนกบัญชีซึ่งวันนี้ผมต้องการดูรายรับ รายจ่ายเสียด้วย ผมยิ้มมุมปากเอียงหน้ากระซิบบางอย่างกับเลขาฯ ส่วนตัว
“ติดใจตรงไหนไหมคะคุณยช บัวจะได้ให้หัวหน้าแผนกมาชี้แจงกับคุณโดยเฉพาะ” ผมพยักหน้าไล่เลขาฯ หันไปสนทนากับเจ้าของบริษัทคนเดิมที่เพิ่งขายกิจการของเธอให้ผม
“ไม่มีครับ ผมขอคุยกับแผนกบัญชีโดยตรงแล้วกัน ผมอยากหารอยรั่วเล็กๆ นั่นให้เจอเผื่อเพิ่มประสิทธิภาพให้บริษัทแห่งนี้”
ผมตอบเธอแล้วมองเลยไปด้านหลัง กลั้นขำแทบแย่ เมื่อเห็นแม่สาวร้อนของผมพยายามสุดฤทธิ์ที่จะซ่อนตัวจากสายตาของผม
มันเกือบดีเชียวแหละหากไม่ใช่เพราะ “อ้าววิท ทำไมมาหลบอยู่ตรงนี้ล่ะ” อดีตแฟนเก่าทักฉันเสียงดัง จนคนกลุ่มใหญ่หันมามองที่ฉันกับเขาเป็นตาเดียว ฉันถอนใจแรงๆ กลอกตามองบน พยายามไม่ตวาดอดีตคนเคยรักออกไปให้เขาเสียหน้า
“อยู่เฉยๆ เถอะค่ะคุณพิทยุตม์” ฉันจงใจเรียกเขาแบบห่างเหินเพื่อกันเขาออกจากวงจรชีวิตของฉัน ฉันแปลกใจเล็กๆ ฉันไม่เจ็บปวดกับความรักที่ไม่สมหวังของตัวเองอีกต่อไป ฉันสามารถมองเขาได้เต็มตา ไม่รู้สึกปวดแปลบในใจอีกเลย หรือมันอาจจะเป็นเพราะว่าพื้นที่ในสมองของฉันไม่มีที่ว่างให้คิดเรื่องไร้สาระ เมื่อมีปัญหาใหญ่รอให้จัดการ
“ทำไมล่ะวิท คุณควรไปยืนข้างๆ คุณสายเขาสิเผื่อเขามีอะไรจะถามคุณ” ขนาดฉันขึงตาใส่อดีตคนเคยรักก็ยังไม่หุบปาก ฉันแปลกใจตัวเองเหลือเกิน ครั้งหนึ่งฉันชื่นชอบอะไรในตัวผู้ชายคนนี้ พอถอยมายืนห่างๆ แบบนี้ฉันถึงเพิ่งเข้าใจ ที่ผ่านมามันไม่ใช่ความรัก ฉันแค่ชื่นชอบเขาเพราะผู้ชายคนนี้ปากหวานและเอาใจเก่ง คงเหมือนผู้หญิงอีกหลายๆ คนที่หลงคารมชายผู้นี้ก็ได้
พอดีกับที่หัวหน้าของฉันโบกมือเรียก ฉันไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาคนอื่น รวมถึงคนคนนั้นด้วย ฉันเลยผละออกมาจากอดีตคนเคยรัก เดินไปยืนข้างๆ พี่สายใจแทน
ฉันก้มหน้าหลบสายตาใครบางคน เขามองผ่านฉันไปเหมือนคนไม่เคยรู้จัก ฉันถอนใจด้วยความรู้สึกโล่งอก แต่ฉันดีใจได้ไม่นาน ความหวาดกลัวก็คืบคลานเข้ามาหาฉันอีกรอบ...
“ผมต้องการเอกสารบัญชีรายรับ รายจ่ายสามเดือนก่อนหน้านี้ ไม่เอาไฟล์นะ ขอตัวจริง”
ฉันกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ ฉันจะเลี่ยงหน้าที่นี้พ้นได้ยังไง ฉันไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้าคนคนนั้นเลย...ฉันใช้เวลาเตรียมเอกสารเกือบเต็มชั่วโมงดี หัวหน้าของฉันท่าทางลุกลน จนฉันเริ่มใจไม่ดี ฉันภาวนาในใจขอให้ที่ฉันคิดไว้ไม่เป็นอย่างที่ตัวเองคะเน พอเตรียมเอกสารได้ครบ สิ่งที่ฉันคิดไม่ผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว
- ผู้เขียน
