ผมสูดลมหายใจแรงๆ หอบเหนื่อยหลังออกกำลังเสียใจแทบวาย ผมลดสายตาลงมองคนใต้ร่างที่หอบแฮ่กๆ ไม่ต่างกันเลย ผิวของเธอเป็นสีชมพูระเรื่อทั้งตัว
พอเธอตั้งสติได้ คำแรกที่เธอตะโกนใส่หน้าผม “ออกไปนะ!!”
“ไล่จัง ที่เมื่อกี้เห็นเธอเร่งฉันยิกๆ เลยนะ”
ผมบ่นปนเสียงกลั้วหัวเราะ อารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง หลังปลดปล่อยความอึดอัดออกไปเสียบ้าง
“คุณไม่ควรทำแบบนี้กับวิทนะคะ” เธอกัดฟันพูด และขยับตัวหนี
ผมรวบข้อมือเธอและกดตรึงไว้ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดโค้งหน้าผาก ตอนที่ผมก้มลงมามองเธอใกล้ๆ
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ เธอเป็นเมียฉันนะ”
ผมพูดแบบเป็นต่อเวลานี้เธอไม่มีเสื้อผ้า ทุกครั้งที่เธออยู่ในสภาพนี้ ฤทธิ์เดชของเธอจะลดลง
“...” เธอตอบไม่ได้ แถมเบือนหน้าหลบด้วย
ฉันผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ฉันผิดเองที่เผลอตัวมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไปที่เดิม แต่ก็ไม่ยอมให้เขาทำร้ายฉันด้วยท่าทางและคำพูดอีก
“การที่วิทท้อง ไม่ได้หมายความว่าคุณมีสิทธิเ
