เสียงคลื่นสาดซัดกระทบชายหาดแว่วเข้ามาในโสตสัมผัส กับกระแสลมเย็นเอื่อยๆ ที่พัดโชยมา ทำให้เปลือกตาหลับพริ้มค่อยๆ ขยับ คล้ายจะรู้สึกตัวว่าขณะนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนแล้ว แต่ความง่วงงุนและเมื่อยล้าก็ยังสั่งการให้เธอนอนต่ออีกหน่อย
เรี่ยวแรงนั้นหดหายไม่หลงเหลือแม้กระทั่งจะเปิดเปลือกตาออกเพื่อมองดูสิ่งสวยงามรอบด้านนี้ยังทำได้ยาก แต่ก็รู้ได้ว่านี่คือจุดหมายปลายทางที่เขาบอกเธอไว้ตั้งแต่ก่อนวันแต่งงาน ว่าเธอและเขาจะมาฮันนีมูนกันที่นี่
เธอรู้แล้วว่าทะเลที่นี่สวยงามแค่ไหน เพราะเคยเห็นผ่านละครโทรทัศน์หลากหลายเรื่องที่มาถ่ายทำ แต่จะให้เธอมองดูในตอนนี้น่ะเหรอ ‘เอาไว้ก่อนดีกว่า’ มีเวลานอนมองอีกตั้ง 3 วัน 3 คืนด้วยกัน ตอนนี้ขอเธอหลับเอาแรงต่อก่อน เพราะเชื่อได้ว่าหากเธอตื่นขึ้นมา คงได้เสียแรงอีกแน่
“ขี้เซาจริงนะคะ”
จักรพูดพลาง
