“ต้นขับรถดีๆ นะลูก พรุ่งนี้อย่าลืมพาหนูพิมมาอยู่ที่นี่นะ”
จณิสตากำชับติณณพัฒน์อีกครั้ง เมื่อเดินมาส่งลูกชายและลูกสะใภ้ที่รถยนต์หน้าบ้าน หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย
“ครับคุณแม่ ผมไปก่อนนะครับ” ลูกชายตัวดีรับคำ ก่อนจะเดินอ้อมไปยังที่นั่งคนขับ
“พิมลาเลยนะคะ สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่ คุณอา คุณน้า” พิมพิชชา กล่าวสวัสดีทุกคนอย่างนอบน้อม
“พระคุ้มครองนะลูก พรุ่งนี้เจอกันนะ”
“ค่ะ คุณพ่อ”
พิมพิชชารับคำก่อนจะเดินไปขึ้นรถยนต์ที่มีติณณพัฒน์ติด เครื่องยนต์คอยอยู่ พอเธอก้าวเข้ามานั่งในรถ รถยนต์คันหรูก็เคลื่อนตัวออกไปจากบ้านโยธากิติกุลทันที
“ฉันขอบใจเธอมากนะที่ช่วยแก้สถานการณ์ให้ฉันตั้งหลายอย่าง”
ติณณพัฒน์พูดเป็นประโยคแรก หลังจากรวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยขอบใจกับหญิงสาวแสนงกที่ทำสีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ไม่เป็นไร หน้าที่ของฉันอยู่แล้ว” เธอตอบก่อนจะกลับไปคิดเรื่องที่อยู่ใน
