“ทำไมทำหน้าแบบนั้น เราพูดอะไรผิด” นี่คำถามจริงจังเลยนะ
“เปล่า เธอก็เก็บของไปนะ ขาดอะไรก็บอกฉัน”
ก่อนที่เขาจะเดินออกไปเธอคว้ามือเขาไว้ “เอาใหม่ พูดใหม่”
“พูดอะไร ไม่ตอบนะคำถามเมื่อกี้”
“ไม่ใช่คำถามเมื่อกี้ หมายถึงประโยคสุดท้ายที่ลมพูดกับฟ้า ลมพูดใหม่”
“อ่อ ฟ้าก็เก็บของไปนะ ขาดอะไรก็บอกลม”
“เก่งมาก แสนรู้ที่สุด”
“เฮ้อ…” สายลมทำหน้าเหนื่อยใจก่อนจะเดินออกจากห้อง
นึกบางอย่างขึ้นมาได้ฟ้าประทานรีบเรียกสายลมไว้ “เดี๋ยวก่อนลม”
“ว่าไง” เขาหันมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ในใจลุ้นว่าเธอจะพูดอะไรอีก เธอยิ่งชอบพูดอะไรไม่เข้าท่าอยู่ด้วย
“เดี๋ยวเราต้องโทรหาครอบครัวเราเรื่องเปลี่ยนวันกลับ รบกวนลมเตรียมตัวไว้ด้วยนะ”
“ได้สิ”
“โอเค แต่เราบอกไว้ก่อนนะ ย่าเราค่อนข้างเอาใจยาก” ความจริงย่าเอาใจง่ายกว่าคนอื่น ๆ ในครอบครัว
“ฉัน...”
“หืม ถ้าลมยังฉันเธออยู่แบบนี้เราว่าด่านแรกก็ไม่น่าจะรอดนะ”
“โทษที ไม่ชิน มัน
