Husband 03(2)
585 คำ
“คราวนี้จะทำยังไงล่ะยัยฟ้าคนเก่ง แกจะหาแฟนที่ไหนไปโชว์คนที่บ้าน เฮ้อ สายลมติดต่อมาหน่อยสิ มาเป็นสามีภรรยากันเถอะ มาโปรดฟ้าที ฟ้าหมดหนทางแล้วนะ เฮ้อ… บ้าไปแล้ว นั่งพูดอยู่คนเดียวแบบนี้จะได้อะไรขึ้นมา แบกหน้าด้าน ๆ ไปหาสายลมอีกสักรอบดีไหมนะ ตื๊ออีกหน่อยเผื่อจะเปลี่ยนใจ แต่ว่าตื๊อมาก ๆ ผู้ชายจะรำคาญน่ะสิ ยิ่งผู้ชายแบบสายลมด้วย ฮื้อ… ท้อจัง”
ทำยังไงดีนะ ทำยังไงถึงจะได้สายลมกลับไปโชว์คนที่บ้าน อยากได้เขาเป็นผัวต้องทำบุญวัดไหน ใช่! จริงด้วย ทำบุญ เธอควรไปทำบุญสักหน่อยเผื่อว่าเรื่องที่กวนใจจะคลี่คลายลงบ้าง หมดหนทางก็พึ่งวัดพึ่งวาแล้วกัน เผื่อจะเกิดเรื่องดี ๆ ขึ้น เผื่อว่าทำบุญแล้วสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลบันดาลให้ย่าของเธอเปลี่ยนใจ ยอมให้เธออยู่เป็นคนสวยที่โสดไปเรื่อย ๆ
ว่าแล้วก็แต่งตัวออกจากห้อง เรียกรถจากแอพมารับ ดีหน่อยที่เดี๋ยวนี้เดินทางไปไหนมาไหนสะดวกสบายกว่าเมื่อก่อนเยอะ
มาถึงวัดถวายสังฆทานเรียบร้อยก็มาให้อาหารปลาชิว ๆ ทำบุญทำทานพร้อมภาวนาในใจขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลใจให้ย่าเปลี่ยนใจหรือไม่ก็ให้สายลมติดต่อมา ขอให้สายลมตอบตกลงด้วยเถิด สาธุ เพี้ยง
ขณะที่นั่งให้ขนมปังปลาเหงา ๆ อยู่คนเดียวพร้อมกับคำถามภายในใจ ‘ฉันมาทำอะไรที่นี่’ เสียงโทรศัพท์มือถือก็แผดร้อง ฟ้าประทานวางขนมปังปลาไว้ข้าง ๆ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมาดู
เบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์แปลก ช่วงนี้ไม่ได้สั่งพัสดุอะไร เป็นมิจฉาชีพหรือเปล่านะ รับหน่อยแล้วกันเหงา ๆ พอดี “สวัสดีค่า”
(ฟ้าประทานใช่ไหม)
“สายลม!” ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าใคร เสียงของลมทำหัวใจฟ้าเต้นแรงขึ้นมาเลย
(น้ำเสียงดี๊ด๊า)
“แน่นอน ก็ต้องดีใจสิ สายลมโทรหาเราแปลว่าสนใจมาเป็นสามีของเราใช่ไหม เราดีใจมาก ๆ เลยอะ” ความมั่นใจที่ค่อย ๆ ลดลงพุ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว
(อยู่ไหน มาคุยกันหน่อย เธอมีข้อตกลงอะไรบ้าง)
“เราอยู่วัด เรามาทำบุญขอพรให้สายลมโทรมาหาเรา ตกลงเป็นสามีของเรา วัดนี้ขลังจริง ๆ นะเนี่ย ทำบุญเสร็จยังไม่ถึงสิบนาทีสายลมก็โทรมาแล้ว ต่อไปเราต้องมาบ่อย ๆ แล้วสิ”
(เลิกเพ้อ อยู่วัดไหน) คนอุตส่าห์ดีใจ ทำไมต้องทำเสียงรำคาญชัดขนาดนั้นสายลม ฟ้าก็แค่ดีใจมากไปหน่อยเท่านั้นเอง แต่ช่างเถอะ อย่าว่าสายลมเดี๋ยวสายลมเปลี่ยนใจ
“เราอยู่วัดใกล้ ๆ โรงแรมที่เราพักอะ ไม่ได้อ่านด้วยสิว่าชื่อวัดอะไร เอางี้เดี๋ยวนัดเจอกันที่ร้านอาหารดีไหม เราเริ่มหิวข้าวแล้ว”
(ได้สิ ส่งโลเคชั่นมา)
“โอเค เดี๋ยวเจอกันนะสายลม” พูดไม่ทันจบสายลมก็กดวางสายลมไปแล้ว “แหม ช่างเป็นว่าที่สามีที่ดีจริง ๆ อยากเจอฟ้าไว ๆ สินะถึงได้รีบขนาดนี้”
การพึมพำคนเดียวเป็นเรื่องปกติของฟ้าประทาน เธอไม่คิดว่าตัวเธอแปลก ต่อให้คนรอบข้างมองเธอด้วยสายตาประหลาดเธอก็ไม่เคยแคร์สายตาผู้คน
- ผู้เขียน
