เวลาต่อมา...
“เธอก็ดูตรงนี้ มันต่างกันตรงนี้” ฉันจ้องมองภาพเม็ดเลือดที่เหนือกำลังขยายให้ดูพร้อมกับพยักหน้าเข้าใจ แต่เสียงที่เงียบไปของเขาก็ทำให้ฉันเอี้ยวใบหน้าหันไปมอง แล้วมันก็ทำให้ฉันผงะใบหน้าไปข้างหลังทันที
ตึกตัก ตึกตัก~
ฉันได้ยินเสียงหัวใจของฉันที่มันกระหน่ำเต้นแรง จนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมากุมไว้ และใบหน้าของเราที่ห่างกันแค่คืบ แต่แล้วก็เป็นเขาที่เป็นฝ่ายหันหน้าหนี
ฉันหวั่นไหวกับเขาอีกแล้ว
ฉันเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าที่เขาตามฉันกลับมาบ้านเป็นเพราะอยากมีอะไรกับฉัน หรือเขาเป็นห่วงฉันกันแน่
จะผิดไหมถ้าฉันจะคิดว่าเขาเป็นห่วงฉัน เหนือกลัวฉันสอบไม่ได้อย่างนั้นใช่ไหม แต่ฉันยอมรับเลยว่าฉันพึ่งพาเขามาตลอด ตั้งแต่ม.ต้นจนถึงปีสองที่จะเป็นเขาคอยบอกคอยสอนฉันตลอด ฉันหัวช้ามาก แต่เหนือหัวไว พอเราเลิกกัน กลางภาคที่ผ่านมาฉันตกทุกวิชาเลย
น้ำเหนือติวหนังสือให้ฉันทั้งวัน ซึ่งฉันก็เข้าใจในหลาย ๆ
