รักก็ส่วนรัก ความเจ็บปวดตามร่างกายไม่ใช่เรื่องที่เธอจะยินยอมได้ พระพายยกฝ่ามือทุบตีแผ่นหลังหนาไม่หยุดหย่อน แต่ทว่ามันก็ไม่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสะทกสะท้านกับแรงอันน้อยนิดของเธอ
“หยุด! กูรำคาญ” เขากดเสียงต่ำใส่ใบหูเล็ก น้ำเสียงของเขาทำให้กำปั้นเล็กหยุดชะงักด้วยความกลัว
“เหนือ พายขอร้อง เหนือทำเจ็บ” เธอก้มหน้าลงเพื่อหลั่งน้ำตา พระพายยืนกระต่ายขาเดียวเพราะขาอีกข้างของเธอยังมีความรู้สึกเจ็บปวดที่ฝ่าเท้า
“เหรอ กูเห็นเอากับกูทีไรครางอย่างกับจะเป็นจะตาย อย่ามาพูดให้กูรู้สึกหงุดหงิด” พระพายได้แต่ภาวนาในใจให้สิ่งที่ได้ยินมันเป็นเพราะเขาขาดความยับยั้งชั่งใจ คำพูดของเขาทำไมมันไม่มีเลยสักนิดที่จะนึกถึงจิตใจของเธอ
“ฮืออ พายขอโทษ พายไม่ได้ไปทำอะไรกับใคร พายไปหาปลายฝน” เธอยกฝ่ามือเช็ดน้ำตาที่หยดลง พระพายมองใบหน้าคมสันของอดีตคนรักด้วยสายตาที่พร่าไปด้วยน้ำตา
“หึ ถุย!” ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดถุยน้ำลายออกไปอ
