นิชาอดที่จะคิดไม่ได้ว่าตอนนี้เธอกำลังฝันอยู่หรือเปล่า ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ความฝัน...ก็ช่างเป็นฝันที่หวานยิ่งกว่าฝันครั้งไหนๆ
วงแขนของปรเมษฐยังคงโอบอยู่ที่เอวคอดทุกสัมผัสจากเขามีแต่ความอ่อนโยน เมื่อไหร่กันนะหัวใจที่เคยเยือกเย็นของเขาค่อยๆหลอมละลายเหลือเพียงความอบอุ่นที่เข้ามากระทบก้นบึ้งของหัวใจแทน
"คุณคงคิดว่านิชาเป็นคนยังไงถึงได้รับข้อเสนอใช่มั้ยคะ?"
ถามราวกับว่ามานั่งอยู่ในใจของเขา
"ยอมรับว่าเคยคิด แต่ตอนนี้ไม่แล้ว"
ตอบพรางลูบหัวไหล่เบาๆ
"นิชาทนเห็นแม่ลำบากไม่ได้ค่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องแม่อย่างเดียวแต่ว่า..."
นิชาหยุดพูดพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์นิดๆแกล้งให้เขาอยากรู้มากขึ้น
"แต่อะไร หืม?"
หัวคิ้วม่นขึ้นจนเกิดเป็นเส้นตรงหน้าผากเพราะความอยากรู้เนื่องจากนิชาทิ้งระยะนานเกินไป
"ก็ตอนนั้นนิชาก็รู้สึกชอบคุณอยู่บ้าง"
ตอบพรางอมยิ้มทำหน้าเป็นมองดูแล้วน่ารักจนไม่อาจล่ะสายตา
"อย
