“ชอบที่นี่เหรอ?”
“ค่ะ”
ต่างคนต่างถามคำตอบคำด้วยความที่ไม่ค่อยจะพูดคุยเล่นกันเท่าไหร่ ถ้าจะคุยกันจริงจังก็ตอนที่เขาต้องการร่างกายเธอในการสำเร็จความใคร่เท่านั้น บรรยากาศยามที่ได้อยู่กันตามลำพังจึงค่อนข้างจะอึดอัดหายใจลำบากอยู่ไม่น้อย
“เดี๋ยวผมมานะ”
ยกมือขึ้นเท้าสะเอวมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าลูกน้องของเขาขนอุปกรณ์มาพร้อมสำหรับทำภารกิจในถ้ำรังนกแล้วก็กำลังจะผละออกไปอีกครั้ง ชายฉกรรจ์หน้าเข้มรูปร่างกำยำตัดผมหัวเกรียนผิวคล้ำดำแดงสองคน คนหนึ่งชื่อเข้ม ส่วนอีกคนนิชาไม่รู้จักสีหน้าของคนทั้งคู่ไม่ได้ดูเข้มเหมือนหน้าตา มีรอยยิ้มและความนอบน้อมถ่อมตนเสมอที่เจอนิชา ประหนึ่งว่าเธอเป็นนายอีกหนึ่งคน
“ปะ ไปไหนคะ?” ถามด้วยแววตาที่หวั่นวิตกเนื่องจากมองไปรอบๆบรรยากาศโพล้เพล้ พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน นิชากลัวการที่ต้องอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีเขา
“ไปถ้ำรังนก”
ตอบสั้นๆห้วนๆ
“อย่าไปนานนะคะ นิชากลัว..”
เสีย
