ไม่กี่วันต่อมาปรเมษฐก็พานิชาลงใต้เพื่อมาจัดการปัญหาที่เกาะรังนกของเขาในจังหวัดกระบี่ ทีแรกนิชากะจะไม่มาด้วยเพราะเป็นห่วงผู้เป็นมารดาเนื่องจากเขาบอกว่าต้องมาเป็นแรมเดือนอีกทั้งก็อยู่ห่างไกลจากกรุงเทพฯมากๆด้วย
"คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธคำสั่งของผม ไม่ว่าผมสั่งอะไรคุณก็ต้องทำ สัญญาของเราคือสองปีถ้าคุณทำไม่ได้ก็เอาเงินสามร้อยล้านมากองตรงหน้าแล้วก็ไปซะ!"
คำพูดร้ายๆประโยคนั้นเอ่ยออกมาจากปากเขาซ้ำๆทุกครั้งก็พูดย้ำแต่เรื่องหนี้สามร้อยล้าน ช่างเลือดเย็นเหลือเกิน นิชาจะไปหาเงินมาจากไหนเยอะแยะขนาดนั้น เพื่อนที่เมืองไทยก็ไม่มีไม่มีใครที่นิชาจะพึ่งพาได้เลยแม้แต่คนเดียว
น้ำตาที่หลั่งออกมาด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว เจ็บปวด หนาวเหน็บ เป็นรอบที่ร้อยที่พันจนรู้สึกชินชา ทุกๆครั้งก็ต้องแอบร้องไห้คนเดียวเพราะปรเมษฐเกลียดน้ำตาของเธอ ทุกครั้งที่เธอแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขา เขาก็จะโมโหและหายหน้าหายตาไปเลย ถึงเขาจ
