ไปทำงานนานเท่าไหร่ไม่รู้ ถึงจะได้เงินพอรักษาแม่
แต่ถ้าไม่ไป อยู่แบบนี้ก็ไม่รู้ว่าอีกกี่ปีกี่ชาติจะลืมตาอ้าปากได้ อย่าว่าแต่เงินรักษาแม่เลย แค่ข้าวสารจะกรอกหม้อก็แทบจะไม่มี
สุดท้ายบัวหวานก็ตัดสินใจ
‘หนูจะไปทำงานที่กรุงเทพฯ นะคะ ป้าสมเขาหางานเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้’
แน่นอนว่าแม่ดราม่าฟูมฟายไม่ยอมอยู่เป็นนานสองนาน เพราะนอกจากเจ้าควายดำปืนแล้ว แม่ก็เหลือบัวหวานแค่คนเดียว อีกทั้งสุภายังไม่เคยปล่อยให้ลูกออกจากอกนานเกินสามวันเลยด้วย
แต่บัวหวานก็ค่อยๆ เกลี้ยกล่อมปลอบประโลมแม่ด้วยความรู้สึกเหมือนน้ำตาจุกอกไม่ต่างกัน แต่เธอก็กลั้นมันไว้ ถ้ามัวมากอดกันร้องไห้ เมื่อไหร่จะได้ก้าวไปข้างหน้าต่อ
สุดท้ายสุภาก็ยอม...
‘ต้องโทรมาทุกวันนะ โทรหาแม่ทุกวันนะลูก’
โทรศัพท์มือถือของที่บ้านมีแค่เครื่องเดียวเท่านั้นแหละ เป็นเครื่องเก่าของพ่อ ต่ออินเทอร์เน็ตไม่ได้ด้วยเพราะไม่มีเงินซื้อแพ็คเกจ แต่สุภาก็ให้บัวหวานนำ
