เมื่อกณิศาจัดการกับเจ้าดอกรักเรียบร้อยแล้วและเดินกลับเข้ามาในบ้าน เห็นนางสายบัวนั่งเล่นอยู่กับรวงข้าวบนพื้นที่นำเบาะบางๆ มาปูไว้ก็ลอบยิ้ม แม้ปากแม่จะแข็งแต่การกระทำบางครั้งก็ตรงกันข้าม นางสายบัวชอบเล่นกับรวงข้าวเมื่อเห็นว่าเธอไม่อยู่ตรงนั้น อาสาดูแลให้ถ้าเธอต้องออกไปทำธุระข้างนอกหรือต้องทำบัญชี แม้จะอ้างว่าให้ป้าละมุนดูแล แต่ทุกครั้งที่เธอกลับมาแบบไม่ให้รู้จะเห็นนางสายบัวอยู่ใกล้ชิดรวงข้างเสมอ ใบหน้าของแม่และลูกของเธอก็ดูมีความสุขด้วยกันทั้งคู่ จนเธอไม่กล้าเดินเข้าไปขัดจังหวะได้แต่กอดอกพิงขอบประตูมองอย่างตื้นตัน
“ไหนๆ น้องเน่าอยู่ไหน ยายจุ๊บน้องเน่าดีกว่า” นางสายบัวชูตุ๊กตาหมูน้อยตัวเก่าสีมอๆ เปลี่ยนจากสีชมพูสดใสมาเป็นซีดและคล้ำ ตัวที่เคยได้ยินกณิศาเรียกว่าน้องเน่า และเด็กหญิงรวงข้าวก็ติดชอบเล่นมากๆ จึงต้องแอบซักบ่อยๆ เพราะกลัวสิ่งสกปรกจนสีซีดอย่างที่เห็น นางสายบัวทำทีเอาตุ๊กตาเข้ามากอดมา
